Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A co jeśli jest tak, że to nie sytuacje zdarzają się nam, tylko my zdarzamy się sytuacjom, myślała, stojąc pod prysznicem. Co jeśli człowiek rodzi się z jakimś wzorcem, który cały czas stara się realizować i dokonywać na jego podstawie wyborów, stojąc przed szwedzkim stołem życia i sięgając tylko po to, co pasuje do tego szablonu? Tworzymy w ten sposób rzeczywistość, którą i tak już w sobie nosimy. Przychodzimy na świat z już istniejącą ideą i całe życie przeznaczamy na jej realizowanie.

Ludzie są bardzo do siebie podobni, a jednocześnie zupełnie różni, jak pędzone wiatrem samotne płatki śniegu, każdy w swoim wszechświecie.

Pomyślała: nie lubię ludzi. Na tym właśnie polega cały problem, w gruncie rzeczy ja po prostu nie lubię gatunku ludzkiego.

- [...] właściwie to mi się wydaje, że wszyscy tęsknimy za jakąś katastrofą, za falą powodziową, która zmyje wszystko do morza; w głębi duszy każdy z nas tęskni za taką falą do momentu, gdy ona faktycznie się pojawi. Tęsknimy do konieczności trzymania się mocno, do jakiegoś zdarzenia, które przełamałoby monotonię i nauczyło nas tę monotonię bardziej doceniać tęsknimy za czymś, co sprawi, że się weźmiemy, kurwa, w garść. Nie chodzi o to, że życzę sobie katastrofy, pragnę raczej, by coś zostało rzucone na szalę, bym mógł się wykazać, udowodnić, kim naprawdę jestem. Chcę jakiejś zewnętrznej siły, jakiegoś zagrożenia.