Lubię historie opowiedziane przez ludzi starszych, dlatego z wielką ochotą sięgnęłam po "Psikus" Domenico Starnone. Oczekiwałam - zgodnie z sugestią wydawcy na okładce - nieco zabawnej historii o przemijaniu, nostalgicznej podróży i spotkaniu młodego pokolenia ze starym. I właściwie to wszystko dostałam, tylko proporcje były różne od oczekiwanych.

W swojej książce autor przedstawia nam głównego bohatera jako nieco stetryczałego artystę, który odwiedza swój rodzinny dom. Podczas nieobecności córki i zięcia ma się zajmować czterolatkiem i kończyć bieżące zlecenie, które zaczyna go przerastać. I właśnie w takich okolicznościach ma okazję spojrzeć na swoje życie z dystansu, wrócić do miejsc, których od dawna nie odwiedzał. Wspominać błędy młodości, niewykorzystane okazje. Poznać lepiej swojego wnuka, który na jego sztukę spogląda świeżym okiem.
To wygląda naprawdę świetnie, ale czegoś mi w tej historii brakowało. Wszystkiego było jakby za mało - i klimatu, i opowieści, i wspomnień. Nie mówiąc już o obiecanym żarcie, który przybrał postać irytującego czterolatka. I przez to ciekawa historia wpada jednym uchem, a wypada drugim.

To dobra książka i niestety tylko dobra. Ale jeśli szukacie czegoś niewymagającego do wakacyjnej walizki - bierzcie śmiało.

Lubię historie opowiedziane przez ludzi starszych, dlatego z wielką ochotą sięgnęłam po "Psikus" Domenico Starnone. Oczekiwałam - zgodnie z sugestią wydawcy na okładce - nieco zabawnej historii o przemijaniu, nostalgicznej podróży i spotkaniu młodego pokolenia ze starym. I właściwie to wszystko dostałam, tylko proporcje były różne od oczekiwanych.

W swojej książce autor...