„(…) tak właściwie to mi się wydaje, że wszyscy tęsknimy za jakąś katastrofą, za falą powodziową, która zmyje wszystko do morza; w głębi duszy każdy z nas tęskni za taką falą do momentu, gdy ona faktycznie się pojawi. (…) Nie chodzi o to, że życzę sobie katastrofy, pragnę raczej, by coś zostało rzucone na szalę, bym mógł się wykazać, udowodnić, kim naprawdę jestem. Chce jakiejś zewnętrznej siły, jakiegoś zagrożenia.”

Zdecydowanie mogę się zgodzić z powyższym cytatem. Odczuwam czasami takie wrażenie, że jest po prostu za dobrze, to tylko pozorny spokój i na pewno coś się zaraz stanie. Nadejdą zmiany, trzeba będzie wyjść ze swojej strefy komfortu a co gorsza – podjąć jakąś decyzję. Jak to zrobić, czy zmienię coś w życiu na lepsze, czy lepiej jest i bezpieczniej trwać już przy tym, co znane i bezpieczne? Takie też pytania będą musieli zadać sobie bohaterowie książki Niny Lykke „Nie, po prostu nie”.

Ingrid i Jan to małżeństwo z dwudziestopięcioletnim stażem. Mają dwóch dorosłych synów, piękny dom w Oslo i wydawać się by mogło, że osiągnęli już stabilizację, zarówno w sferze uczuciowej, jak i zawodowej. Wszystko się jednak zmienia, gdy Jan nawiązuje romans z koleżanką z pracy trzydziestoletnią Hanne. Co prawda odchodzi od żony, lecz nie podejmuje kroku o rozwodzie. Tak właściwie to chce przekonać się, czego w życiu potrzebuje, waha się z poczucia obowiązku wrócić do żony, czy spróbować od nowa z Hanne. Dochodzi do wniosku, że na dłuższą metę oficjalny związek z kochanką nie cieszy go już tak jak dawniej romans. Ingrid, zdradzona i opuszczona żona, po opuszczeniu przez Jana przechodzi załamanie nerwowe, codzienne funkcjonowanie sprawia jej ogromną trudność. Jak nauczyć się żyć od nowa? W książce fabułę poznamy także z perspektywy Hanne. Młoda kobieta nie potrafiła ułożyć sobie życia, tłucze się po wynajmowanych mieszkaniach, zrywa związki z błahych powodów, lecz natarczywie poszukuje tego jedynego, któremu będzie mogła urodzić dzieci. Poznaje Jana i początkowo wszystko się układa po jej myśli. Ale co można myśleć o niezdecydowaniu Jana? Czy takiego związku pragnęła?

„Nie, po prostu nie” to gorzka opowieść o życiu widziana z perspektywy pokolenia pięćdziesięciolatków, jak i trzydziestolatków. Na początku zakładałam, że cała opowieść zostanie przestawiona tylko z perspektywy zdradzonej Ingrid, jednak czytelnik pozna całą fabułę także z perspektywy Jana i Hanne. Będziemy zagłębiać się z każdą stroną głębiej w ten miłosny trójkąt. Każde z bohaterów przejdzie metamorfozę, ale zdradzić Wam mogę, że tylko jedno z nich osiągnie upragniony spokój. Kto? Czy będzie to przechodząca załamanie nerwowe zdradzona Ingrid, która na co dzień odgrywała rolę przykładnej żony i matki, która czuje się winna wszystkich nieszczęść w rodzinie (uważa, że to przez nią podczas wojny wywieziono dziadka do obozu, przez nią matka popełniła samobójstwo) i która nie potrafi powiedzieć „nie”? A może Jan, który od bycia w związku woli mieć romans. To kryzys wieku średniego, czy może Jan tak naprawdę jeszcze nie dorósł? A co powiemy o Hanne? Teoretycznie rozbiła rodzinę, ale czy jest w związku z Janem szczęśliwa? Czy tak miało wyglądać jej szczęście?

Lekko nie jest, z każdą stroną książka przypomina bezlitosną satyrę na nasze życie, a jeśli pojawi się tu śmiech, to będzie to tylko śmiech przez łzy. Nasze łzy. Jak już wspomniałam każde z bohaterów będzie musiało podjąć bardzo ważne decyzje, a które z nich powie to tytułowe „nie, po prostu nie”? Jedno z bohaterów poczuje ulgę i zmieni swoje życie, a sposób, w jaki to zrobi jest zaskakujący. Zakończenie jest otwarte, sami możemy zdecydować, jak potoczą się losy bohaterów. Po prostu przeczytajcie książkę o straconych marzeniach, poczuciu życiowego niespełnienia oraz o zmęczeniu codziennością. Polecam.

„(…) tak właściwie to mi się wydaje, że wszyscy tęsknimy za jakąś katastrofą, za falą powodziową, która zmyje wszystko do morza; w głębi duszy każdy z nas tęskni za taką falą do momentu, gdy ona faktycznie się pojawi. (…) Nie chodzi o to, że życzę sobie katastrofy, pragnę raczej, by coś zostało rzucone na szalę, bym mógł się wykazać, udowodnić, kim naprawdę jestem. Chce...