Ręka wędruje po płótnie. Obserwujesz kobietę siedzącą na sofie. Między tobą a nią jest tylko pusta przestrzeń. Czas zatrzymał się tam na jakiś czas. Kreśląc jej kształty, podświadomie czujesz się tak jakbyś dotykał jej ciała, jakby każda linia jej sylwetki była na wyciągnięcie twej dłoni. Czujesz gorąc w sercu, pragniesz jej, nie chcesz o niej zapomnieć. Nagle zdajesz sobie sprawę z tego, że nie ma tu nikogo prócz ciebie. Tęsknota to dziwna rzecz, najpierw pamiętasz obrazy z dawnych lat, wspominasz każdy dotyk i zapach, następnie pozostaje już tylko widmo. Portret tego co utracone.

Historia uczy nas życia i wyciągania wniosków. Historia II wojny światowej zdawała się być już tematem przetrzebionym i nie mającym praktycznie żadnych tajemnic. Nic bardziej mylnego. Książka Piotra Adamczyka potwierdza, że jeszcze wiele nie wiemy o tamtych dniach. Adamczykowi udało się pokazać mało znaną historię tzw. "Źródeł Życia" - Lebensbornu, nazistowskich ośrodków do „odnowienia krwi niemieckiej” i „hodowli nordyckiej rasy nadludzi”. Powieść Adamczyka napisana jest świetnym, wyważonym językiem. Doskonale widać dopracowany w najmniejszym calu warsztat autora. Można tu znaleźć tak naprawdę wszystko: miłość, sensację z historią w tle, śledztwo, zdradę, śmierć, nadzieję czy też szeroką paletę ludzkich emocji. Wydarzenia z przeszłości splatają się teraźniejszością i wzajemnie nachodzą na siebie, tworząc niezwykłą opowieść, plastyczną w formie i sięgającą do dna ludzkiej duszy.

Po znakomitym "Powiem Ci Coś" Piotr Adamczyk udowodnił mi, że warto sięgać po jego prozę. Po przeczytaniu "Fermy Blond" utwierdzam się w tym przekonaniu. Wnikliwa obserwacja i umiejętność posługiwaniu się słowem to główny atut tej książki. Język powieści jest magnetyczny, niepozbawiony licznych metafor. Na dokładkę można nacieszyć oko inteligentnym humorem, który pojawia się w odpowiednich momentach. Dokładne są tu także opisy życia w nazistowskich Niemczech, pełnych absurdu i nielogicznych sytuacji, proszących o pomstę do nieba. Postacie są bardzo dobrze nakreślone, ich charakter zmienia się z każdym nabytym doświadczeniem, co zostawia w nich trwały ślad. Przez tę opowieść się płynie, do tego hipnotyzuję, zmusza do myślenia i stawia pytania. Każda historia coś pozostawia, nawet jeśli obraz jest już zatarty i nie wszystko widać, wcale nie oznacza to, że nie istnieje.

Za książkę serdecznie dziękuję Autorowi.

Ręka wędruje po płótnie. Obserwujesz kobietę siedzącą na sofie. Między tobą a nią jest tylko pusta przestrzeń. Czas zatrzymał się tam na jakiś czas. Kreśląc jej kształty, podświadomie czujesz się tak jakbyś dotykał jej ciała, jakby każda linia jej sylwetki była na wyciągnięcie twej dłoni. Czujesz gorąc w sercu, pragniesz jej, nie chcesz o niej zapomnieć. Nagle zdajesz sobie...