"Nomen Omen" to druga książka Marty Kisiel, którą wyczekiwałam z wielkim napięciem i wypiekami na twarzy. Po genialnym "Dożywociu" poprzeczka, którą sobie ustawiła, była naprawdę wysoka i bałam się, że może nie podołać wyzwaniu.

"Nomen Omen" to przygody dwudziestopięcioletniej, przeraźliwie wysokiej, kształtnej Salomei Przygody, w którym roi się od humoru, tajemnic, przygód i intrygujących bohaterów; pojawia się nawet wątły wątek miłosny i zabawna papuga. Niby wszystkie niezbędne elementy są, by powstała niezwykle interesująca mieszanka.. no właśnie, ale czy powstała? Tego nie jestem tak do końca pewna.

Być może narażę się innym, którzy będą zauroczeni tą książką, ale trudno. Niestety ta pozycja nie do końca mnie przekonała . Nie mam tu na myśli języka, stylistyki, wszak poprawiać pani polonistki, jaką jest Kisiel nie zamierzam, ale wydaje mi się, że pod pewnymi względami ta książka jest słabsza niż poprzednia.

1. Przez cały czas nie mogłam się wyzbyć uczucia podobieństwa tej książki do autorstwa Jakuba Żulczyka. Ten humor, pomysł, styl, język pisarski - tak podobny do "Zmorojewa", że uwierzyłabym, gdyby ktoś mi powiedział, że to Żulczyk napisał "NOmen Omen".

2. Humor - no niestety... To niebo a ziemia w porównaniu do "Dożywocia", a w przypadku tej książki jeśli chodzi o poziom, to nawet nie ziemia, tylko krawężnik. Niby jest "śmieszno i zabawno", ale tak nie do końca. W pewnym momencie ilość sarkastycznych, na poziomie (nie obrażając nikogo) trzynastoletnich dzieciaków, uwag i powiedzonek robi się nieznośna i irytująca. Za dużo tego. Pani Kisiel nie znalazła w tym umiaru. Czułam się jak obżarte dziecko na niedzielnym obiedzie u babci. No bo ile razy można czytać o ekspiącym Niedasiu i killującej starszej pani? Brakuje też tu lekkości wplątywania humoru do powieści - jest zbyt toporny i rzekłabym, że momentami prostacki.

3. Fabuła i napięcie - ... pewnie każdy się zastanowi o co ja się mogę tutaj przyczepić, wszak książka ma tak wysokie noty, że praktycznie jest idealna i bez wad. Błąd. Jak dla mnie powieść dłużyła się niesamowicie. Przygody Salomei przyznaję - były ciekawie wymyślone, ale zabrakło mi czegoś, co czyniłoby tą powieść wyjątkową i scalałoby te niedociągnięcia. Momentami fabuła niemiłosiernie ciągnie się jak rozgotowane kluchy przez ileś stron.

4. Bohaterowie - być może, gdyby książka była dłuższa, M. Kisiel dałaby szansę bohaterom zyskania głębi. Niestety nie są oni jak dla mnie pełnowymiarowi i często odczuwają ze dwie, może trzy emocje. Jest tu bardzo schematycznie i szufladkowo. Dla mnie było za mało opisów odnośnie uczuć, stanu umysłu i ducha. To poważna wada tej książki.

Nie powiem, że "Nomen Omen" jest złą książką, bo tak nie jest. Nie jest jednak wybitną. Brakuje w niej lekkości, napięcia, większych emocji, akcji i KRWISTOŚCI BOHATERÓW. Mam wrażenie, że autorka popłynęła na fali swojego spektakularnego "Dożywocia" i niestety - moim zdaniem - nie podołała. Nie zamierzam jednak odradzać tej pozycji, bo jest ciekawa i interesująca, lecz czy sięgnę po kolejne przygody Salki, jeśli będzie kontynuacja? Raczej nie.

"Nomen Omen" to druga książka Marty Kisiel, którą wyczekiwałam z wielkim napięciem i wypiekami na twarzy. Po genialnym "Dożywociu" poprzeczka, którą sobie ustawiła, była naprawdę wysoka i bałam się, że może nie podołać wyzwaniu.

"Nomen Omen" to przygody dwudziestopięcioletniej, przeraźliwie wysokiej, kształtnej Salomei Przygody, w którym roi się od humoru, tajemnic,...