Klasyka rozjechana buldożerem

W ubiegłym roku pisarskie trio Ashton – Hand – Meadows zachwyciło mnie "Moją Lady Jane" – alternatywną (i absurdalną) historią Jane Grey. Choć powieść dedykowana jest nastolatkom, to muszę przyznać, że humor przypominał miks skeczy Monty Pythona i serialu "Czarna Żmija" ("Blackadder"), co bardzo przypadło mi do gustu. Ostatecznie "Moja Lady Jane" została najzabawniejszą powieścią przeczytaną przeze mnie w ubiegłym roku, więc po następnej pozycji napisanej przez te same autorki obiecywałam sobie równie wiele.

Tym razem postanowiły one polemizować z powieścią Charlotte Brontë, co z mrocznej, wiktoriańskiej historii zrobiło całkiem przyjemny pastisz. Pod względem języka zarówno "Moja Lady Jane" jak i "Moja Jane Eyre" nie są wybitne, ale należy mieć na uwadze, że miały to być lekkie, młodzieżowe czytadełka, więc na tym polu nie oczekiwałam wiele. Jeżeli chodzi o prowadzenie narracji, to tutaj autorki radzą sobie całkiem dobrze. Historia opowiedziana z różnych punktów widzenia jest dynamiczna, a wtrącenia (które uwielbiam) bardzo urozmaicają treść. Zrobienie z Charlotte Brontë jednej z bohaterek, wplecenie towarzystwa do relokacji duchów i wiele innych zaskakujących rozwiązań sprawia, że nawet czytelnicy dobrze znający pierwowzór nie czują znużenia lekturą.

Gdyby Moja Jane Eyre była pierwszą przeczytaną przeze mnie powieścią autorstwa tria Ashton – Hand – Meadows oceniłabym ją wyżej, bo w kategorii ‘powieść młodzieżowa’ niczego nie można jej zarzucić. Jeżeli do tego jeszcze znajdzie się grupa młodych czytelników, która zostanie zachęcona do sięgnięcia po klasykę literatury – tym lepiej. Jednak w porównaniu z Moją Lady Jane najnowsza powieść wypada nieco słabiej. Mniej jest humorystycznych wtrąceń i komentarzy, które w moim odczuciu były siłą pierwszej części serii Ladyjanistki. Autorkom nie można odmówić niezwykłej lekkości pióra i wymyślania zaskakujących alternatywnych rozwiązań. Czas spędzony z drugim tomem cyklu na pewno nie był stracony, choć trzeba mieć na uwadze, że wytrwamy czytelnik, sięgający li i jedynie po klasykę w najwyższym wydaniu, może nie czerpać z lektury zbyt wiele satysfakcji. Ja sama oczekiwałam przede wszystkim lekkiej i zabawnej odskoczni od cięższych i bardziej wymagających pozycji i to właśnie otrzymałam. Jeżeli trio Ashton – Hand – Meadows stworzy następną zwariowaną powieść, na pewno po nią sięgnę, bo to gwarancja świetnej rozrywki – i niech to będzie najlepszą zachętą, by sięgnąć po "Moją Jane Eyre" (i "Moją Lady Jane" również).

Klasyka rozjechana buldożerem

W ubiegłym roku pisarskie trio Ashton – Hand – Meadows zachwyciło mnie "Moją Lady Jane" – alternatywną (i absurdalną) historią Jane Grey. Choć powieść dedykowana jest nastolatkom, to muszę przyznać, że humor przypominał miks skeczy Monty Pythona i serialu "Czarna Żmija" ("Blackadder"), co bardzo przypadło mi do gustu. Ostatecznie "Moja...