„Wciągający thriller”, „w tym roku nie przeczytasz nic lepszego” – co, przyznajmy, jest dość odważnym stwierdzeniem już w styczniu – i „zapamiętajcie to nazwisko”. Gdybym miała zliczyć książki, na których pojawiły się takie zdania albo w związku z którymi użyto ich do promocji, to nie wiem, ile książkowych stosów byłabym w stanie zbudować. Co nowość, co thriller, co kryminał, co debiut ta sama nudna śpiewka. No właśnie, a ile w tym prawdy, tylko wytrwały się dowie.

Bo chyba tylko naprawdę wytrwały czytelnik będzie w stanie przebić się przez polecajki coraz to nowych aktorów, booktuberów i innych wspaniałych ludzi, którzy chętnie napiszą te parę zdań na skrzydełko. Do tych krótkich wypowiedzi nic nie mam, bo przecież muszą się pojawić, ale jeśli powtarzają się niczym utarty w romansach czy młodzieżówkach schemat, to już sam blurb odstrasza bardziej niż naga klatka piersiowa na okładce. Podobne odczucia miałam, sięgając po „Cokolwiek wybierzesz”. Promocja ogromna, twarz pana Szamałka pojawia się wszędzie, wszyscy pieją z zachwytu, a ja już czułam w kościach, że to może być jeden z chwytów, na które często się łapię. Krótko mówiąc, „napalę się na tę pozycję i po trzydziestu stronach zgasnę tak gwałtownie, że żołądek będzie mnie bolał przez tydzień”. Jak przyjemnie jest się czasem pomylić.

Julita Wójcicka to młoda kobieta, która kilka lat wcześniej skończyła studia dziennikarskie, a później zderzyła się z ponurą rzeczywistością. Okazuje się, że staże to rzadkość, a o wymarzonej pracy dla „Gazety Wyborczej” czy „Newsweeka” może jedynie pomarzyć. Aktualnie żyje na garnuszku bogatej siostry, zarabiając parszywe pieniądze w jeszcze bardziej parszywym miejscu. A mianowicie w portalu Meganewsy, taniej podróbce Pudelka, Pomponika i innych serwisów, które zamiast kreatywnej nazwy po prostu użyły zdrobnienia banalnego słowa. Kiedy jednak trafia na trop, że śmierć popularnego aktora Ryszarda Buczka nie jest wypadkiem, młoda dziennikarka poruszy niebo i ziemię, by odkryć, jaka jest prawda. „Jeśli będzie sensacyjna, to tym lepiej”.

Pierwsza rzecz, jaka rzuciła mi się w oczy, to bardzo dobrze zrobiony research. O ile czasami czytając powieści, w tematach których orientujemy się trochę lepiej niż przeciętny Kowalski, możemy tylko przewracać oczami, o tyle tu nie mam nic do zarzucenia. Pytałam, szukałam, szperałam i na pana Jakuba Szamałka haka nie znalazłam, więc daję mu dużego plusa. Kolejną zaletą jego książki jest dobrze zarysowane tło obyczajowe. Jasne jest, że jeśli bohaterowie będą latać jak poparzeni przez prawie pięćset stron książki, to ani się z nimi nie zwiążemy, ani książka nie będzie nas bawić. Z drugiej strony, ile to razy czytamy kryminał i mamy wrażenie, że cała intryga dzieje się gdzieś obok, bo tło obyczajowe lub, o zgrozo, wątek romansowy między głównymi bohaterami przysłania pozostałe treści. Tutaj wszystko było tak wyważone, dopracowane, doszlifowane, aż nie mogłam się nadziwić, że wszystko tak dobrze współgra ze sobą. Mogę tylko siedzieć i się rozpływać, bo to jest prawdziwy majstersztyk.

Ponieważ książka nie przyniosła mi rozczarowania, czas na krótkie podsumowanie. Zakończenie jest jak dla mnie trochę bez polotu. Moja opinia może się jednak zmienić w dniu premiery drugiej części, bo to przecież nie koniec przygód Julity Wójcickiej. Zakończenie cliffhangerem oczywiście pozostawia pewien niedosyt i budzi chęć kupienia drugiego tomu, jednak autor musi pamiętać, że poprzeczkę zawiesił sobie bardzo wysoko. Mam dziwne przeczucie, że Jakub Szamałek nie tylko dorówna pierwszemu tomowi, ale nawet go przeskoczy. I tym razem mam nadzieję się nie pomylić.

Kinga Kolenda