Wielka pustka Teksasu opisana barwnie w powieści drogi, do tego parę duchów ze starych fotografii oraz rzekomo seryjny morderca z demencją. Tak oryginalne elementy układanki pt. „Papierowe duchy”, skonstruowanej przez Julię Heaberlin, brzmią jak gotowy przepis na wydawniczy sukces. Czy takie założenie jest słuszne i czy warto było czekać trzy lata na kolejną pozycję autorki w Polsce? Każdy czytelnik odpowie sobie sam, ale być może pomogę w szukaniu odpowiedzi, opisując swoje spotkanie z notatkami nastoletniej Grace – głównej bohaterki powieści – oraz kilkoma mrocznymi fotografiami dwóch dziewczynek w sepii załączonymi do opowieści, jako niespotykany gratis w światku książek i ksiąg.

Mówi się, że zemsta najlepiej smakuje na zimno. Słowa te wzięła sobie do serca Grace, która uważa, że ​​były znany fotograf Carl Louis Feldman jest winny śmierci jej ukochanej siostry Rachel. Carl został uniewinniony za morderstwa innych młodych kobiet, o które był oskarżony wcześniej, a teraz mieszka w domu opieki dla pacjentów z demencją. Grace, udając jego córkę, zbliża się do niego i planuje zabrać starszego pana na przejażdżkę, jeśli przejażdżką można nazwać tygodniową wyprawę samochodem po stanie Teksas, trzykrotnie większym od terytorium Polski, odwiedzając strony rzekomych zbrodni Carla. Cel ma prosty – udowodnić bezsprzeczną winę byłego fotografa we wszystkich morderstwach mu zarzucanych, a na koniec, jeśli starczy jej odwagi, ukarać go za to. Aby odświeżyć pamięć Feldmana, Grace wykorzystuje zdjęcia jego autorstwa.

To, co wygląda na perfekcyjny plan, do którego Grace przygotowywała się latami, szybko staje się koszmarem. Czy umysł Carla jest naprawdę zniszczony przez demencję, a może on sam cały czas gra, by zamaskować swoją przebiegłość w kradzieży przedmiotów, zdolność używania niezwykłej siły intelektu w perswazji i siły fizycznej we włamywaniu do hotelowych pokoi? Od wszystkich warunków, jakie stawia Carl, do rzeczy i rzekomych duchów, które widzi i słyszy – jego myśli często wywołują śmiech podczas lektury. Co do głównej postaci kobiecej – czytając o Grace, czuje się mrok, smutną powagę i strach do granic obsesji na punkcie zaginionej przed laty siostry. Grace jest nie tylko dziwaczna i zdeterminowana, ale sama wydaje się być ofiarą tragedii z lat młodości. Każdy krok i myśl jest naznaczona Rachel. A może to Rachel i inne zaginione martwe kobiety są głównymi postaciami „Papierowych duchów”, jak mistrzynie drugiego planu na fotografiach?

Czytanie powieści Heaberlin jest jak oglądanie zajmującej partii szachów lub zaciętego seta w tenisie. Tam i z powrotem, tam i z powrotem. Zarówno Carl, jak i Grace mają własny program i plan do realizacji oraz próbują przechytrzyć się nawzajem w wyrównanej rozgrywce. Na rynku jest tak wiele powieści sensacyjnych i suspensywnych, że doprawdy trudno wymyślić wyjątkową fabułę i oryginalne postacie. Autorka zdołała to uczynić w zręczny i atrakcyjny sposób, a w czym na pewno pomógł jej rzadko spotykany w literaturze motyw sztuki fotografiki i magnetyzujące historie i legendy teksańskich pól i lasów.

Alicja Klebba