Rwanda. Kraj w środkowo-wschodniej Afryce powierzchnią zbliżony do naszego województwa lubelskiego. W 1994 roku „przez 100 dni zabijano tu 10 tysięcy ludzi dziennie, 400 w ciągu godziny, 7 w ciągu minuty.” Świat się przyglądał… I relacjonował. Pamiętam doniesienia o bestialskich mordach, o Tutsi i Hutu… Między śniadaniem, a wyjściem z domu. Między obiadem, a szykowaniem się na imprezę. Dalekie. Nie moje. Nierzeczywiste.

Książka „Dzisiaj narysujemy śmierć” burzy ten spokój związany z dawno zapomnianymi przez świat wydarzeniami. Porusza. Wstrząsa. Budzi niepokój. Rodzi pytania.

Zło. I jego konsekwencje. Dla ofiar. Dla sprawców.

Zło. Jak łatwo, odpowiednim doborem słów, można ludzi zamienić w potwory. Jak łatwo można sterować ludzkimi emocjami. I czynami.

Zło. W kontekście polityki. Religii. Życia jednostki. Z problemami, o których głośno czasami i na naszym podwórku (polityka pojednania, dzieci poczęte w wyniku gwałtu, dzielenie ludzi na lepszych i gorszych, ekshumacja, niechęć do określonej grupy ludzi, wykorzystywanie mediów w celach propagandowych itp.).

Zło. I słowa P. Zimbardo przytoczone przez autora: „Brak działania także może być formą zła, gdy trzeba udzielić pomocy, sprzeciwić się, okazać nieposłuszeństwo lub ujawnić zło. Jedną z najistotniejszych przyczyn zła (…), jest milczący chór, który patrzy, lecz nie widzi, który słucha, lecz nie słyszy”.

Rwanda. Kraj w środkowo-wschodniej Afryce powierzchnią zbliżony do naszego województwa lubelskiego. W 1994 roku „przez 100 dni zabijano tu 10 tysięcy ludzi dziennie, 400 w ciągu godziny, 7 w ciągu minuty.” Świat się przyglądał… I relacjonował. Pamiętam doniesienia o bestialskich mordach, o Tutsi i Hutu… Między śniadaniem, a wyjściem z domu. Między obiadem, a szykowaniem się...