Nie do końca udana pozycja. Może to kwestia doboru wierszy do tego konkretnego tomiku, ale było to czytanie lekko wyboiste. Sprawę pogorszył jeszcze wstęp, w którym Lechonia określono mianem "nieszczęśnika bezskutecznie zmagającego się z problemem homoseksualizmu".

Nie do końca udana pozycja. Może to kwestia doboru wierszy do tego konkretnego tomiku, ale było to czytanie lekko wyboiste. Sprawę pogorszył jeszcze wstęp, w którym Lechonia określono mianem "nieszczęśnika bezskutecznie zmagającego się z problemem homoseksualizmu".

Absolutnie uwielbiam Lechonia, to poeta przez duże P.
Wierszy w zbiorze jest sporo, dotykają różnej tematyki, ale łączy je jedno, wszystkie są na bardzo wysokim poziomie, mają pointę i to nie byle jaką, pisane są pięknym rymem, chwytają za serce.
Wyjątkowo piękne są utwory patriotyczne, poeta często zwraca się do czytelnika w sposób nachalny, narzucający, ale w ogóle mi to nie przeszkadza, na tyle szanuję jego poglądy i kunszt, że nawet dam sobą delikatnie dyrygować. Czarodziej umysłów, doprawdy. Nie potrafię wybrać ulubionego wiersza, bo podoba mi się każdy, nie jestem w stanie wybrać cytatu, bo mogłabym cytować każdy fragment absolutnie każdego wiersza. Cudo.
Tego typu tomy poezji przekonują mnie, że tej współczesnej po prostu czytać nie warto, nie umywa się do mistrzów.

Absolutnie uwielbiam Lechonia, to poeta przez duże P.
Wierszy w zbiorze jest sporo, dotykają różnej tematyki, ale łączy je jedno, wszystkie są na bardzo wysokim poziomie, mają pointę i to nie byle jaką, pisane są pięknym rymem, chwytają za serce.
Wyjątkowo piękne są utwory patriotyczne, poeta często zwraca się do czytelnika w sposób nachalny, narzucający, ale w ogóle mi to...

Wybór dokonany przez Wojciecha Wencla jest dziwny: dominującą rolę grają w tomiku utwory patriotyczne i nostalgiczne odwołujące się wprost do Mickiewicza czy Słowackiego. To obecnie poezja nieznośnie anachroniczna i patetyczna, o tych sprawach lepiej pisali wielcy romantycy. Ratują zbiór najlepsze utwory, filozoficzne i miłosne, relegowane do ostatniej części książki. Wrażenia mieszane.

Wybór wierszy Lechonia dokonany przez Wojciecha Wencla, który we wstępie od razu uderza w tony wysokie. Oto według niego samobójstwo Lechonia w 1956r., było ostatnim aktem dramatu II Rzeczypospolitej. Przeciwstawia Wencel czyn Lechonia z postawą Cata-Mackiewicza, który właśnie w tym czasie zdecydował się wrócić z emigracji do kraju i pisze „Autor 'Rejtana' wybrał, mimo wszystko, bardziej godne rozwiązanie.” No tak, śmierć z honorem jest lepsza od życia... Ile razy tak można pisać...

A sama poezja Lechonia w wyborze Wencla jest w zdecydowanej większości nieznośnie anachroniczna i patetyczna. Odwołuje się poeta do XIX wieku: Mickiewicza, Słowackiego, Syrokomli i kogo tam jeszcze. Pisze Wencel: „Żurawie u studni, pasy słuckie, łowickie spódniczki, dobrze znane cytaty z romantycznych wieszczów, sceny z Grottgera i Malczewskiego, dzwony na Pasterkę, strzępy dawnych melodii i modlitw – wszystkie te rekwizyty, które pogrążyłyby mniej utalentowanego twórcę, w wierszach Lechonia odzyskiwały swój pierwotny sens, wywołując czułość dla ginącej ojczyzny.” No więc nie, żadnej czułości, znudzenie wtórnością tej poezji, po co czytać Lechonia, lepiej Mickiewicza czy Słowackiego, którzy piszą o tym samym daleko lepiej. I jeszcze ten patetyczny trzynastozgłoskowiec, który się świetnie recytuje na głos, ale w większej dawce męczy. Pisze Lechoń w tym samym okresie co Leśmian, Miłosz czy Różewicz, ale jest od nich o lata świetlne oddalony. Tamta poezja chwyta za gardło, ta wywołuje wzruszenie ramion i znudzenie.

Do czasu, bo dopiero w ostatniej części zbioru mamy najlepsze wiersze Lechonia, nazwałbym je filozoficznymi i miłosnymi. Na przykład początek wiersza bez tytułu z 1924r.:
„Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczą główną,
Powiem ci: śmierć i miłość – obydwie zarówno.
Jednej oczu się czarnych, drugiej – modrych boję.
Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje.”
Albo fragment utworu 'Czerwone wino' z 1942r.:
„Renoir chyba w sadzie pomalował śliwy,
Tak ich skórka zielona, a brzegiem liliowa,
I wszystko tu coś znaczy, tylko brak nam słowa.
Ach! jak tu odpowiedzieć, czy jestem szczęśliwy?”
To jest poezja, która wciąż porusza, nie zestarzała się.

Tak więc w sumie mam wrażenia mieszane: część poezji Lechonia jest wciąż żywa, ale w tym zbiorze zbyt eksponuje się wiersze wtórne i anachroniczne.

Wybór dokonany przez Wojciecha Wencla jest dziwny: dominującą rolę grają w tomiku utwory patriotyczne i nostalgiczne odwołujące się wprost do Mickiewicza czy Słowackiego. To obecnie poezja nieznośnie anachroniczna i patetyczna, o tych sprawach lepiej pisali wielcy romantycy. Ratują zbiór najlepsze utwory, filozoficzne i miłosne, relegowane do ostatniej części książki....