Jakub Żulczyk śmiało przechodzi do klasyki literatury dresiarskiej. Już danow nie czytałam tak rewelacyjnej książki, choć zaczęłam nieco od dupy strony –najpierw obejrzało się serial ze znakomitym debiutantem Kamilem Nożyńskim i tenże serial zaostrzył mi apetyt na książkę. Oczywiście jedno nie zawsze pokrywa się z drugim (imiona bohaterów w serialu są pozmieniane, niektóre wątki także nieznacznie zmodyfikowane), ale to już osobny wątek.
Kuba, cichy inteligentny introwertyk, jest dilerem narkotyków. Chłopak wyznaje dość pesymistyczną filozofię życiową, niepozbawioną wszelako pewnej głębi. Książka obejmuje tydzień z jego życia, tydzień, który miał nie odbiegać zbytnio od jego standardowego trybu zyciu. Niestety sprawy wymykają się spod kontroli, nieuchronnie dążąc do tragedii. Na tym zakończę. Na szczęście w momencie lektury byłam w dość stabilnym stanie psychicznym, gdyż w przeciwnym razie łatwo zatracić dystans i pogrążyć się w nihiliźmie głównego bohatera, z którym jednakże się zżyłam i kibicowałam mu gorąco w jego losach życiowych przebiegających na kartach tejże powieści.
Kuba i reszta postaci są skonstruowani tak wyraziście, wydarzenia zaś opisywane na tyle plastycznie, iż nie sposób się oderwać od tej 518–stronicowej prozy. Ja ją pochłonęłam w 4 dni i już nie mogę się doczekać następnej ekranizacji kolejnego dzieła imć Żulczyka. Tymczasem biegnę zgłębić resztę twórczości tego pana :D

Jakub Żulczyk śmiało przechodzi do klasyki literatury dresiarskiej. Już danow nie czytałam tak rewelacyjnej książki, choć zaczęłam nieco od dupy strony –najpierw obejrzało się serial ze znakomitym debiutantem Kamilem Nożyńskim i tenże serial zaostrzył mi apetyt na książkę. Oczywiście jedno nie zawsze pokrywa się z drugim (imiona bohaterów w serialu są pozmieniane, niektóre...