Gwendolyn Womack debiutuje na polskim rynku książką niełatwą do sklasyfikowania, co z kolei przemawia tylko na jej korzyść. Elementy powieści szkatułkowej, obyczajowej i historycznej, a przede wszystkim thrillera, za sprawą pewnej talii tarota łączą się w ciekawą całość, doprawioną nieszkodliwą ezoteryką. “Przepowiednia” kusi tajemnicą skrywaną od starożytności, ale przede wszystkim emanuje bezkresnym wręcz umiłowaniem słowa pisanego. Nawet jeśli nie jest to książka stricte o książkach, kręci się wokół różnego rodzaju pism, bibliotek i mniej lub bardziej prywatnych świątyń mądrości. Czytelnik ma możliwość cofnięcia się w czasie i podróży do zakątków, których nie spodziewałoby się odwiedzić w powieści tak rozrywkowego typu. Wiele postaci imponuje wiedzą, wyznaczającą ścieżki ich życia, przy czym Womack pisze, jakby stawiałam tarota swojej bohaterce, jednocześnie wiedząc, co z tego wyniknie. Narracja nie razi, a spirytualistyczna aura nie ciąży. Déjà vu i szósty zmysł stają w szranki z przypadkiem i przeznaczeniem. Niespodziewany rozwój wypadków i wartka akcja wprawdzie nabiorą sensu dopiero po jakimś czasie, ale pomysłowość autorki raczej spotka się z aprobatą. Podobało mi się odpowiednie dawkowanie, ciekawostki historyczne i wszystkie te zakurzone woluminy, o których dzisiaj możemy pomarzyć. “Przepowiednię” polecam miłośnikom zdeterminowanego działania, profesora Langdona i mądrych babek, które tak łatwo nie dadzą wiary ani zbiegom okoliczności, ani zrządzenia losu.

Gwendolyn Womack debiutuje na polskim rynku książką niełatwą do sklasyfikowania, co z kolei przemawia tylko na jej korzyść. Elementy powieści szkatułkowej, obyczajowej i historycznej, a przede wszystkim thrillera, za sprawą pewnej talii tarota łączą się w ciekawą całość, doprawioną nieszkodliwą ezoteryką. “Przepowiednia” kusi tajemnicą skrywaną od starożytności, ale przede...