Antyutopia opisująca świat w którym każdy jest szczęśliwy, gdzie jedynym celem istnienia jest li tylko utrzymanie tego status quo szczęścia. Nie uzyskuje się go jednak przez walkę z przeciwnościami, ani przez przystosowanie się do niedogodności losu. Kluczem do osiągnięcia stanu idealnego szczęścia jest programowanie społeczne wzmacniane dawkami narkotyków i zabiegami imitującymi miesięczne zapotrzebowanie na emocje. Jest to swoista satyra na społeczeństwo przemysłowe, w którym wolność ogranicza się w celu uzyskanie stabilności. Społeczne spełnienie jawi się nam tutaj jako zbiorowe szaleństwo. Huxley w sposób, nie banalnie moralizatorski, ale z niecnym uśmieszkiem pokazuje nam skutki współczesnych grzechów. "Prawdziwie rewolucyjna rewolucja",jaka objawia się nam w tej książce to istnienie jedności przeciwieństw; takich oto paradoksów: system kastowy przy sztuczny tworzeniu ludzi, szczęśliwość niewolników, prymitywizm cywilizacji, pełnia pustki. Przewodnią myślą hukslejowskiej antyutopii jest stosunek między "być, czy mieć". Tym więcej mieć, tym mniej być. Człowiek opanowując świat, wkłada go w różnego konstrukcje myślowe, tym samym sam się zamyka w pewnym pojęciu, w własnej idei. Następuje konflikt pomiędzy konstrukcją, a realnością, między posiadaniem (panowaniem), a byciem (istnieniem). To jest właśnie sedno powieści Huxleya.

Antyutopia opisująca świat w którym każdy jest szczęśliwy, gdzie jedynym celem istnienia jest li tylko utrzymanie tego status quo szczęścia. Nie uzyskuje się go jednak przez walkę z przeciwnościami, ani przez przystosowanie się do niedogodności losu. Kluczem do osiągnięcia stanu idealnego szczęścia jest programowanie społeczne wzmacniane dawkami narkotyków i zabiegami...