Z literaturą górską i okołogórską mam ten problem, że mało która książka mnie tak naprawdę zachwyca (wyjątek stanowi „Wanda. Opowieść o sile życia i śmierci. Historia Wandy Rutkiewicz” Anny Kamińskiej). Większość z czytanych przeze mnie książek choć zapowiadała dramatycznie wydarzenia, wędrowanie w ekstremalnych warunkach czy wręcz walkę o przetrwanie swoją treścią już lekko rozczarowywała. Powodem najczęściej był język samej opowieści, który nie do końca do mnie przemawiał. Dlatego z wielką uwagą, ale i lekkim niepokojem zabrałam się za lekturę, dodatkowo zachęcona opiniami osób patronujących wydaniu, których na co dzień obserwuje w mediach społecznościowych i szanuje ich czytelnicze wybory.

„Przepaść” Michelle Paver to powieść górska, fikcja literacka, która opisuje wyprawę Anglików w 1935 roku, których celem jest zdobycie Kanczendzongi, himalajskiego szczytu, trzeciego co do wysokości na Ziemi. Już sam początek opowieści zapowiada wartką akcję, bez wdawania się w zbędne szczegóły i niepotrzebnego rozwlekania treści. Cała wyprawa odbywa się w cieniu nieudanego zdobycia szczytu sprzed trzydziestu lat. Ciekawym zabiegiem jest to, że większą część tej niewielkiej powieści zajmują relacje pomiędzy poszczególnymi członkami wyprawy, a nie skupianie się na mocno technicznych elementach samego wspinania.

Niestety nie mogę się zgodzić co do kwalifikowania „Przepaści” jako soft horroru. Jak dla mnie jest to po prostu dobrze skrojona przygodówka z elementami dreszczyku. Napięcie w książce rośnie wraz z osiąganiem himalajskiej wysokości, a pikanterii dodają dość obrazowe porównania. Wiedza o bohaterach pozwala nam spokojnie wgryźć się w treść i zrozumieć ich wybory. Nie ma tu niepotrzebnych retrospekcji nic nie wnoszących do treści. Można zarzucić autorce lekką powierzchowność w kreacji uczestników wyprawy. Jednak mimo to mamy obraz solidarności, współpracy i zaufania w warunkach ekstremalnego zagrożenia. Jest tu też miejsce dla pychy i żądzy sławy, która usypia zdrowy rozsądek. Co jako całokształt przestaje razić.

Głównym bohaterem i jednocześnie narratorem powieści jest Stephen Pearce, który objął funkcję lekarza wyprawy na Kanczendzongę. Do ekipy należy również jego brat, z którym łączą go specyficzne relacje i ciągła rywalizacja, a wydarzenia z przeszłości rzutują na powodzenie zdobycia szczytu. Stephen to człowiek, który początkowo ufa jedynie zdrowemu rozsądkowi, jednak w chwilach słabości władze nad nim przejmują przesądy, zabobony i ludowe wierzenia.

Cała powieść napisana jest barwnym, choć przystępnym językiem, jednak nie zabrakło tu swoistego górskiego klimatu. Akcja powieści skupia się na próbie zdobycia szczytu fabuła nie nudzi, a wręcz zachęca do czytania dalej. I choć nie do końca popieram i zgadzam się z wyborem alpinizmu jako stylu życia. Nie rozumiem ich walki z chorobą wysokościową, długą rozłąką z rodziną czy innymi niedogodnościami. Kiedy działają w myśl zasady „wszystko za…”. Kiedy to adrenalina dryfuje do niebezpiecznego poziomu. To z drugiej strony mam podziw dla tych ludzi, którzy ryzykując to co najcenniejsze próbują bić rekordy i wpisać się na stałe w górską historię.

„Przepaść” nie jest książką wybitną, nie zmienia światopoglądu ani nie uczy nowych rzeczy. Jest to po prostu dobrze skrojona powieść, która zapewnia chwilę rozrywki. Zauważalny jest wkład autorki w pracę nad książką, bo stworzyła naprawdę wiarygodną powieść górską, z trudami wspinaczki w tle. Dobra pozycja jako wyposażenie letniej biblioteczki, bo choć i lodowce i trud wspinania, to mimo wszystko ciekawa opowieść.

Z literaturą górską i okołogórską mam ten problem, że mało która książka mnie tak naprawdę zachwyca (wyjątek stanowi „Wanda. Opowieść o sile życia i śmierci. Historia Wandy Rutkiewicz” Anny Kamińskiej). Większość z czytanych przeze mnie książek choć zapowiadała dramatycznie wydarzenia, wędrowanie w ekstremalnych warunkach czy wręcz walkę o przetrwanie swoją treścią już...