Książki pisane z punktu widzenia zwierząt zawsze są trochę życzeniowe. Zresztą, my pewnie tak swoje zwierzaki opisujemy i oceniamy, nie wierząc czasem behawiorystom... Tu w dodatku o życiu mężczyzny pisze kobieta.
Ale czyta się nieźle. Z każdą strona robi się coraz ciekawiej. I choć pod koniec czytelnik nie ma niespodzianki, bo koty się wygadały, to nie przeszkadza.
W kulturze japońskiej urzeka mnie (a czasem złości) owo rozdzielanie włosa na czworo, unikanie mówienia wprost, by nie urazić, nie wejść by głęboko w cudzą intymność. Czasem to przynosi opłakane skutki, ale przecież jest wyrazem szacunku dla drugiego człowieka. Oj, przydałoby się u nas...
Ów tytułowy kot zdaje się być metaforą przyjaźni - trwałej i ponad wszystkie przyziemnie sprawy. To zwierzak przywiązujący się do człowieka, ale zawsze musi to trochę potrwać. A ponieważ jest wciąż dziki - pozostaje nieufny. Mam kota, wiem, co mówię. Nana też jest taki. Też,jak Nana ma poczucie terytorialności, mylone z przywiązywaniem się do miejsca. Potrafi tęsknić. Potrafi mieć żal.
Bardzo przyjemna lektura skłaniająca do refleksji nie tyle nad kocią, co nad ludzka natura, nad cudownym zjawiskiem przyjaźni.

Książki pisane z punktu widzenia zwierząt zawsze są trochę życzeniowe. Zresztą, my pewnie tak swoje zwierzaki opisujemy i oceniamy, nie wierząc czasem behawiorystom... Tu w dodatku o życiu mężczyzny pisze kobieta.
Ale czyta się nieźle. Z każdą strona robi się coraz ciekawiej. I choć pod koniec czytelnik nie ma niespodzianki, bo koty się wygadały, to nie przeszkadza.
W...