Saga to potrafi i znów udowadnia, że wie, jak mówić o rzeczach trudnych w prosty (nie prostacki!) i jasny sposób.

Saga to potrafi i znów udowadnia, że wie, jak mówić o rzeczach trudnych w prosty (nie prostacki!) i jasny sposób.

Przedostatni część.

Nie mogę pojąć geniuszu tych komiksów. Są po prostu niesamowite. Biorę się za następny.

Przedostatni część.

Nie mogę pojąć geniuszu tych komiksów. Są po prostu niesamowite. Biorę się za następny.

Zauważalne obniżenie poziomu, jakby autorzy nie mieli nic więcej do powiedzenia. Nic nie szkodzi, nadal jest śmiesznie. No i nadal jest to kawałek graficznego piękna.

Zauważalne obniżenie poziomu, jakby autorzy nie mieli nic więcej do powiedzenia. Nic nie szkodzi, nadal jest śmiesznie. No i nadal jest to kawałek graficznego piękna.

Nieco spokojniejszy - choć wciąż pod wieloma względami dewastujący emocjonalnie - tom. Scenarzysta sprytnie zbiera tu "porozrzucane" wątki i buduje grunt pod szokujący "finał sezonu" w tomie dziewiątym. Jeśli jeszcze nie śledzicie - warto.

instagram.com/polishpopkulture

Nieco spokojniejszy - choć wciąż pod wieloma względami dewastujący emocjonalnie - tom. Scenarzysta sprytnie zbiera tu "porozrzucane" wątki i buduje grunt pod szokujący "finał sezonu" w tomie dziewiątym. Jeśli jeszcze nie śledzicie - warto.

instagram.com/polishpopkulture

podoba mi się ten spaghetti western klimat

podoba mi się ten spaghetti western klimat

Kolejny dobry tom "Sagi", choć zaczynam się zastanawiać, kiedy nastąpi koniec i czy seria jeszcze będzie potrafiła tak zachwycić, jak na początku. Trochę dziwi mnie tylko ostatni rozdział, który wydawał się jakiś nieprawdopodobny, miałem wrażenie, że wydarzenia nie są prawdziwe, bo wcześniej bohaterowie mieli bardziej pod górkę.

Kolejny dobry tom "Sagi", choć zaczynam się zastanawiać, kiedy nastąpi koniec i czy seria jeszcze będzie potrafiła tak zachwycić, jak na początku. Trochę dziwi mnie tylko ostatni rozdział, który wydawał się jakiś nieprawdopodobny, miałem wrażenie, że wydarzenia nie są prawdziwe, bo wcześniej bohaterowie mieli bardziej pod górkę.

Kilka miesięcy przerwy od poprzedniego tomu serii przypomniało mi dlaczego tak 'Sagę" uwielbiam. I nawet więcej. Dlaczego to właśnie ta seria wciągnęła mnie w komisy. To nie tylko pełna ciepła,"trafionego" humoru, świetnie narysowana historia. To także nośnik pozytywnych wartości i komentarz społeczny. Zaprezentowany bez żadnego zadęcia i tak "wtopiony" w historię, że można przeczytać całość nie zwracając na niego specjalnie uwagi.

A jeśli chodzi o ten konkretny tom, (wcześniejszych nie oceniałem, ponieważ czytałem je zanim stworzyłem profil) to mnie nie zawiódł. To prawda, nie ma w nim za wiele akcji a ostatni zeszyt jest chyba najsłabszy ze wszystkich do tej pory. Za to jest na pewno najzabawniejszą i najbardziej "rodzinną" częścią historii. Poruszany jest również temat bardzo trudny i nieoczywisty w ocenie, niezależnie od poglądów na inne sprawy. Vaughan zamiast oceniać dzieli się przez dialogi przemyśleniami na ten temat zostawiając czytelnikowi decyzję co o tym myśleć (oczywiście Brian nie odwraca kota ogonem i jego ogólne nastawienie do tematu da się wyczuć). Wiele słabszych opinii o tym tomie bierze się pewnie z tego, że musieliśmy na niego trochę poczekać, a zdecydowanie nie jest on pełny akcji i nie zmienia specjalnie statusu quo. Na ten moment czeka nas jeszcze tom 9 a po nim na pewno dłuuuga przerwa. Gdyż duet twórców wspólnie uznał, że pora odpocząć od "Sagi". Nie jestem tym oczywiście zachwycony, ale jeśli seria ma wrócić z nową mocą i pomysłami jakoś to przeżyje.

Kilka miesięcy przerwy od poprzedniego tomu serii przypomniało mi dlaczego tak 'Sagę" uwielbiam. I nawet więcej. Dlaczego to właśnie ta seria wciągnęła mnie w komisy. To nie tylko pełna ciepła,"trafionego" humoru, świetnie narysowana historia. To także nośnik pozytywnych wartości i komentarz społeczny. Zaprezentowany bez żadnego zadęcia i tak "wtopiony" w historię, że można...

Pomysł z wykreowaną instytucją na dzikim zachodzi genialny! Rozmowa Hazel z Petrichor o sprawach przynależności cielesnej tak szybka a tak celna :) A później gówniane odbicie każdego z nas :D Związki międzygatunkowe (temat poruszony również w poprzedniej części) które nie patrzą na to czy coś wypada czy nie. Oraz o dziwo problemy ze stratą dziecka i czynnościami które trzeba wykonać w pewnych okolicznościach jak i poruszanie istoty wolnej woli przy podejmowaniu decyzji które należą do nas, a nie do obcych ludzi czy rządów :) Tego jak bardzo istotne jest, aby każdy miał możliwość podejmowania decyzji w danej kwestii aby nie szukać pomocy w ciemnych miejscach, gdy można ją otrzymać w ciepłym i przeznaczonym do tego miejscu. Wiele pytań moralnych, godzenie się ze stratą i poświecenie dla innych. Smutki i ból życia oraz dylematy moralne. Czy każde życie jest ważne? Czy coś, co jest dla nas potworem zasługuje na życie, czy możemy „to” sobie od tak zabić jak komara, dla własnej potrzeby? Ale nie zabraknie standardowej ironii którą tak uwielbiamy w tej produkcji :) Postać wyłożnej jest genialnie poprowadzona i zaprojektowana. Rysowniczka naprawdę dała pokaz swoich umiejętności w tak istotnych detalach jak mowa ciała czy wyraz eee twarzy :D Ułożenie ciała Ianthe jak i kadrowanie jej eee twarzy genialne! Fiona pokazuje, że podczas rysowania sylwetek czuje się jak ryba w wodzie i potrafi dla każdej postaci wyczarować jej indywidualny styl mowy ciała co bardzo ciężko uzyskać i z czym szczerze mówiąc spotkałam się po raz pierwszy w tak zaawansowanej formie – pełnia szacunku. Przez poruszanie już kolejny tom tak istotnych w życiu a szczególnie ostatnich latach tematów produkcja wchodzi na zupełnie inne tory.

Pomysł z wykreowaną instytucją na dzikim zachodzi genialny! Rozmowa Hazel z Petrichor o sprawach przynależności cielesnej tak szybka a tak celna :) A później gówniane odbicie każdego z nas :D Związki międzygatunkowe (temat poruszony również w poprzedniej części) które nie patrzą na to czy coś wypada czy nie. Oraz o dziwo problemy ze stratą dziecka i czynnościami które...