Recenzuję tę ksążkę jako jeden z pierwszych, i to niedługo po premierze. Ale nie mogło być inaczej - po lekturze poprzednich, świetnych książek Góreckiego wiedziałem, że muszę kupić i jego najnowszą pracę. I była to decyzja trafiona.
Myślę, że Wojciecha Góreckiego nie trzeba przedstawiać miłośnikom polskiego reportażu. Osobiście uważam go za jednego z najwybitniejszych reportażystów, jakich Polska miała i ma na przełomie wieków. Niezwykle cenię go za znajomość Kaukazu, zarówno Północnego, jak i trzech republik południowej jego części.
Tym razem autor zabiera nas w podróż po Azji Środkowej. Obszar ten, olbrzymiej wielkości, lecz słabo zaludniony rozciąga się od Morza Kaspijskigo aż do Pamiru. Znajduje się tam pięć państw: Turkmenistan, Tadżykistan, Kirgistan, Uzbekistan i Kazachstan. W takiej kolejności przedstawił je autor. Poprzedza je wstęp na temat gruziński i trzy reportaże o Kaukazie Południowym. Górecki wraca tam m.in do konfliktu gruzińsko - abchaskiego (co, wydaje mi się, stanowi jeden z jego "koników"), a następnie przechodzi do clou programu, czyli Azji Środkowej. Zaskoczeniem dla mnie było jednak, iż faktycznie w książce opisane są jedynie cztery kraje, Kazachstanowi bowiem poświęcono niecałe 5 stron (a szkoda, bowiem bardzo liczyłem na reportaże i z tego bardzo interesującego kraju, najbardziej dostępnego dla turystów). Częściowo jest to zrozumiałe, jako iż niniejsza książka ma stanowić nawiązanie do reportaży Ryszarda Kapuścińskiego "Kirgiz schodzi z konia", wydanych w 1968 r., a który Kazachstanu (z przyjętego kryterium i wyboru) nie odwiedził.
Jaka jest sama książka? jednym słowem - świetna! nie odstaje niczym od poprzednich jego prac. Stanowi bardzo solidną wiedzę o ostatnich kilkudziesięciu latach w tej części świata. Dużo miejsca jest poświęcone polityce, szczególnie przywódcom tych krajów, de facto dyktatorom (z wyjątkiem Kirgizji), lecz nie mogło być innego wyboru - polityka w tych krajach wchodzi znacznie głębiej w życie ludzkie, i życie w izolacji od niej jest tam w zasadzie niemożliwe. Fascynuje mnie też to, ile niesamowitych osób spotkał Górecki w czasie swoich wieloletnich (1998 - 2018) podróży do tych krajów i jakie ciekawe historie mu opowiedzieli. Wraz z kolejnymi stronami zaskakiwałem się, jak naprawdę wygląda życie w tych republikach (o wielu rzeczach nie wiedziałem, np. o nowej, monumentalnej architekturze budowanej przez prezydentów w stolicach).
Książka jest napisana pięknym językiem polskim, czyta się ją lekko i przyjemnie.
Podsumowując, "Buran.Kirgiz schodzi z konia" jest kolejną świetną książką Wojciecha Góreckiego. Szczerze polecam każdemu interesującemu się Azją Środkową i czekam na więcej! (może następnym razem Kazachstan?). Zdecydowane 9/10 (jeden punkt za długość - mimo prawie 250 stron mam uczucie lekkiego niedosytu).

Recenzuję tę ksążkę jako jeden z pierwszych, i to niedługo po premierze. Ale nie mogło być inaczej - po lekturze poprzednich, świetnych książek Góreckiego wiedziałem, że muszę kupić i jego najnowszą pracę. I była to decyzja trafiona.
Myślę, że Wojciecha Góreckiego nie trzeba przedstawiać miłośnikom polskiego reportażu. Osobiście uważam go za jednego z najwybitniejszych...