"Dziwniejszej historii" w mojej pamięci towarzyszyć będzie podtytuł: "czyli chaos, jakich mało". Bo właśnie chaotyczność narracji była dla mnie najwyraźniejszą cechą tej książki.

W swoim reportażu autor próbuje przybliżyć nam realia życia codziennego homoseksualistów w Polsce na przestrzeni najbardziej burzliwych dekad XX wieku. Obraz, który maluje jest zaskakująco barwny, biorąc pod uwagę, jak mroczny był to okres w dziejach naszego kraju. Nie odmówię "Dziwniejszej historii", że zainteresowała mnie opisami całkiem normalnego życia toczącego się w zupełnie nienormalnych okolicznościach.

Jednocześnie wydaje mi się, że autor próbował złapać zbyt wiele srok za ogon naraz. Początek historii (jak i wybrany na tył okładki opis reportażu) zdają się zwiastować, iż centralnym wątkiem będą opowieści o homoseksualnym środowisku żydowskim w czasach wojennych i powojennych. Może to błędne wrażenie, niemniej takie właśnie odniosłam rozpoczynając lekturę. I o ile faktycznie temat ten przewija się przez książkę, to robi to bardzo wybiórczo, niekiedy całkiem się od niego odchodzi, po to by niespodziewanie wrócić po kilkudziesięciu stronach.

Ponadto nie sposób nie zauważyć, jak bardzo po macoszemu potraktowany zostaje wątek lesbijek na kartach "Dziwniejszej historii". Odniosłam wrażenie, że autor bardzo chciał zrobić ze swojego reportażu opowieść wszechstronną, niestety czy to z braku chęci, czy z braku odpowiedniej wiedzy, kobiety potraktował tak, jak często czyni to historia - jako zaledwie tło dla barwnych i epickich postaci męskich. Niby coś tam się działo, niby jakieś lesbijki były, ale że się tak pięknie nie afiszowały ze swoimi osobowościami, jak geje, to i nie ma co im za dużo miejsca w książce poświęcać. Przy takim podejściu uważam, że uczciwiej byłoby po prostu skupić się wyłącznie na mężczyznach, zamiast krygować się strzępami pokątnie zdobytych informacji, by wywołać powierzchowne wrażenie równouprawnienia tematów.

Przy tym wszystkim największym jednak problemem reportażu jest wspomniana we wstępie chaotyczność narracji. Historie głównych bohaterów, na których skupia się autor, zostały niemiłosiernie poszatkowane i poprzeplatane, zamknięte w bardzo krótkich podrozdziałach. Co gorsza pojawiają się między nimi tak drastyczne przeskoki, że często tak naprawdę nie wiadomo, kogo dotyczy dany fragment (a raczej fragmencik). Brak jakiejś spójności i logicznego układu w snuciu poszczególnych historii. Rozumiem, że taka narracja jest bardziej nowoczesna i w zamierzeniu oraz teorii może bardziej atrakcyjna dla współczesnego czytelnika. W praktyce jednak, przynajmniej dla mnie, utrudniała ona skupienie się na biografii bohaterów i zdobycie szerszej perspektywy na malowany przez autora obraz tego niezwykłego środowiska.

Ostatecznie więc wydaje mi się, że o ile temat jest naprawdę ciekawy i nietypowy, forma w jakiej został czytelnikom podany, w moim odczuciu obniżyła jego wartość. A szkoda, bo zapowiadało się dobrze.

"Dziwniejszej historii" w mojej pamięci towarzyszyć będzie podtytuł: "czyli chaos, jakich mało". Bo właśnie chaotyczność narracji była dla mnie najwyraźniejszą cechą tej książki.

W swoim reportażu autor próbuje przybliżyć nam realia życia codziennego homoseksualistów w Polsce na przestrzeni najbardziej burzliwych dekad XX wieku. Obraz, który maluje jest zaskakująco barwny,...