Zaczęło się ciekawie. Los robi starszemu stetryczałemu artyście psikusa, konfrontując go znad wyraz bystrym 4-letnim wnuczkiem. I jest wesoło, dziadek z wnuczkiem poznają się wzajemnie, robią sobie psikusy. Ale... dziadek, mierząc się ze starością, dokonuje jednocześnie analizy swojego dotychczasowego życia, rozbierając je niemalże na czynniki pierwsze.
Robi bilans zysków i strat, przy czym tych drugich zauważa znacznie więcej. I wszystko byłoby dobrze, gdyby Autor nie zaburzył tu proporcji.
Przemyślenia naszego bohatera zdominowały w takim stopniu fabułę , że cała historia straciła dla mnie urok i powiało nudą.

[... Od kilku lat snułem takie bezładne rozważania...].

Zaczęło się ciekawie. Los robi starszemu stetryczałemu artyście psikusa, konfrontując go znad wyraz bystrym 4-letnim wnuczkiem. I jest wesoło, dziadek z wnuczkiem poznają się wzajemnie, robią sobie psikusy. Ale... dziadek, mierząc się ze starością, dokonuje jednocześnie analizy swojego dotychczasowego życia, rozbierając je niemalże na czynniki pierwsze.
Robi bilans zysków...

Psikus to niesamowita historia o życiu i wielkiej karierze, a raczej o ich przemijaniu, o pogodzeniu się z duchami własnej przeszłości. Miło spędziłam czas z tą książką, chociaż Mario nie raz podnosił mi ciśnienie. To jedna z tych książek, w której teoretycznie nic sie nie dzieje, ale znajdziecie w niej ważne wartości.

Psikus to niesamowita historia o życiu i wielkiej karierze, a raczej o ich przemijaniu, o pogodzeniu się z duchami własnej przeszłości. Miło spędziłam czas z tą książką, chociaż Mario nie raz podnosił mi ciśnienie. To jedna z tych książek, w której teoretycznie nic sie nie dzieje, ale znajdziecie w niej ważne wartości.

Daniele Mallatcio to sławny ilustrator który całe swoje życie poświęcił pracy. Teraz ma już siedemdziesiąt pięć lat, lecz nadal przyjmuje nowe zlecenia. Co prawda nie jest ich już tak wiele jak przed laty, ale jednak.
Oprócz tego egzystencja Daniele płynie ustabilizowanym nurtem, którego rytm wyznaczają powtarzane codziennie o tych samych porach czynności. Ta sytuacja ulega zachwianiu w momencie gdy ilustrator odbiera telefon od córki. Ta dzwoni z prośbą, by przyjechał i zaopiekował się jej synem przez kilka dni. Staruszek nie odmawia, choć wizja pozostania sam na sam z czterolatkiem, którego prawie nie zna napawa go strachem.
Mieszkanie córki, które dawno temu było jego domem rodzinnym wywołuje u niego falę wspomnień. Czuję się stary, zmęczony, jego rysunkom wciąż czegoś brakuje. Za to jego wnuczek Mario jest rezolutny, pełen życia i świadomości faktu, że jest kimś wyjątkowym. W tym wypadku konfrontacja jest nieunikniona. Daniele uwięziony w domu z dzieckiem, wątpiący we własny talent musi stanąć przed pytaniem o sens swoich życiowych wyborów.

"Psikus" to poruszająca historia o wartościach ulegających ewaluacji w obliczu siły młodości. O międzypokoleniowym porozumieniu i nauce odpuszczania, na którą nigdy nie jest za późno. To opowieść momentami smutna, ale też przynosząca nadzieję. Miękka niczym koc, a przy tym pełna życiowej mądrości. Zdecydowanie ją Wam polecam. Dodatkową rekomendacją niech będzie fakt, że lektura tak mocno mnie porwała, że przeczytałam ją na raz.

Daniele Mallatcio to sławny ilustrator który całe swoje życie poświęcił pracy. Teraz ma już siedemdziesiąt pięć lat, lecz nadal przyjmuje nowe zlecenia. Co prawda nie jest ich już tak wiele jak przed laty, ale jednak.
Oprócz tego egzystencja Daniele płynie ustabilizowanym nurtem, którego rytm wyznaczają powtarzane codziennie o tych samych porach czynności. Ta sytuacja...

Czegoś jej brakuje w porównaniu do innych książek.

Czegoś jej brakuje w porównaniu do innych książek.

Są książki, w których na pozór nic się nie dzieje, a cała ich akcja toczy na przestrzeni kilku pokoi. A jednak czyta się je z dużym zainteresowaniem i bez choćby cienia znużenia.

Podobnie jest z "Psikusem" Starnone. Przemyślenia niezbyt uprzejmego starszego faceta powoli przygotowującego się do sporządzenia bilansu swojego życia mogą być zajmujące. Szczególnie kiedy ten mężczyzna za punkt wyjścia stawia czteroletniego wnuczka. Okazuje się, że nasze życie zmienia się tylko w perspektywie, którą przyjmujemy. A wszelkie sprawy oceniamy tak, jak podpowiadają nam okoliczności przefiltrowane jedynie przez naszą świadomość, wspomnienia, układ nerwowy i jego odporność. Bo nawet dla pełnego doświadczeń starca taki czterolatek może być idealnie zaprojektowanym szkłem, przez które będzie spoglądać na pełne doświadczeń życie.

I to, że sam mam czteroletniego syna jest przypadkiem. Prawda? No i to, że tytuł książki idealnie wpasowuje się w 1 kwietnia - również. Prawda?

Są książki, w których na pozór nic się nie dzieje, a cała ich akcja toczy na przestrzeni kilku pokoi. A jednak czyta się je z dużym zainteresowaniem i bez choćby cienia znużenia.

Podobnie jest z "Psikusem" Starnone. Przemyślenia niezbyt uprzejmego starszego faceta powoli przygotowującego się do sporządzenia bilansu swojego życia mogą być zajmujące. Szczególnie kiedy ten...

No cóż. Jedyne co zapamiętam z tej książki to irytacja na tego gówniarza.

No cóż. Jedyne co zapamiętam z tej książki to irytacja na tego gówniarza.

Książka warta przeczytania. Czyta się ją naprawdę szybko i przyjemnie. Daje do myślenia nad tym, co jest naprawdę w życiu ważne i pokazuje, że pewne sprawy zostają z nami mimo upływu lat.

Książka warta przeczytania. Czyta się ją naprawdę szybko i przyjemnie. Daje do myślenia nad tym, co jest naprawdę w życiu ważne i pokazuje, że pewne sprawy zostają z nami mimo upływu lat.

Jak dla mnie książka rewelacja!

Jak dla mnie książka rewelacja!

Psikus to opowieść o o relacjach, akceptowaniu samego siebie i swojej ludzkiej ułomności. To historia o rodzinie, starości, przeszłości. To odkrywanie swoich wad, nabywanie pokory, uczenie się cierpliwości, zapominanie o własnej wielkości. To ludzkie spojrzenie na swoje postępowanie i korygowanie współczesnego siebie. To w końcu strach, początki rozumienia tego co najważniejsze, trafnego pogodzenia się z tym co nieuniknione.

Starość nigdy nie zrówna się z młodością. Czas jednak uczy i pokazuje, że można próbować swoich nowych sił w poszukiwaniu swojego lepszego ja na każdym etapie życia. Za każdym razem jesteśmy innymi ludźmi, z innym doświadczeniem, z innymi chęciami, z inną pokorą lub pragnieniem bóstwa, którym nigdy nie będziemy. Taki jest człowiek.

"Psikus" to inna powieść niż "Sznurówki". Jednak czuć tu pióro Starnone. Wspólny mianownik to relacje i nacisk na obsadzenie w roli głównej, mężczyzny. Domenico przeprowadza analizę swoich bohaterów. Zastanawia się i próbuje zrozumieć, kim jest człowiek. Czyta się z zainteresowaniem, z ciekawością co dalej. Szczerze, dla mnie "Sznurówki", są lepsze ale to nie znaczy, że "Psikus" nie dał mi do myślenia. Wręcz przeciwnie. Czuję się usatysfakcjonowana. Podobał mi się. To jest całkiem inna proza.

Nie znasz? Przeczytaj bo warto.

Psikus to opowieść o o relacjach, akceptowaniu samego siebie i swojej ludzkiej ułomności. To historia o rodzinie, starości, przeszłości. To odkrywanie swoich wad, nabywanie pokory, uczenie się cierpliwości, zapominanie o własnej wielkości. To ludzkie spojrzenie na swoje postępowanie i korygowanie współczesnego siebie. To w końcu strach, początki rozumienia tego co...

Niby zwykła, nudna historia. Mieszkający samotnie w Mediolanie starszy pan przyjeżdża do swego rodzinnego Neapolu, by przez kilka dni zająć się wnukiem. I tyle. Zadanie wykonuje, nic takiego się nie wydarza. A jednak w życiu mężczyzny zmienia się bardzo dużo.

Owdowiały artysta plastyk, ceniony w swoim zawodzie, choć czas największej świetności mający już za sobą, skupiony na sobie i swojej twórczości zostaje sam na sam ze swoim czteroletnim wnukiem. W konfrontacji z rezolutnym dzieckiem, którego właściwie nie zna, w nielubianym mieszkaniu swego dzieciństwa, z którego uciekał, by wyrwać się ze środowiska, by stać się artystą o randze światowej, starszy pan zaczyna odkrywać prawdę o sobie. Szczery do bólu przedszkolak mówi, co myśli, i zadaje dziadkowi pytania, na które chcąc odpowiedzieć, ten musi przestać oszukiwać sam siebie. W czterech ścianach, w których się wychowywał, musi także zmierzyć się z demonami przeszłości.

„Psikus” to wciągająca historia przemiany starszego człowieka. W ciągu czterech dni na naszych oczach 75-letni mężczyzna dojrzewa, zaczyna rozumieć siebie i swoich bliskich. A wszystko to dzięki przebywaniu z małym chłopcem, no i też dzięki tytułowemu psikusowi...

Niby zwykła, nudna historia. Mieszkający samotnie w Mediolanie starszy pan przyjeżdża do swego rodzinnego Neapolu, by przez kilka dni zająć się wnukiem. I tyle. Zadanie wykonuje, nic takiego się nie wydarza. A jednak w życiu mężczyzny zmienia się bardzo dużo.

Owdowiały artysta plastyk, ceniony w swoim zawodzie, choć czas największej świetności mający już za sobą, skupiony...