Czerwona łuna rozpięła się na nocnym niebie. Z dala słychać było krzyki i strzały. Ci co słyszeli tę niepokojące odgłosy przejęli się trwogą. Strach zagościł w oczach i sercach mieszkańców. Pożoga zbliżała się nieuchronnie. Krew splamiła wołyńską ziemię, cierpienie tysiąca niewinnych osób unosiło się ku niebu. Po wsiach i malowniczych polach pozostała dziś zarośnięta, pusta przestrzeń. Świat, który kiedyś istniał odszedł na zawsze. Tylko skrwawiona ziemia domagała się głosu i prawdy.

Temat tego co wydarzyło się na Wołyniu w czasie II wojny światowej, długo był zamiatany pod dywan. W końcu po upadku komunizmu świadkowie tamtych wydarzeń mogli opowiedzieć swoją bolesną historię. Książka Anny Herbich jest właśnie takim wspólnym głosem kilkunastu kobiet, które postanowiły podzielić się tymi wspomnieniami z autorką. Już na wstępie książka rozerwała moje serce na dwa kawałki, nie da się spokojnie opisać tego co wydarzyło się kiedyś na Wołyniu. Młode dziewczyny, dzieci i inni mieszkańcy, zostali bestialsko zamordowani przez ukraińską armię powstańczą, której zbrodnie do dziś nie zostały rozliczone. Autorka oddaje pełny głos swoim bohaterkom, które na Wołyniu dorastały i prowadziły szczęśliwe życie, póki nie zaczęła się wojna. Piętno wojny i rzezi urządzonej im przez Ukraińców do dziś nie dają o sobie zapomnieć. Książka jest pełna bólu, cierpienia i straty tego co się kochało, lecz można i w niej odnaleźć opisy kolorowego, niczym ze bajki, świata do którego już nie ma powrotu.

Całą pozycję czytało mi się dobrze, ale z ogromnym smutkiem w sercu. Zawarte w niej momenty radości są tylko chwilową odskocznią od dramatu, który zajmuję tutaj większą część. Nie da się przejść obok takich wydarzeń obojętnie, nie da się zignorować tego aktu ludobójstwa na naszych obywatelach. Książka ta jest potrzebna, aby dać świadectwo minionym czasom. Na pewno nie jest to łatwa lektura pod względem emocjonalnym, czytając jej kolejne historie nie da się nie poczuć bezsilności, złości czy też wzruszenia. Chylę czoła przed autorką, bo napisanie tych wszystkich opowieści wymagało pewnie dużo pracy, jak i stalowych nerwów. O historii nie można zapomnieć. Nie można zapomnieć o tych, którzy byli przed nami, o tych, którzy też kochali, bawili się i cieszyli z każdego dnia. I trzeba też pamiętać o prawdzie, która i tak prędzej czy później zwycięży.

Czerwona łuna rozpięła się na nocnym niebie. Z dala słychać było krzyki i strzały. Ci co słyszeli tę niepokojące odgłosy przejęli się trwogą. Strach zagościł w oczach i sercach mieszkańców. Pożoga zbliżała się nieuchronnie. Krew splamiła wołyńską ziemię, cierpienie tysiąca niewinnych osób unosiło się ku niebu. Po wsiach i malowniczych polach pozostała dziś zarośnięta, pusta...