Jeden z najlepszych i najdojrzalszych debiutów poetyckich ostatnich lat. Książka wcale nie o polityce i nie o wojnie (wbrew tytułowi i recenzentom, którzy chyba zbyt uważnie jej nie przeczytali),ale o pożądaniu, tęsknocie, samotności, rozpaczy, śmierci i – przede wszystkim – o miłości. Eksperymenty z formą nie rozpraszają odbioru całości, narracja poetki, Agaty Jabłońskiej, zwrócona jest do wewnątrz i iluminuje słowami na granicy wizji, snu i nieświadomości: przede wszystkim dotyka autentyzmu osobistych doświadczeń, a to w poezji nie tylko dzisiaj, ale i w ogóle niewielu piszącym się udaje. Być może kilka wierszy wydaje się zbytecznych, kilka zbyt banalnie utkanych, ale momenty uspokojenia są tylko chwilowymi zmianami taktu w iskrzącym się tempie narracji gęsto naładowanej skrajnymi emocjami i niejednokrotnie psychedelicznymi wizjami.
Zwyczajność słowa i prostota jest metodą spojrzenia na najtrudniej wypowiadalne, a co jednocześnie w momencie wizji otwiera sensorycznie na szerokie bezmiary interpretacji. Raport wojenny oddaje – a jednak – walkę ciała, czyli słowa, ze swoimi granicami, niejednokrotnie można mieć poczucie, że podmiot/ka próbuje wyjść poza granice skóry i głosu, ale grzęźnie w milczeniu już nie własnej niemożności, ale tych do których się zwraca.
Stwierdzenie dzisiaj niemodne, ale ta mocno krawędziowa, w niuansach surrealistyczna, poezja Agaty Jabłońskiej – bez względu na to czy Autorka tak zamierzyła lub nie – jest w swojej językowej namiętności głęboko mistyczna i duchowa.

Jeden z najlepszych i najdojrzalszych debiutów poetyckich ostatnich lat. Książka wcale nie o polityce i nie o wojnie (wbrew tytułowi i recenzentom, którzy chyba zbyt uważnie jej nie przeczytali),ale o pożądaniu, tęsknocie, samotności, rozpaczy, śmierci i – przede wszystkim – o miłości. Eksperymenty z formą nie rozpraszają odbioru całości, narracja poetki, Agaty...

Lawirujące formalnie strzały, często kapiszony. Angaż społeczno-polityczny wtórnie przewidywalny, ale trafny. Przeczytać wciąż warto.

Lawirujące formalnie strzały, często kapiszony. Angaż społeczno-polityczny wtórnie przewidywalny, ale trafny. Przeczytać wciąż warto.

szkoda że tak mało tych wierszy, są tak dobre

szkoda że tak mało tych wierszy, są tak dobre

poezja trzeszczących kości

poezja trzeszczących kości

Nie rozumiem zachwytów tą książką. Zdarzają się wiersze dobre, lecz jako całość jest to dość przewidywalne. Zobaczymy, jak autorka będzie rozwijać swój talent.

Nie rozumiem zachwytów tą książką. Zdarzają się wiersze dobre, lecz jako całość jest to dość przewidywalne. Zobaczymy, jak autorka będzie rozwijać swój talent.