Nomen omen

Słuchałam audiobooka, więc moja opinia będzie inna od tej jaka bym wystawiła czytając papierową wersję. Prawdopodobnie umknęło mi parę rzeczy, ale nie sądzę by były istotne.
Książka była przyjemna, a kreacja bohaterów poprawna. Momentami dostrzegałam ich nielogiczne zachowania, ale nie były jakoś bardzo irytujące. Nie wiem za bardzo co mogę powiedzieć o tej książce oprócz tego, że była okej. Język był dość ciekawy, chociaż slang Niedasia mnie drażnił. Nigdy jeszcze nie spotkałam osoby, która by się tak wypowiadała. Może to był celowy zabieg, może nie, w obu przypadkach nie za bardzo mi się to podobało. Czy polecam? W sumie nie wiem. Nie jest to coś koniecznego do przeczytania, fabuła nie porywa, ale też nie odradzam tej lektury.

Słuchałam audiobooka, więc moja opinia będzie inna od tej jaka bym wystawiła czytając papierową wersję. Prawdopodobnie umknęło mi parę rzeczy, ale nie sądzę by były istotne.
Książka była przyjemna, a kreacja bohaterów poprawna. Momentami dostrzegałam ich nielogiczne zachowania, ale nie były jakoś bardzo irytujące. Nie wiem za bardzo co mogę powiedzieć o tej książce oprócz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polska fantastyka, której akcja osadzona jest we Wrocławiu, czyli to, co tygrysku lubią najbardziej.
Kolejna książka Marty Kisiel, która wpadła mi w ręce i kolejne potwierdzenie, że uwielbiam tę autorkę.
Jak zwykle książka napisana świetnym językiem, z dużą ilością żarcików sytuacyjnych i językowych. Uwaga, można śmiać się w głos.
Bardzo podobało mi się mocne powiązanie wydarzeń z prawdziwymi zdarzeniami z II Wojny Światowej. Niby lektura dla relaksu, a jednak można było dowiedzieć się ciekawych informacji i poczuć nastroje tamtych dni.
Książki Marty Kisiel są idealne dla zmęczonej duszy, która potrzebuje głębokiego relaksu i odrobiny radości.

Polska fantastyka, której akcja osadzona jest we Wrocławiu, czyli to, co tygrysku lubią najbardziej.
Kolejna książka Marty Kisiel, która wpadła mi w ręce i kolejne potwierdzenie, że uwielbiam tę autorkę.
Jak zwykle książka napisana świetnym językiem, z dużą ilością żarcików sytuacyjnych i językowych. Uwaga, można śmiać się w głos.
Bardzo podobało mi się mocne powiązanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ponowne spotkanie z twórczością Marty Kisiel okazało się tak dobre, jak się tego spodziewałam. Wprawdzie są to już inne klimaty niż w Dożywociu, Sile niższej czy powieści Toń, ale nie sposób nie rozpoznać charakterystycznego stylu autorki (a właściwie Ałtorki, jak zwie się sama i jak czynią jej najzagorzalsi fani). Niektórych może nieco razić, inni go uwielbiają. Sama należę do drugiej grupy, chociaż przyznaję, że momentami miałam wrażenie lekkiego przeholowania. Na szczęście było to wrażenie krótkotrwałe i szybko się ulotniło.


Cała opinia:
http://www.kacikzksiazka.pl/2019/04/nomen-omen-marta-kisiel.html

Ponowne spotkanie z twórczością Marty Kisiel okazało się tak dobre, jak się tego spodziewałam. Wprawdzie są to już inne klimaty niż w Dożywociu, Sile niższej czy powieści Toń, ale nie sposób nie rozpoznać charakterystycznego stylu autorki (a właściwie Ałtorki, jak zwie się sama i jak czynią jej najzagorzalsi fani). Niektórych może nieco razić, inni go uwielbiają. Sama...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marta Kisiel ma ogromny dar - pisze z wdziękiem, z fantazją bezbrzeżną i rozśmiesza do łez. W "Nomen Omen" też :D. Bardzo czekam na więcej!

Marta Kisiel ma ogromny dar - pisze z wdziękiem, z fantazją bezbrzeżną i rozśmiesza do łez. W "Nomen Omen" też :D. Bardzo czekam na więcej!

Pokaż mimo to

Cud, mód i orzeszki. Zapomnisz o gorszym nastroju. Kot sprawdzał, co się dzieję, jak rżałam.

Cud, mód i orzeszki. Zapomnisz o gorszym nastroju. Kot sprawdzał, co się dzieję, jak rżałam.

Pokaż mimo to

Trochę tajemnicy trochę przygody i kryminału i to jest przepis na dobra książkę

Trochę tajemnicy trochę przygody i kryminału i to jest przepis na dobra książkę

Pokaż mimo to

Salomea Przygoda to istota, której los nie oszczędza – zaczyna się od charakterystycznych personaliów i nieco zwariowanej rodzinki, a kończy na skłonności do wszelkiego typu wypadków i zdarzeń, które przeciętny obywatel, nie doświadczający takiego ich natężenia, nazwałby niemal pieszczotliwie pechem lub niefartem. Jednak gdy dziewczyna wprowadza się do odziedziczonego po koleżance pokoju w starym domu, którego adres wszystkich przyprawia co najmniej o dreszcze, natłok dziwnych zdarzeń staje się niemal nie do zniesienia. A to dopiero początek całej opowieści...

To, co teraz napiszę, ledwo przejdzie mi przez klawiaturę, ale muszę, żeby oddać sprawiedliwość szczerości. Nomen Omen na samym początku niesamowicie mi się dłużyło. Choć kocham bogaty i przewrotny styl Marty Kisiel, tutaj nieźle mnie wymęczył. Może to dlatego, że miejscami dialogi brały górę nad narracyjnymi akapitami? Może ze względu na brak wyraźnego celu fabularnego? Sama nie wiem, ale już dawno nie zdarzyło mi się tyle razy zamykać książkę, by wziąć kilka głębokich oddechów. Rozmowy między Salomeą a jej bratem, Niedasiem, doprowadzały mnie do szału i to wcale nie tylko dlatego, że nie zostałam wielką fanką tego drugiego! Po prostu nie mogłam pozbyć się przeczucia że nikt na świecie tak nie mówi.

Na szczęście mniej więcej w połowie, gdy powoli kończą się wieczne przedrzeźnianki, a (równie powoli) zaczyna jakaś ważniejsza fabuła, nabrałam wiatru w żagle i większej ochoty na czytanie. I właściwie już do końca było całkiem przyjemnie. Akcja przyspieszyła, a cała historia wreszcie miała jakiś cel. Na pierwszy plan wyszła historia rodzinna Salomei, i mieszkańców starego domu, a kolejne fakty nakreślały nam sytuację i pozwalały uporządkować sobie wszystko w głowie.

Koniec końców najważniejszą częścią książki (przynajmniej w moim odczuciu) jest plejada osobliwych postaci, które rozjaśniają niemal każdą stronę. No dobrze, może w przypadku Niedasia z tym rozjaśnianiem popłynęłam nieco zbyt daleko, a i pani Matylda wnosi raczej lęk niż światło, ale nie o to chodzi! Mam na myśli fakt, że każda, absolutnie każda z postaci, pojawiających się na kartach Nomen Omen, ma coś charakterystycznego, jakiegoś bzika, który nadaje jej niezwykle wyrazisty rys. Ta nieskrępowana wyobraźnia jest cechą wręcz gatunkową dla prozy Marty Kisiel i czynnikiem, za który absolutnie ją (prozę, choć Ałtorkę w sumie też, bezgranicznie kocham).

To jak, polecam tego Kiśla, czy nie? Ostatecznie Nomen Omen w miarę mi się podobało. W moim odczuciu warto było nieco się poirytować na bohaterów, żeby dotrzeć do rozwiązania tej historii, ale wiem, że część czytelników może być odmiennego zdania. Inni z kolei wpadną w tę opowieść od pierwszej strony i nie będą mogli zrozumieć, o co mi chodzi, gdy mówię o przydługim wstępie. Także tego, co kraj, to obyczaj.

------------------------------------------
https://czworgiem-oczu.blogspot.com/2019/11/marta-kisiel-nomen-omen.html

Salomea Przygoda to istota, której los nie oszczędza – zaczyna się od charakterystycznych personaliów i nieco zwariowanej rodzinki, a kończy na skłonności do wszelkiego typu wypadków i zdarzeń, które przeciętny obywatel, nie doświadczający takiego ich natężenia, nazwałby niemal pieszczotliwie pechem lub niefartem. Jednak gdy dziewczyna wprowadza się do odziedziczonego po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po prostu dobra. kilka cytatów z książki na stałe weszło do wypowiedzi moich i moich znajomych, którzy książkę przeczytali.

Po prostu dobra. kilka cytatów z książki na stałe weszło do wypowiedzi moich i moich znajomych, którzy książkę przeczytali.

Pokaż mimo to

Lekko, przyjemnie, optymistycznie. Pewne niedociągnięcia warsztatowe broni humor autorki i swada pisarska. Dobra lektura na ciemny wieczór.

Lekko, przyjemnie, optymistycznie. Pewne niedociągnięcia warsztatowe broni humor autorki i swada pisarska. Dobra lektura na ciemny wieczór.

Pokaż mimo to

Przyznaję, że pierwsze rozdziały mnie nie zachwyciły i musiałam odłożyć książkę na jakiś czas. Wróciłam do niej trzy dni temu, z rozpędu dotarłam do połowy i.... miałam problem by się od niej oderwać choć na chwilę. Wciągnęło mnie i to bardzo, fabuła rozkręciła się rewelacyjnie. Polecam każdemu kto szuka niesztampowej, mądrej a jednocześnie zabawnej opowieści, która tematyką idealnie nadaje się na zbliżające się Halloween.

Przyznaję, że pierwsze rozdziały mnie nie zachwyciły i musiałam odłożyć książkę na jakiś czas. Wróciłam do niej trzy dni temu, z rozpędu dotarłam do połowy i.... miałam problem by się od niej oderwać choć na chwilę. Wciągnęło mnie i to bardzo, fabuła rozkręciła się rewelacyjnie. Polecam każdemu kto szuka niesztampowej, mądrej a jednocześnie zabawnej opowieści, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to