Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Straszne. Zdaję sobie prawę, że człowiek, który wychował się w patologicznym środowisku ma spaczony ogląd rzeczywistości, ale potwornie irytował mnie ten pełen nostalgii ton, z jakim autor opisuje "bidoków", a zwłaszcza dziadków, którym książkę dedykuje. Z przymrużeniem oka opisuje, jak babcia - wulgarna, agresywna stara pijaczka - grozi bronią czy odzywa się do dziecka, rzucając ciężkimi przekleństwami. Autor z sentymentalnym uśmieszkiem wspomina przemoc w rodzinie, okrucieństwo i krzywdy - zwłaszcza wobec dzieci. Wszystko to pół żartem, z ironią, z nostalgią i tęsknym wspomnieniem za minionymi czasami. Niedobrze się robi. Ale rozumiem, że autor nie jest w stanie spojrzeć na opisywaną przez siebie historię w sposób obiektywny. Gdyby ta książka napisana była z reportażonym chłodem, gdyby nie opisywała patologii wesołkowatym tonem, może byłaby lepsza. A jest obrzydliwa.