Powieść Oates opowiada historię pacjenta cierpiącego na amnezję oraz prowadzącej badaniami neuropsycholog Margaret Sharpe. Powieść opiera się głównie na temacie badań z zakresu neuropsychologii,oraz wszelkich badań mających odtworzenia wydarzeń z przeszłości pacjenta.Poprzez historię głównej poznajemy amerykańskie środowisko naukowe. Sama powieść może wydawać poprzez monotonne przez powtarzalność testów, badań,ale jest to ukazanie charakteru pracy z pacjentem z chorym na amnezję.

Powieść Oates opowiada historię pacjenta cierpiącego na amnezję oraz prowadzącej badaniami neuropsycholog Margaret Sharpe. Powieść opiera się głównie na temacie badań z zakresu neuropsychologii,oraz wszelkich badań mających odtworzenia wydarzeń z przeszłości pacjenta.Poprzez historię głównej poznajemy amerykańskie środowisko naukowe. Sama powieść może wydawać poprzez...

Uwielbiam J.C.Oates. Czytam wszystko, co pisze. Jednak ta powieść chwilami wydawała mi się przegadana. Nie czułam tego klimatu. Jednak nie zniechęci mnie to do Oates.

Uwielbiam J.C.Oates. Czytam wszystko, co pisze. Jednak ta powieść chwilami wydawała mi się przegadana. Nie czułam tego klimatu. Jednak nie zniechęci mnie to do Oates.

Powieść z zacięciem naukowym. Pierwsze rozdziały nie były tak ciekawe jak późniejsze. Neuropsycholożka kliniczna zakochuje się w pacjencie z demencją i musi zmagać się z tym, że nie zawsze partner ją poznaje. Ale najbardziej utkwiły mi w pamięci te smutne samotne wieczory bohaterki, miotanie się po mieszkaniu, coraz częstsze popijanie…
Wydanie książki – 2/6

Powieść z zacięciem naukowym. Pierwsze rozdziały nie były tak ciekawe jak późniejsze. Neuropsycholożka kliniczna zakochuje się w pacjencie z demencją i musi zmagać się z tym, że nie zawsze partner ją poznaje. Ale najbardziej utkwiły mi w pamięci te smutne samotne wieczory bohaterki, miotanie się po mieszkaniu, coraz częstsze popijanie…
Wydanie książki – 2/6

Niełatwo zdać sprawę z lektury tej książki. Pomysł niezwykle ciekawy, jednak finalnie niewykorzystany. Budowane od pierwszych stron napięcie ulatnia się nie wiadomo kiedy... Chyba, że dostrzeżemy inną stronę tragedii, która nie jest spektakularna, a wydarza się niepostrzeżenie dzień po dniu...

Niełatwo zdać sprawę z lektury tej książki. Pomysł niezwykle ciekawy, jednak finalnie niewykorzystany. Budowane od pierwszych stron napięcie ulatnia się nie wiadomo kiedy... Chyba, że dostrzeżemy inną stronę tragedii, która nie jest spektakularna, a wydarza się niepostrzeżenie dzień po dniu...

Śniły mi się nieprzyjemne sny przez pamięć Eliego. Przez rozwlekanie Oates tworzy wrażenia, czasem wsiąkasz - kiedy akcja idzie do przodu, jest dodawany nowy kontekst, czasem cię to nudzi i zasypiasz w trakcie rozdziału. Zmiana perspektywy na innego bohatera (e.h.) super, chyba właśnie przez to miałam dziwne sny. Margot zbudowana tak, że można ją posądzać o krzywość na bani albo tragizm wielki samotności. Wydaje mi się, że lepsze wrażenie możnaby było osiągnąć już przy połowie/ trzech czwartych tej objętości.

Śniły mi się nieprzyjemne sny przez pamięć Eliego. Przez rozwlekanie Oates tworzy wrażenia, czasem wsiąkasz - kiedy akcja idzie do przodu, jest dodawany nowy kontekst, czasem cię to nudzi i zasypiasz w trakcie rozdziału. Zmiana perspektywy na innego bohatera (e.h.) super, chyba właśnie przez to miałam dziwne sny. Margot zbudowana tak, że można ją posądzać o krzywość na...

https://www.instagram.com/miedzy_zakladkami/?hl=pl


Pełna recenzja wraz z cytatami znajduje się na blogu: https://miedzy-zakladkami.blogspot.com/2020/10/o-czowieku-ktory-straci-cien-j-c-oates.html

Joyce Carol Oates zachwyciła mnie po raz kolejny książką tak głęboką, że nie mogłam się od niej oderwać. Powieść ,,O człowieku, który stracił cień” wzruszyła mnie i zdenerwowała jednocześnie, wywołując współczucie pośród zaskoczenia. Bo ta książka zaskakuje. Swoją prostotą i drogami, jakie odkrywa w naszych rozmyślaniach.

Głównymi bohaterami powieści są Margot Sharpe i Elihu Hoopes. Ona jest pełną zapału i bardzo uzdolnioną studentką neuropsychologii. Dostaje szansę na staż u boku najsłynniejszego neuropsychologa w uniwersyteckim laboratorium neuropsychologicznym – Miltona Ferrisa. Margot dołącza do zespołu profesora Ferrisa w wieku 23 lat, jeszcze jako studentka. Pierwsze spotkanie z E.H wpływa na nią bardziej niż mogłaby przypuszczać. Odtąd całe swoje życie podporządkowuje projektowi E.H. Wymyśla coraz więcej testów i badań. Z początku tylko pomaga, potem sama tworzy prace naukowe na temat całego przedsięwzięcia, odnosi sukcesy i staje się jedną z najbardziej wpływowych i błyskotliwych osób w zdominowanej przez mężczyzn branży neuropsychologii. Mimo to, Margot skrywa pewien sekret, którego odkrycie mogłoby zniweczyć całą jej karierę.
On na pierwszy rzut oka jest w pełni zdrowia i w pełni życia. W zbiegu okoliczności, w wyniku swojej własnej upartości Elihu traci zdolność do pamięci krótkotrwałej, przez co żadna informacja nie zostaje w jego głowie na dłużej niż 70 sekund. Pamięta wszystko sprzed swojego wypadku. Rozpoznaje rodzinę, ale tylko na zdjęciach, na których nie widać upływu czasu. Recytuje z pamięci wiersze, rysuje ukochane i wryte w podświadomość widoki z rodzinnych stron. Pamięta mroczne sekrety i tajemnice swojej rodziny. To wszystko tylko składa się na urywki jego osobowości, którą utracił bezpowrotnie. Elihu staje się obiektem eksperymentów, testów naukowych mających na celu ukazanie ogromu zmian, które zaszły w jego mózgu.

Książka prowadzona jest w dość mrocznej i zimnej tonacji, wprowadzającej czytelnika w stan dziwnego zawieszenia. Ma się wrażenie, że autorka traktuje czytelnika jak samego E.H, tak jakby czytelnik też miał pewne problemy z pamięcią. Poza tym historia prowadzi czytelnika za rękę pośród zaburzeń psychicznych nie tylko Elihu Hoopesa, ale też samej Margot rzucając na bohaterów zupełnie inne światło. Ich nietypowy romans budzi moralne wątpliwości, czytelnik może sam ocenić zachowanie obojga. Postać samego E.H jest ukazana w łagodnym, wręcz pobłażliwym świetle - dla mnie jest to postać pod pewnymi względami neutralna, niewzbudzająca większych emocji przy odbiorze samego jego zachowania i jestestwa, ale postać Margot Sharpe to zupełnie inna sprawa. Czytając ,,O człowieku który stracił cień” moje ciśnienie skakało praktycznie co chwila. Postępowanie Margot było dla mnie niezrozumiałe i sprawiało że z każdym kolejnym rozdziałem przestawałam lubić tę bohaterkę. Jej postać szokuje. Robi rzeczy, o które spokojnie można by oskarżyć osoby psychicznie chore, ale zachowuje przy tym pozory normalności. Tłumaczy to miłością, dobrymi zamiarami, ale czy można wszystko co złe tłumaczyć dobrą wolą? Jej wewnętrzny konflikt eskaluje i wciąga ją w otchłań swojego własnego szaleństwa sprawiając, że staje się swoim własnym cieniem. Nie pomaga również kompleks na relacjach córka – ojciec. Nie znamy wielu szczegółów z jej dzieciństwa i młodości, ale nie trzeba być ekspertem by zauważyć ogromne zaburzenia, które przekładają się na relacje uczennica – nauczyciel. Toksyczne relacje jakie tworzy wokół siebie prowadzą do wielu niedopowiedzeń i kolejnych sekretów, na ujawnienie których Margot za wszelką cenę nie może sobie pozwolić. Do tego wszystkiego dostajemy też tragiczną postać ,,Eliego”. Męczennika swojego własnego umysłu. Wieczna amnezja oraz traumatyczne wydarzenia sprzed amnezji składają się na głównego bohatera. Jego przeszłość owiana jest tajemnicą, a brak przyszłości wywołuje naprawdę wiele przemyśleń i skłania do refleksji.

,,Kim jesteśmy jeśli nie wiemy kim byliśmy?” Jak to jest żyć i zapominać wszystko po 70 sekundach? Nie rozpoznawać starzejącej się rodziny, nie poznawać siebie w lustrze, myśleć że ciągle mamy 35 lat mimo że mamy ciało starca? Jak to jest pamiętać rzeczy, o których nie mamy żadnej świadomości?
Uważam, że dobra książka to taka, która wywołuje w czytelniku wiele, niekoniecznie dobrych, emocji. Joyce Carol Oates udało się stworzyć dobrą książkę, która w czytelniku wywoła niesamowitą, wręcz nienawiść do Margot Sharpe i ogromne współczucie dla Elihu Hoopesa. Opisane w powieści wydarzenia postawią przed czytelnikiem wiele pytań o moralność. Czy można kochać kogoś, kto nie pamięta że istniejesz? Czy można uważać za dobre zmuszanie do miłości kogoś kto nie pamięta, że kochał? Czy można testować czyjś mózg, kiedy ten ktoś nawet nie wie, że jest testowany? I wreszcie czy kłamstwo, nawet to najpiękniejsze, może być dobre?

Ta książka może Wam się spodobać albo nie. Nie ma w niej miejsca na półuczucia, na lubienie bądź nie, ale tylko połowicznie. Autorka miała dobry pomysł i obróciła go w powieść jednocześnie dobrą i złą. By odkryć oba jej oblicza trzeba po prostu ją przeczytać.

https://www.instagram.com/miedzy_zakladkami/?hl=pl


Pełna recenzja wraz z cytatami znajduje się na blogu: https://miedzy-zakladkami.blogspot.com/2020/10/o-czowieku-ktory-straci-cien-j-c-oates.html

Joyce Carol Oates zachwyciła mnie po raz kolejny książką tak głęboką, że nie mogłam się od niej oderwać. Powieść ,,O człowieku, który stracił cień” wzruszyła mnie i zdenerwowała...

Powieść przedziwna, bo tak naprawdę mamy tutaj dwójkę tragicznych bohaterów tj. pacjenta cierpiącego na amnezję przez lata poddawanego eksperymentom, oraz jego terapeutkę, kto wie czy również nie wymagającej terapii. I to właśnie uświadamia nam lektura, powieść refleksyjna, nostalgiczna. Jeśli ktoś potraktuje ją jako kolejną powiastkę o miłości, może wydać się płytka i banalna. Jednak tu chodzi o coś głębszego. Jest to studium psychiki człowieka i myślę że tak traktując tę powieść łatwiej jest ją czytać. Faktycznie chwilami nużące powtórzenia, niejednokrotnie powtarzające się sytuacje i wypowiadane zdania, ale na tym polega terapia.

Powieść przedziwna, bo tak naprawdę mamy tutaj dwójkę tragicznych bohaterów tj. pacjenta cierpiącego na amnezję przez lata poddawanego eksperymentom, oraz jego terapeutkę, kto wie czy również nie wymagającej terapii. I to właśnie uświadamia nam lektura, powieść refleksyjna, nostalgiczna. Jeśli ktoś potraktuje ją jako kolejną powiastkę o miłości, może wydać się płytka i...

Nie do końca wiem, co mam sądzić o tej książce. Sięgnęłam po nią zachęcona dobrymi opiniami , ale coś nie do końca zagrało. Sam pomysł jest ciekawy. "Miłość" głównej bohaterki do pacjenta z amnezją. Szykowałam się więc na coś co mnie poruszy. Tak się jednak nie stało. Postać Margot Sharpe momentami wręcz wprawiała mnie w irytację i trudno było mi wczuć się w jej losy. Zastanawia mnie czy według autorki naprawdę tak wygląda miłość? Moim zdaniem temat można było podjąć głębiej i ciekawiej.

Nie do końca wiem, co mam sądzić o tej książce. Sięgnęłam po nią zachęcona dobrymi opiniami , ale coś nie do końca zagrało. Sam pomysł jest ciekawy. "Miłość" głównej bohaterki do pacjenta z amnezją. Szykowałam się więc na coś co mnie poruszy. Tak się jednak nie stało. Postać Margot Sharpe momentami wręcz wprawiała mnie w irytację i trudno było mi wczuć się w jej losy....

Większość z nas ( ja też ) rozumie amnezję na zasadzie resetu pamięci w komputerze, czy czyszczenia taśmy w magnetofonie ( dla młodszych takie coś do nagrywania muzyki z rada :D) Bohater powieść Oates utracił zdolność do zapamiętywania rzeczy bieżących. Jego wspomnienia sięgają do czasów najdawniejszych i urywają się w początkach choroby. Jego pamięć krótkoterminowa ma siedemdziesiąt sekund ważności, po tym czasie ulega wymazaniu. Znaczy to, że każdą spotkaną osobę zapomina w momencie, gdy ta znika mu z oczu. W takim człowieku zakochuje się kobieta mająca za zadanie robić na nim różnego rodzaju eksperymenty. Powiedzieć, że to miłość nieszczęśliwa, to nic nie powiedzieć. Jak zwykle u autorki mamy trochę feminizmu, trochę mobbingu, zwroty akcji po których zastanawiamy się, czy główny bohater to nie psychopatyczny morderca., a bywa, że profesor staje się irytująca. Na końcu pozostaje tylko żal.

Większość z nas ( ja też ) rozumie amnezję na zasadzie resetu pamięci w komputerze, czy czyszczenia taśmy w magnetofonie ( dla młodszych takie coś do nagrywania muzyki z rada :D) Bohater powieść Oates utracił zdolność do zapamiętywania rzeczy bieżących. Jego wspomnienia sięgają do czasów najdawniejszych i urywają się w początkach choroby. Jego pamięć krótkoterminowa ma...

„O człowieku, który stracił cień”, w który Joyce Carol Oates (której nazwisko od lat wymieniane jest do Literackiej Nagrody Nobla),sięga do tematu amnezji i toksycznej zawiłej relacji na linii naukowiec - pacjent. ▪️To literatura przez wielkie „L”, to psychologia i jej cień, to życie i próba jego interpretacji w trudnych i zawiłych relacjach. ▪️Neuropsycholog Margot Sharpe, jako młodziutka magistrantka (a z biegiem lat słynna profesor) trafia do instytutu pamięci prowadzonego przez sławnego i nagrodzonego w późniejszych latach Nagrodą Nobla – Miltona Ferrisa (który staje się jej mentorem w życiu zawodowym i erotyczną przygodą w życiu osobistym)▪️Otrzymuje pod swą opiekę i badania naukowe 37 letniego Elihu Hoopesa, który pamięta tylko, to co wydarzyło się PRZED wypadkiem. Dla którego przyszłość nie istnieje. Oates niczym wirtuoz pióra, myśli i słowa, wprowadza nas w życie Margot, która bezgranicznie oddana jest pracy, nauce, badaniom i … Elihu.▪️W efekcie końcowym zostaje niedosyt, puste miejsce, czy to była miłość, samotności czy egoizm Margot. Gdzie w tym wszystkim ma być nauka, pacjent, badania i .... miłość ? Czy ona powinna się pojawić?▪️Puste miejsce między wierszami, to etyka, to moralność to świadomy wybór, to w końcu bezgraniczna jednostronna miłość▪️Chyba każdy z nas musi sam rozwiązać zagadkę umysłu▪️ Polecam

„O człowieku, który stracił cień”, w który Joyce Carol Oates (której nazwisko od lat wymieniane jest do Literackiej Nagrody Nobla),sięga do tematu amnezji i toksycznej zawiłej relacji na linii naukowiec - pacjent. ▪️To literatura przez wielkie „L”, to psychologia i jej cień, to życie i próba jego interpretacji w trudnych i zawiłych relacjach. ▪️Neuropsycholog Margot...