Gdy pierwszy raz wzięłam do ręki tomik poezji "Do dziewczyn, które czuły zbyt wiele", pierwszym co mnie zachwyciło, była szata graficzna książki. Uwielbiam tą twardą oprawę utrzymaną w bardzo stonowanych barwach, a także mnóstwo inspirujących rysunków, które znajdziemy w środku. Drugą rzeczą, która mnie urzekła był list od autorek, niesamowicie życzliwy, szczery i przejmujący. Następnie przeszłam do czytania wierszy, tych krótszych i dłuższych, tych bardziej przenikliwych i tych mniej, tych mocniej trafiających w serce i tych, które nie do końca do mnie przemówiły.
Jeśli czytaliście inne tego typu zbiory, to wiecie jak to jest i czego mniej więcej możecie się spodziewać. Niektóre z wierszy trafią w sedno, w sam środek Waszej duszy. Poczujecie te emocje i pomyślicie "to o mnie, tak się właśnie czuję!", a inne nie zrobią na Was wrażenia. W moim przypadku było oczywiście tak samo, jednak znalazłam kilka swoich ulubionych wierszy i na tym właśnie warto się skupić. 😊
Autorki piszą o różnych odcieniach miłości, o stracie, cierpieniu, a także o tym jak w tym wszystkim odnaleźć i zrozumieć siebie samych. Przypominają nam, że warto żyć w zgodzie z samym sobą, warto okazywać emocje i warto się nimi dzielić z innymi.

"Jak pięknie jest być człowiekiem.
Że możemy zasypiać,
topiąc się
we łzach
i bólu,
ale obudzić się wraz z kolejnym świtem,
w nowy dzień,
z suchymi oczami."

Gdy pierwszy raz wzięłam do ręki tomik poezji "Do dziewczyn, które czuły zbyt wiele", pierwszym co mnie zachwyciło, była szata graficzna książki. Uwielbiam tą twardą oprawę utrzymaną w bardzo stonowanych barwach, a także mnóstwo inspirujących rysunków, które znajdziemy w środku. Drugą rzeczą, która mnie urzekła był list od autorek, niesamowicie życzliwy, szczery i...