Nie powinnam zaczynać recenzji od zachwytów nad przepiękną okładką, w końcu to nie ona jest najważniejsza w książce, ale wprost nie mogę się powstrzymać. Jej tajemniczy klimat nie zdradza co znajdziemy w środku, ale zdecydowanie pobudza wyobraźnie. Kobieta w białej sukni przedzierająca się przez mrok wręcz zachęca do zabawy.

Scarlett i Tella – główne bohaterki „Caraval. Chłopak, który smakował jak północ”, wychowywane przez brutalnego, apodyktycznego ojca, całe życie marzą o ucieczce z wyspy i udziale w enigmatycznej, zagadkowej grze, której wygraną jest spełnienie jednego życzenia. Po wielu listach do tajemniczego Legendy, w końcu udaje im się uzyskać zaproszenia. Scarlett nie wie, że zamiast przyglądać się rozgrywkom, sama będzie musiała wziąć w nich udział, a przedmiotem gry będzie odnalezienie Telli. Ich sojusznikiem staje się pewny żeglarz, którego intencji do końca nie mogą odgadnąć.

Moim pierwszym spostrzeżeniem było to, iż książka przypomina połączenie „Alicji z Krainy Czarów” z „Igrzyskami śmierci”. Mamy do czynienia z czarami, magią, grą, w której nic nie jest prawdziwe, gdzie nie można dać się zwieźć pozorom. Na uczestników czeka szereg zadań do wykonania, a nie jest to proste, gdyż czas płynie tam o wiele szybciej niż w normalnym świecie. Bardzo spodobał mi się zarys fabuły, ponieważ lubię wszelkie zabawy w literaturze, których stawką jest coś więcej niż zwykła nagroda.

Autorka użyła niezwykle plastycznego języka, skupiając się przede wszystkim na dogłębnych opisach otoczenia. Dzięki temu możemy łatwiej wyobrazić sobie świat widziany oczami bohaterów. Mam wrażenie, że wszelkie barwy są dla niej niezwykle istotne. Zastanawiam się tylko jak może wyglądać „bladoniebieskie zaciekawienie rozwibrowanych zmysłów”, „podejrzliwość o barwie szałwii” czy „zawstydzenie w pięciu odcieniach fioletu” – książka jest wręcz przepełniona tego typu zwrotami. Początkowo czytając kolejne z nich uśmiechałam się do siebie, podziwiając Stephanie Garner za wyobraźnie, z czasem jednak metafory stały się dla mnie zbyt męczące. Zdecydowanie za dużo w tej pozycji opisów, a za mało akcji, choć baśniowy klimat i tak nie pozwalał mi oderwać się od powieści. Nie rozumiem tylko, dlaczego imię bohaterki jest powtarzane niemal na każdej stronie po trzy, cztery razy.

Główna bohaterka jest bardzo infantylna, delikatna i nieporadna. Wciąż powraca do wspomnień, roztrząsa każdą minioną sytuację, niepewnie kroczy do przodu kajając się w myślach za wszystkie możliwe niepowodzenia. Dobrze, że ma u swego boku rezolutnego, zabawnego, odważnego młodzieńca, który poprawia mdły charakter Scarlett. Ich połączenie równoważy się czyniąc powieść przyjemniejszą.

Książka jest połączeniem literatury młodzieżowej ze sporą dozą fantastyki. Spodoba się zapewne fanom fantasy i powieści takich jak „Endgame”, tylko w o wiele łagodniejszym charakterze. Dostałam przepiękne imienne zaproszenie do Caraval i chętnie dołączę do gry, by wygrać i spełnić swoje marzenie, a Wy? Skusilibyście się?

Nie powinnam zaczynać recenzji od zachwytów nad przepiękną okładką, w końcu to nie ona jest najważniejsza w książce, ale wprost nie mogę się powstrzymać. Jej tajemniczy klimat nie zdradza co znajdziemy w środku, ale zdecydowanie pobudza wyobraźnie. Kobieta w białej sukni przedzierająca się przez mrok wręcz zachęca do zabawy.

Scarlett i Tella – główne bohaterki „Caraval....