Opowieść o dziewczynie wychowywanej przez wspaniałą Babcię. O życiu, śmierci, miłości, problemach, spisana w bardzo specyficzny sposób. Jak na samym początku był to styl męczący i nie za bardzo mi się podobał, tak z każdą kolejną stroną przekonywałam się do niego i historia bardzo mnie zaangażowała. Kocham każdego z bohaterów wraz z ich dziwactwami, nałogami, bubakami i zacukaniem, są prawdziwi.

Opowieść o dziewczynie wychowywanej przez wspaniałą Babcię. O życiu, śmierci, miłości, problemach, spisana w bardzo specyficzny sposób. Jak na samym początku był to styl męczący i nie za bardzo mi się podobał, tak z każdą kolejną stroną przekonywałam się do niego i historia bardzo mnie zaangażowała. Kocham każdego z bohaterów wraz z ich dziwactwami, nałogami, bubakami i...

Przede wszystkim - ciepła. Chociaż nie wszystkie wątki mi odpowiadały, to jednak niektóre skadły mi serce (m.in. Selma) I dla nich właściwie kończyłam lekturę. Bardzo przyjemny realizm magiczny, nostalgia, nuewymuszony humor, jednak zakończenie - technicznie poprawne - to niestety nijakie. Jako całość do mnie trafiła.

Przede wszystkim - ciepła. Chociaż nie wszystkie wątki mi odpowiadały, to jednak niektóre skadły mi serce (m.in. Selma) I dla nich właściwie kończyłam lekturę. Bardzo przyjemny realizm magiczny, nostalgia, nuewymuszony humor, jednak zakończenie - technicznie poprawne - to niestety nijakie. Jako całość do mnie trafiła.

Chyba miałam zbyt duże oczekiwania względem tej książki. Dla mnie jest ona trochę niespójna. Tytuł, moim zdaniem nawiązuje głównie do początku i do końca. Reszta to perypetie bohaterów, w których życie nie do końca mogłam się wczuć. Niby ok, ale nie porwała mnie. Wręcz cieszę się, że udało mi się ja skończyć .

Chyba miałam zbyt duże oczekiwania względem tej książki. Dla mnie jest ona trochę niespójna. Tytuł, moim zdaniem nawiązuje głównie do początku i do końca. Reszta to perypetie bohaterów, w których życie nie do końca mogłam się wczuć. Niby ok, ale nie porwała mnie. Wręcz cieszę się, że udało mi się ja skończyć .

A mnie się kompletnie nie podobało. Od początku nie było spójnej pomiędzy tą opowieścią a mną. Wszystkie te zachwyty nad lekkością, empatią i czułym humorem nie są moim udziałem.

Uważam, że nadmiar metafor nie tylko nie służy tej powieści, a nawet więcej - czyni ją naiwną. Silenie się (choć może to wcale nie silenie, a co gorsza, naturalna łatwość) na bon moty, brzmiące jak misyjne brednie obsesjonistki, która tak bardzo wierzy we własne ubrane w słowa myśli, że próbuje nimi ewangelizować.

Wiem, że są tacy amatorzy "Snu o okapi", którzy wypisują cytaty, mające być wsparciem w trudnych chwilach. I dobrze.

Jednak ja pozostaję w radykalnej opozycji, okopując się w sarkazmie, nie tylko wygodny, ale jakże też racjonalnym i konstruktywnym!

Temat był wdzięczny - mała społeczność, która rodzi zależności i zawiły system dyplomatycznych możebności i niemożliwości. Osią opowieści jest Selma i jej sny. Przyjęto, że jej sen o okapi zwiastuje śmierć, gdy więc wychodzi na jaw, że taki nastąpił, społeczność zatrzymuje się na chwilę w obawie, że ktoś straci życie.

W tym ponurym oczekiwaniu poznajemy nastroje i uczucia bohaterów, ich marzenia i plany, strachy i obawy. Galeria postaci jest bogata i mocno osobliwa. Zaś między słowami i między kartkami czytamy o miłości, dorastaniu, śmierci, życiu jako podróży i tym podobnym bezsprzecznościom.

Jedyny plus - okładka.

A mnie się kompletnie nie podobało. Od początku nie było spójnej pomiędzy tą opowieścią a mną. Wszystkie te zachwyty nad lekkością, empatią i czułym humorem nie są moim udziałem.

Uważam, że nadmiar metafor nie tylko nie służy tej powieści, a nawet więcej - czyni ją naiwną. Silenie się (choć może to wcale nie silenie, a co gorsza, naturalna łatwość) na bon moty, brzmiące...

To magiczna opowieść o bardzo miłych mieszkańcach pewnej wioski. Ona otula i zabiera czytelnika na schody pewnej chatki gdzie może chwilę pobyć z Selmą, Optykiem i Luizą. Może zjeść pyszne mon cheri oraz pogłaskać Alaskę.

To magiczna opowieść o bardzo miłych mieszkańcach pewnej wioski. Ona otula i zabiera czytelnika na schody pewnej chatki gdzie może chwilę pobyć z Selmą, Optykiem i Luizą. Może zjeść pyszne mon cheri oraz pogłaskać Alaskę.

Przyjemna lektura, tytuł oraz okładka mnie oczarowały... koleżanka poleciła, lecz... nie oceniajcie nigdy książki po okładce

Przyjemna lektura, tytuł oraz okładka mnie oczarowały... koleżanka poleciła, lecz... nie oceniajcie nigdy książki po okładce

Bardzo dziwnie się ją czytało.szczegolnie początek. Sen o okapi znaczy śmierć w wiosce.Jesli w ciągu 24 godzin nikt nie umrze to sen się nie spełnia. W trakcie tych godzin ludzie mało co wychodzą z domów. Jest tam też optyk bardzo inteligentny facet który ma ogromną wiedzę.pojawiaja się wątki miłości jest też i zbrodnia.co z kim jakieś to wszystko zagmatwane. Mega dziwna

Bardzo dziwnie się ją czytało.szczegolnie początek. Sen o okapi znaczy śmierć w wiosce.Jesli w ciągu 24 godzin nikt nie umrze to sen się nie spełnia. W trakcie tych godzin ludzie mało co wychodzą z domów. Jest tam też optyk bardzo inteligentny facet który ma ogromną wiedzę.pojawiaja się wątki miłości jest też i zbrodnia.co z kim jakieś to wszystko zagmatwane. Mega dziwna

"Sen o okapi" to moim zdaniem filozoficzna baśń dla dorosłych. Pełno w niej metafor i emocji. Opowieść sama w sobie jest dosyć ciekawa i nieraz wzruszałam się, jednak nie zrobiła na mnie efektu "wow".

"Sen o okapi" to moim zdaniem filozoficzna baśń dla dorosłych. Pełno w niej metafor i emocji. Opowieść sama w sobie jest dosyć ciekawa i nieraz wzruszałam się, jednak nie zrobiła na mnie efektu "wow".

Z reguły nie kieruję się opiniami o książce umieszczonymi na jej okładce lecz w przypadku tej książki wszystko co zostało zawarte w opiniach jest prawdą w całej okazałości.
To emocnonujaca pozycja, przezabawna z elementami czarnego humoru i opowiadająca o miłości, przyjaźni oraz śmierci.
Dziesiecioletnia Luiza opowiada historię swojej rodziny, w skład której wchodzi babcia Selma, nieżyjący dziadek Henryk, mama będąca kwiaciarką i ojciec laryngolog, a w konsekwencji podróżnik. Grono to uzupełniają bliscy przyjaciele oraz mieszkańcy Westerwaldu - miasteczka, w którym dzieje się akcja powieści. Każdy tu jest wyjątkowy. Każdy ma swoje normalne i odstające od normy cechy, zarówno fizyczne jak i psychiczne.
Istotnym elementem fabuły są sny Selmy. Mieszkańcy wiedzą, że gdy Selma śni sen o okapi, ktoś z nich musi umrzeć w przeciągu najbliższej doby. To rodzi strach, niepewność, bojaźń do granic "nic nie robienia". Taki stan rzeczy tworzy też pole do zaistnienia fikcyjnych zjawisk i stworzeń. Zatajone prawdy, Bubak, czy Dziwożona to jedne z nich. Jak je oswoić w krótkim czasie? Kto komu pomoże, kto umrze, kto będzie wciąż narzekał, kto się będzie bał i czy miłość będzie miała tu jakiekolwiek uzdrawiajace moce? Tego tylko można się dowiedzieć, gdy dobrnie się do końca tej niezwykłej, magicznej choć nie fantazyjnej powieści.

Z reguły nie kieruję się opiniami o książce umieszczonymi na jej okładce lecz w przypadku tej książki wszystko co zostało zawarte w opiniach jest prawdą w całej okazałości.
To emocnonujaca pozycja, przezabawna z elementami czarnego humoru i opowiadająca o miłości, przyjaźni oraz śmierci.
Dziesiecioletnia Luiza opowiada historię swojej rodziny, w skład której wchodzi babcia...

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tą książkę - z jednej strony jest to przyjemna historia, która jest bardzo ciepła i pozwala się zrelaksować. Z drugiej strony nie mogłam wczuć się w losy bohaterów co sprawiło, że nie zależało mi na śledzeniu ich perypetii. Być może miałam zbyt duże oczekiwania w stosunku do tej książki, ponieważ wcześniej natknęłam się na jej dobre recenzje.

Ciężko mi jednoznacznie ocenić tą książkę - z jednej strony jest to przyjemna historia, która jest bardzo ciepła i pozwala się zrelaksować. Z drugiej strony nie mogłam wczuć się w losy bohaterów co sprawiło, że nie zależało mi na śledzeniu ich perypetii. Być może miałam zbyt duże oczekiwania w stosunku do tej książki, ponieważ wcześniej natknęłam się na jej dobre recenzje.