LOVE STORY W STYLU HOLLYWOOD

Przyznam, że czytając drugą część losów Bethany i Matthew czułam się, jakbym oglądała amerykańską produkcję filmową, rodem z Hollywood. Autorka miała rozmach, ale również solidne podstawy, dzięki czemu wypadła wiarygodnie. Drugi tom nie pozwala na odpoczynek, i moim zdaniem, jest lepszy od pierwszego – gdyby nie konieczność snu, to przeczytałabym go jednym „ciągiem”.

„Bo pewien PR-owiec miał rację. Znacznie łatwiej jest udawać miłość, gdy jej nie ma… niż ukryć, że kogoś kochasz, gdy tak jest”.

Od bardzo dawna nie czytałam historii w podobnym stylu. Bo choć miłość niewątpliwie napędza akcję, buduje napięcie i wysysa z resztek egoizmu, to jednak proza życia dewastuje pozostałości złudzeń i każe twardo stąpać po ziemi. Nina Reichter, za licznymi obliczami miłości, przedstawia również kalkę społeczeństwa, która odzwierciedla różne metody postępowań, najrozmaitsze systemy wartości i kierunki rozwoju. Podążając za głównymi bohaterami, widzimy ich stopniową przemianę – to, co kiedyś wydawało się nierealne, nagle stanowi normę. Niechęć do pewnych działań przeradza się w akceptowalne zasady gry.

Pierwsza część dwutomowego cyklu, to w głównej mierze rozważania psychologiczne i budowanie relacji, natomiast druga została zdominowana przez obrazy z różnych mieszkań, hoteli i planu produkcji przeplatane wewnętrznymi przeżyciami i walką z samym sobą. Walką dosłownie i w przenośni. Walką o to, czy warto postępować zgodnie z własnym sercem, rozumem, czy może ogólnie przyjętymi normami? Walką o słuszną sprawę. Ukazuje również, co tak naprawdę liczy się w naszym życiu. Ale przede wszystkim unaocznia, czy warto być przyzwoitym człowiekiem…

„Tak sobie myślę… Może robienie właściwych rzeczy z niewłaściwych powodów… jest nadal… niewłaściwe?”

LOVE STORY W STYLU HOLLYWOOD

Przyznam, że czytając drugą część losów Bethany i Matthew czułam się, jakbym oglądała amerykańską produkcję filmową, rodem z Hollywood. Autorka miała rozmach, ale również solidne podstawy, dzięki czemu wypadła wiarygodnie. Drugi tom nie pozwala na odpoczynek, i moim zdaniem, jest lepszy od pierwszego – gdyby nie konieczność snu, to...