Mariusz Trynkiewicz w reportażu Ewy Żarskiej jest określany mianem „najbardziej znienawidzonego człowieka w Polsce”. W przeciągu miesiąca w 1988 roku pozbawił życia czterech nieletnich chłopców. Kilku innych molestował seksualnie. Człowiek inteligentny, wykształcony, spokojny, kochający zwierzęta. Dlaczego popełnił tak okrutne zbrodnie? Na to pytanie stara się znaleźć odpowiedź Ewa Żarska: autorka książki, dziennikarka telewizyjna i osoba urodzona w Piotrkowie Trybunalskim, a więc mieście, gdzie Trynkiewicz uprowadzał i mordował.

29 lipca 1988 roku. Trójka chłopców wybiera się po południu na kąpielisko nad jeziorem Bugaj. Żaden z nich do domu już nigdy nie powraca, a 5 sierpnia tego samego roku mężczyzna poszukujący grzybów odkrywa w lesie trzy nadpalone ciałka ułożone w trójkąt. Wkrótce potem okazuje się, że są to zwłoki zaginionych przed paroma dniami dzieci. Jedenastoletniego Tomasza Łojka, jego dwunastoletniego kuzyna Artura Kawczyńskiego i dwunastoletniego Krzysztofa Kaczmarka. Feralnego letniego dnia spotkali dwudziestosześcioletniego Mariusza Trynkiewicza, który, po trwającej jakiś czas pogawędce, zaprosił chłopców do swojego mieszkania. Kiedy jeden z nich zechciał w końcu opuścić lokum, Trynkiewicz bez namysłu sięgnął po nóż i zaczął zadawać szybkie pchnięcia całej trójce.

Zanim trafiono na ślad Trynkiewicza, głównie dlatego, że był już skazywany za molestowanie, o zabójstwa podejrzewano Edwarda Ś., czyli mężczyznę, który znalazł ciała. Twierdził on później, iż na przesłuchaniach był bity. Sama sylwetka Mariusza Trynkiewicza została w książce bardzo skrupulatnie nakreślona. Czytelnik może dowiedzieć się wielu szczegółów odnoszących się do jego rodziny, dzieciństwa i młodości, edukacji oraz związków z kobietami (chociaż liczba mnoga to spore nadużycie w tym przypadku). Jak się okazuje, Trynkiewicz współpracował z policją i nie stawiał żadnych oporów, powstała nawet wizja lokalna z jego udziałem, podczas której starano się zrekonstruować przebieg zdarzeń od poznania aż do momentu zamordowania chłopców. Według wielu osób pracujących przy sprawie, morderca w zeznaniach mijał się z prawdą i tłumaczył zaćmieniami umysłu. Ludzie do dziś zastanawiają się, jak szczupły i drobny człowiek mógł w jednym czasie zadźgać trójkę wysportowanych i zdrowych chłopców. Ponadto świadkowie, którzy widzieli nastolatków w towarzystwie dorosłej osoby, opowiadali o mężczyźnie w czarnym dresie i ze słomkowym kapeluszem na głowie. Tych elementów w swojej garderobie nie posiadał Trynkiewicz, ale po jego przyznaniu się do winy tropu tajemniczego jegomościa postanowiono nie badać.

W lekturze nie brakuje teorii dotyczących satanizmu oraz tego, że Trynkiewiczowi ktoś musiał pomagać. Chociażby w przeniesieniu zwłok. Przejmujące jest jeszcze to, iż w toku śledztwa na jaw wyszło inne jego zabójstwo, dokonane na trzynastoletnim Wojciechu Pryczku. Ofiara 4 lipca 1988 roku, podobnie jak wcześniej opisana trójka chłopców, wybrała się nad jezioro Bugaj i została tam zaczepiona przez swojego przyszłego kata.

Urzekło mnie, jak Ewa Żarska postarała się za wszelką cenę nie pominąć w tym dramacie rodzin, którym Trynkiewicz zniszczył życie. Wielokrotnie podkreślała fakt, że nikt się nimi nie interesował i nie otrzymali należytego wsparcia psychologicznego. Brat jednego z chłopców po dziesięciu latach od morderstwa popełnił samobójstwo, nie radząc sobie z traumą i łatką kogoś, kto nie potrafił udzielić pomocy młodszemu rodzeństwu. W książce znajduje się też wywiad z bratem Tomka, Robertem. Oprócz tego autorka przytoczyła swoją rozmowę m.in. z Urszulą Trynkiewicz, matką Mariusza. Zarówno jej, jak i bliskim zamordowanych okazała stosowną empatię i nie zadawała gorszących pytań.

Książka jest podzielona na dwadzieścia trzy rozdziały. Niektóre są krótkie, inne długie. Styl reportażowy sprawia, że czyta się niezwykle lekko, a język jest prosty i przystępny dla osób w każdej grupie wiekowej. Oczywiście, z racji wielu drastycznych opisów, nie polecałabym tej lektury dzieciom i młodzieży poniżej szesnastego roku życia. Pozostałych bardzo zachęcam do poczytania o słynnym dzieciobójcy. Sprawa jest przedstawiona klarownie i chronologicznie, a przede wszystkim jest to wynik długiej pracy Ewy Żarskiej nad researchem, rozmowami i porządkowaniem wydarzeń z 1988 roku. To sprawia, że „Łowca. Sprawa Trynkiewicza” to rzetelne źródło wiedzy. Można się również dowiedzieć, gdzie i w jakich warunkach obecnie przebywa „szatan z Piotrkowa” i dlaczego uniknął kary śmierci. Słowem: polecam.

Mariusz Trynkiewicz w reportażu Ewy Żarskiej jest określany mianem „najbardziej znienawidzonego człowieka w Polsce”. W przeciągu miesiąca w 1988 roku pozbawił życia czterech nieletnich chłopców. Kilku innych molestował seksualnie. Człowiek inteligentny, wykształcony, spokojny, kochający zwierzęta. Dlaczego popełnił tak okrutne zbrodnie? Na to pytanie stara się znaleźć...