Onegdaj wpadło mi w ręce "życie i los" i jak wielu zapałałem do tej, wybitnej epickiej powieści miłością czystą. O ile wszak można kochać książkę tak brutalnie rozprawiającą się z ludzką naturą.
"Lata wojny" to jednak coś z zupełnie innej parafii. Zaludniony gęsto politrukami o mądrych, szlachetnych oczach, humanistami w generalskich mundurach Armii Czerwonej i bohaterskimi acz wielkodusznymi krasnoarmiejcami niższych szarż.
Z drugiej zaś strony nordyckimi pokurczami z których każdy w najdrobniejszych szczegółach swojej nikczemnej fizjonomii potwierdza teorie doktora Lombroso. Dodatkowo zaś puszczających głośne wiatry oraz zupełnie nieumiarkowanych w jedzeniu i piciu.
A wszystko to na poważnie.
Cień znanego nam Grossmana znaleźliśmy może tylko w "Piekle Treblinki".
Zatem dobra sowiecka robota. Piękny, spiżowy mit założycielski Sojuza.
Jednakowoż.
Przypomnieliśmy sobie dzięki temu dość nudnemu produkcyjniakowi o pewnym istotnym fakcie.
Otóż.
Gdyby nie ci w rzeczywistości mniej nieco sympatyczni krasnoarmiejcy to dziadkowie naszych niemieckich przyjaciół w najlepszym razie uczynili by z nas kontrolowaną na jakiś swój wynaturzony sposób populację wiejskich robotników sezonowych i wojskowych prostytutek,
w najgorszym zaś - zabiliby nas wszystkich.
Cześć i chwała Armii Czerwonej.

Onegdaj wpadło mi w ręce "życie i los" i jak wielu zapałałem do tej, wybitnej epickiej powieści miłością czystą. O ile wszak można kochać książkę tak brutalnie rozprawiającą się z ludzką naturą.
"Lata wojny" to jednak coś z zupełnie innej parafii. Zaludniony gęsto politrukami o mądrych, szlachetnych oczach, humanistami w generalskich mundurach Armii Czerwonej i bohaterskimi...