Chaos, chaos, chaos. Czytanie tej książki to jednak wyzwanie ogromne. Nie róbcie tego sobie.

Chaos, chaos, chaos. Czytanie tej książki to jednak wyzwanie ogromne. Nie róbcie tego sobie.

Jak przeczytałem opis, to wiadomo - bardzo się napaliłem na tą książkę ;) Po przeczytaniu stwierdzam, że nie jest AŻ tak dobra i w sumie mogę się zgodzić z wieloma zarzutami innych recenzentów, że trochę chaotyczna, "o wszystkim i o niczym", no i dużo jakiegoś takiego gawędziarstwa... No i styl autora - no tak, to nie jest tez mój ulubiony styl. Ale tutaj chyba tematyka wygrała, i tak z zainteresowaniem przeczytałem/przesłuchałem, jest to temat, którego praktycznie nie ma i raczej już nie będzie skoro zostali już tylko pojedynczy świadkowie i będą tylko ubywać... Szkoda, że nie została napisana inaczej ale lepiej tak niż wcale ;)

Taki sobie cytat:
"Homo w czasie wojny — no byli.
(...)
Na przykład bańka na placu Trzech Krzyży funkcjonowała za okupacji, i to bardzo prężnie. (...) I Niemcy, i Polacy tam chadzali nie jak do ustępu, ale jak do spa. Odnowa biologiczna była w modzie, szybka i skuteczna, bez nacjonalistycznych barier, bez politycznych granic i bez społecznych uprzedzeń.
- Miałem bardzo serdecznego przyjaciela — opowiada Jerzy — profesora szkoły teatralnej i aktora w Łodzi, który mówił, że w czasie okupacji wszyscy młodzi geje chodzili najchętniej na tak zwaną pikietę na plac Wilsona i tam ss-mani i inni Niemcy korzystali. No, to była rozkosz! To byli najbardziej wypielęgnowani faceci. Tak, tam Polacy przychodzili na Niemców i tam się to odbywało na miejscu.
Chodziło o to, że żołnierz, że w mundurze od Hugo Bossa, że męski i przede wszystkim — że czysty.
A i to zagrożenie, ta dwuznaczność mogły być nęcące.
(...)
Ale jak to, Polak z Niemcem?
W czasie wojny?
(...)
Największe wzięcie mieli Niemcy w mundurach.
Typów mundurów niemieckich było ponad sto pięćdziesiąt, z czego najbardziej znane to Wehrmacht, Kriegsmarine, Luftwaffe, Waffen-ss.
Obowiązkowa służba wojskowa w Niemczech nazistowskich została wprowadzona w marcu 1935 roku. Wcześniej traktat wersalski mocno ograniczał niemieckie siły zbrojne. W najbardziej newralgicznym momencie, na początku 1942 roku, żołnierzy niemieckiej piechoty były 4 miliony, a cały Wehrmacht osiągnął liczbę 8,6 miliona ludzi.
No to jest bardzo dużo mundurów."

(czytana/słuchana: 21-22.01.2024)
5-/5 [8/10]

Jak przeczytałem opis, to wiadomo - bardzo się napaliłem na tą książkę ;) Po przeczytaniu stwierdzam, że nie jest AŻ tak dobra i w sumie mogę się zgodzić z wieloma zarzutami innych recenzentów, że trochę chaotyczna, "o wszystkim i o niczym", no i dużo jakiegoś takiego gawędziarstwa... No i styl autora - no tak, to nie jest tez mój ulubiony styl. Ale tutaj chyba tematyka...

Tytuł mówi sam za siebie...

Tytuł mówi sam za siebie...

Dziwniejsza historia. Gdyby była ona jedną...

Tytuł książki Ryzińskiego wskazuje, że czytelnik ma poznawać dziwniejszą historię. Problem w tym, że jest ich kilka. O wszystkim, trochę o niczym, nutkę o tamtym, i jeszcze nieco o innym. Odbiorca otrzymuje mnóstwo chaotycznych wycinków z życia bohaterów. Ludzi, wobec których nie rodzi się żadna emocja. Pisarz nie zadbał o logikę tekstu. Wiele fragmentów tego reportażu było zbędne - przypadkowe imiona, nazwiska, miejsca. Wraz z dotarciem do ostatniej strony, wiem o tej historii mniej, niż przed lekturą. To chyba nie powinno działać w ten sposób.

Oprócz chaosu można zauważyć ogromne zmagania z ambicjami stylistycznymi autora. Ktoś wmówił współczesnym pisarzom, że ekonomizacja zdania to zawsze dobry wybór. Owszem, ciekawy, charakterystyczny też dla polskiej szkoły reportażu, ale nie kiedy nie ma się odpowiedniego rzemiosła. Zdania Tochmana? Przeszywają. Zdania Krall? Bolą. Zdania Ryzińskiego? Znaczą w większości zero. Widać, że pisarz chciał podołać atrakcyjnemu stylowi, ale to się po prostu nie udało.

Zdarzają się jednak jasne momenty. Kilka fragmentów chętnie zakreśliłem ołówkiem. Pisarz jednak chyba sam nie wiedział, o czym chce opowiedzieć. Trochę o antysemityzmie, do tego wątek II wojny światowej, dorzućmy homoseksualizm i topografię Warszawy z okresu PRL-u. Całość nie ma charakteru. Nie buduje przywiązania. Nie wzbudza zainteresowania. A historia ma taki potencjał. Czuć jej żar. Tu przysypano ją popiołem. I choć liczyłem, że ten feniks zdąży odrodzić się do końca reportażu, to musiałem przełknąć gorycz rozczarowania.

Problemem książki jest także niejednorodność stylistyczna. Ryziński nie wie, czy woli stosować słownictwo, takie jak „no i git” czy, notabene stronę dalej, eksplikacja… Albo zabawa w uczonego, albo czułe ucho reportażysty. Takie uchybienia dziwią, bowiem publikacja ma dobry research i opracowanie badawcze (pomaga bibliografia na końcu). Szkoda, że autor oraz wydawnictwo nie zadbali o tłumaczenie francuskojęzycznych i niemieckojęzycznych wypowiedzi. Czytelnik nie musi ich znać. Ktoś tu jednak wolał wyjść z założenia, że wszyscy wszystko wiedzą. To nie działa. Ani na początku, ani w środku, ani na końcu tej historii.

Dziwniejsza historia. Gdyby była ona jedną...

Tytuł książki Ryzińskiego wskazuje, że czytelnik ma poznawać dziwniejszą historię. Problem w tym, że jest ich kilka. O wszystkim, trochę o niczym, nutkę o tamtym, i jeszcze nieco o innym. Odbiorca otrzymuje mnóstwo chaotycznych wycinków z życia bohaterów. Ludzi, wobec których nie rodzi się żadna emocja. Pisarz nie zadbał o...

Męczący styl, bardzo chaotyczna narracja która utrudnia skupienie się i czasem także zrozumienie, o kim mowa i o jakich czasach. Temat ciekawy i potrzebny, szkoda że tak wyszło.

Męczący styl, bardzo chaotyczna narracja która utrudnia skupienie się i czasem także zrozumienie, o kim mowa i o jakich czasach. Temat ciekawy i potrzebny, szkoda że tak wyszło.

Trochę chaotyczna i na początku w zasadzie w ogóle nie wiadomo o co chodzi i o czym to jest ale później nawet dosyć wciąga i pozwala wyciągnąć jakieś wnioski

Trochę chaotyczna i na początku w zasadzie w ogóle nie wiadomo o co chodzi i o czym to jest ale później nawet dosyć wciąga i pozwala wyciągnąć jakieś wnioski

Książka nie dla wszystkich, ale nieodzowna i potrzebna przez wzgląd na ludzi o odmiennej naturze, którzy byli, są i będą mimo tylu prób wymazania ich ze społeczeństwa przez wycofanie, zastraszania. Niezwykła opowieść o ludziach, którym odmówiono bycia ludźmi i tym kim są, kim chcą być.

Książka nie dla wszystkich, ale nieodzowna i potrzebna przez wzgląd na ludzi o odmiennej naturze, którzy byli, są i będą mimo tylu prób wymazania ich ze społeczeństwa przez wycofanie, zastraszania. Niezwykła opowieść o ludziach, którym odmówiono bycia ludźmi i tym kim są, kim chcą być.

Całkiem ciekawy reportaż, aczkolwiek historie przedstawione są zbyt chaotycznie; czasami nie wiedziałem o kim jest dany rozdział.

Całkiem ciekawy reportaż, aczkolwiek historie przedstawione są zbyt chaotycznie; czasami nie wiedziałem o kim jest dany rozdział.

Nie lubię twórczości Ryzińskiego, nie potrafi dobrze opisać tematu, mimo iż porusza dość ciekawe. Jego styl jest męczący, bez polotu, bez zaciekawienia, bez ważnych, mocnych zdań. Po prostu nudny.

Nie lubię twórczości Ryzińskiego, nie potrafi dobrze opisać tematu, mimo iż porusza dość ciekawe. Jego styl jest męczący, bez polotu, bez zaciekawienia, bez ważnych, mocnych zdań. Po prostu nudny.

Hmm. Nie wiem o czym jest ta książka. O losach gejów? Osób homoseksualnych w ogóle? Żydów? Ale dlaczego w takim razie mówi o 4 osobach na krzyż? Biografia? Ale kogo i dlaczego nie jednej osoby?
Gdybym miała powiedzieć, co to jest, to bym powiedziała, że to historia, którą ktoś opowiada. Nie jest zwięzła, chronologiczna, cały czas odnosi się do kogoś, kogo ty nie znasz, ale ktoś zna.
To nie jest złe, daje vibe, ale poza tym to nie za wiele. Nie do końca wiem, co mogę wyciągnąć z tego bardziej niż z Lubiewa (minus sprośności) i strony wikipedii o traktowaniu osób homo przez 3 Rzeszę.
It's fine, ale nuthin' special

Hmm. Nie wiem o czym jest ta książka. O losach gejów? Osób homoseksualnych w ogóle? Żydów? Ale dlaczego w takim razie mówi o 4 osobach na krzyż? Biografia? Ale kogo i dlaczego nie jednej osoby?
Gdybym miała powiedzieć, co to jest, to bym powiedziała, że to historia, którą ktoś opowiada. Nie jest zwięzła, chronologiczna, cały czas odnosi się do kogoś, kogo ty nie znasz, ale...