Gôwno się dowiedziałam

Gôwno się dowiedziałam

„Zachodni turyści w Japonii, przerażeni brakiem poszanowania dla środowiska i dziedzictwa miast, ciągle zadają pytanie: „Dlaczego Japończycy, modernizując, nie umieją zachować tego, co cenne?”.” ~ „Japonia utracona”, Alex Kerr, tł. Maria Kwiecieńska-Decker, Karakter, 2023, s. 26.

„Japonia utracona” to książka, której nie mógłby napisać rodowity Japończyk. Cudzoziemskość Alexa Kerra czuć na każdym kroku. Z jednej strony, fascynuje go przeszłość Japonii – jej tradycja, obyczaje, kultura, itd. Z drugiej strony – czepia się praktycznie wszystkiego co nowoczesne [a zwłaszcza agresywnej modernizacji]. Dochodzi jednak do tego, iż neguje postęp nawet wtedy, gdy ten rzeczywiście przyczynia się do poprawy życia ludności[!]. Żeby było śmieszniej, nie przeszkadza mu wytykanie „zacofania” np. w podejściu do biznesu, czy w kwestii uczenia się tradycyjnego pisma. To trochę tak, jakby Kerr sam do końca nie wiedział, czego od Japonii oczekuje, poza tym, by była miejscem, w którym to nie Japończycy, ale obcokrajowcy i turyści powinni czuć się dobrze. Mam wrażenie, że Autor chciałby widzieć Japonię jako swego rodzaju żywy skansen, w którym nie zaszła elektryfikacja, ludzie chodzą w ludowych strojach, kultywują jedynie sztukę tradycyjną i mieszkają w chatach krytych strzechą. Nie wiem, czy to dobre porównanie, ale co rusz podczas lektury konfrontowałem wizję zawartą w „Japonii utraconej” z naszą rodzimą chłopomanią.

Narzekam i narzekam, ale pomimo skrajności w opiniach Autora [na które w końcu przymknąłem oko], opisana przez niego Japonia przede wszystkim zachwyca. Kerr, oprowadzając po poszczególnych regionach, podkreśla ich unikalny charakter, odmalowuje zwyczaje, dialekt, styl życia, itd. Fascynują opisy ceremonii picia herbaty, wszelkie wierzenia i świątynie, kaligrafia, teatr czy architektura.

Reasumując: „Japonia utracona” zyskuje, jeśli potraktować ją jako publikację bogatą w informacje, ciekawostki i anegdoty dotyczące przeszłości Kraju Kwitnącej Wiśni. Pod tym względem, to pozycja zdecydowanie warta przeczytania. A, no i jest przepięknie wydana. 😉

Egzemplarz książki do recenzji otrzymałem od Wydawnictwa Karakter w ramach współpracy barterowej.

Dłuższa recenzja na mojej stronie - link: https://karols.pl/japonia-utracona-alex-kerr-recenzja/

„Zachodni turyści w Japonii, przerażeni brakiem poszanowania dla środowiska i dziedzictwa miast, ciągle zadają pytanie: „Dlaczego Japończycy, modernizując, nie umieją zachować tego, co cenne?”.” ~ „Japonia utracona”, Alex Kerr, tł. Maria Kwiecieńska-Decker, Karakter, 2023, s. 26.

„Japonia utracona” to książka, której nie mógłby napisać rodowity Japończyk. Cudzoziemskość...

„W Seisen-an najlepsze są poranki. Normalnie jestem nocnym markiem i z trudem stawiam czoło rankom, ale w Seisen-an zawsze wstaję wcześnie. Tutejsi mieszkańcy wstają o świcie, dzwonią dzwonami świątyni albo recytują sutry, czuję się więc winny, jeśli śpię. Siadam na wiklinowym krześle na werandzie świątyni i pijąc kawę, patrzę na ogród.”

To moje drugie spotkanie z Alexem Kerrem. „Japonia utracona” wypada dla mnie troszkę słabiej od "Innego Kioto", ale wciąż czerpałam z niej dużo przyjemności. Moje przeżycia niewiele się zmieniły - i tym razem urzekło mnie zżycie z japońską kulturą, wnikliwa analiza ludzkich zachowań, obiektów sztuki i waga przykładana do języka. W tym zbiorze esejów postać autora jest jednak bardziej wyrazista. Czułam ją na praktycznie każdej stronie. Przemyślenia są skrajnie subiektywne, więc osoby oczekujące rzetelnego, reportażowego materiału o Japonii, mogą być zawiedzone. To bardziej zbiór przemyśleń, choć człowieka z ciekawym doświadczeniem i spojrzeniem na życie. Potraktujcie więc „Japonię utraconą” bardziej jako pozycję do porannej herbaty, kontemplacji rzeczywistości i niech w tej formie wam służy.

„W Seisen-an najlepsze są poranki. Normalnie jestem nocnym markiem i z trudem stawiam czoło rankom, ale w Seisen-an zawsze wstaję wcześnie. Tutejsi mieszkańcy wstają o świcie, dzwonią dzwonami świątyni albo recytują sutry, czuję się więc winny, jeśli śpię. Siadam na wiklinowym krześle na werandzie świątyni i pijąc kawę, patrzę na ogród.”

To moje drugie spotkanie z Alexem...

Nostalgiczne wspomnienia cudzoziemca na temat Japonii i czerpiących przyjemność z gór i jezior, księżyca i poezji, herbaty i rozmowy Japończyków, również migawki dotyczące spotkań z dającą wrażenie wytchnienia i swobody biedą japońskiej prowincji.

„Dzięki „spotkaniu z pustką” Japonia rozwinęła sztukę nacechowaną absolutną prostotą, która wywarła ogromny wpływ na resztę świata.”

W ramach październikowego wyzwania / prezent urodzinowy / przeczytałam powieść „Kameliowy sklep papierniczy” japońskiej autorki Ito Ogawy i wróciłam myślą do przeczytanej przed laty „Japonii utraconej” Amerykanina, japonisty i megalomana ; ) Alexa Kerra.

Filmy Kurosawy i Ozu mówią jednak o Japonii więcej.

Nostalgiczne wspomnienia cudzoziemca na temat Japonii i czerpiących przyjemność z gór i jezior, księżyca i poezji, herbaty i rozmowy Japończyków, również migawki dotyczące spotkań z dającą wrażenie wytchnienia i swobody biedą japońskiej prowincji.

„Dzięki „spotkaniu z pustką” Japonia rozwinęła sztukę nacechowaną absolutną prostotą, która wywarła ogromny wpływ na resztę...

Zdecydowanie poniżej moich oczekiwań. Porzuciłem dość szybko dalsza lekturę.

Zdecydowanie poniżej moich oczekiwań. Porzuciłem dość szybko dalsza lekturę.

Japonia Utracona budzi w czytelniku uczucie melancholii wobec przemijającego świata orientalnych tradycji i unikalnej kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Uczucie to jest jednak przez większość czasu przyćmiewane przez suchy, wykładowy ton, w jakim autor przedstawia historie opisywanych przez siebie miejsc i zwyczajów. Nie zliczę, ile razy musiałem powtarzać ten sam akapit, bo moje myśli zaczynały błądzić, gdy po raz kolejny czytałem opis jakiegoś grobowca czy górskiej ścieżki. Najciekawsze w tym wszystkim były chyba anegdoty, które autor od czasu do czasu wplatał w swoje historie, ale one niestety kończyły się zbyt szybko, by mogły uczynić tę książkę naprawdę interesującą. Ogólnie raczej nie polecam.

Japonia Utracona budzi w czytelniku uczucie melancholii wobec przemijającego świata orientalnych tradycji i unikalnej kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Uczucie to jest jednak przez większość czasu przyćmiewane przez suchy, wykładowy ton, w jakim autor przedstawia historie opisywanych przez siebie miejsc i zwyczajów. Nie zliczę, ile razy musiałem powtarzać ten sam akapit, bo...

Ta książka wzbudza moje ulubione uczucie - tęsknotę za tym, czego sam nie miałem i nigdy nie będę miał okazji doświadczyć.

Wydaje mi się, że po dwudziestu latach zmian i ciągłego rozwoju Japonii ciężko nazwać tę książkę aktualną, choć wciąż jest pięknym opisem danego okresu i przeżyć oczami bardzo interesującego człowieka, który umiał spojrzeć na Japonię oczami, na które ten zakątek świata zasłużył.

Ta książka wzbudza moje ulubione uczucie - tęsknotę za tym, czego sam nie miałem i nigdy nie będę miał okazji doświadczyć.

Wydaje mi się, że po dwudziestu latach zmian i ciągłego rozwoju Japonii ciężko nazwać tę książkę aktualną, choć wciąż jest pięknym opisem danego okresu i przeżyć oczami bardzo interesującego człowieka, który umiał spojrzeć na Japonię oczami, na które...

Książka jest napisana w formie esejów, które poruszają różne aspekty życia w Japonii, takie jak architektura, sztuka, religia, edukacja, polityka, ekologia i turystyka. Kerr pisze z pasją i zaangażowaniem, ale także z krytycyzmem i ironią. Nie boi się wyrażać swoich opinii i kontrowersyjnych tez, nawet jeśli mogą one być niepopularne lub niepoprawne politycznie. Kerr nie idealizuje ani nie demonizuje Japonii, ale stara się pokazać jej złożoność i sprzeczność.
Książka jest ciekawa i pouczająca dla każdego, kto chce lepiej poznać Japonię i jej ludzi. Nie jest to jednak typowy przewodnik turystyczny ani podręcznik historyczny. To raczej osobista relacja i analiza autora, który ma głęboką więź z Japonią, ale także dystans i perspektywę obcokrajowca. Książka może być inspiracją do dalszego zgłębiania tematu lub do własnej podróży do Kraju Kwitnącej Wiśni.
Podsumowując, Japonia utracona to książka, która pokazuje zarówno piękno, jak i problemy Japonii. Autor dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem, ale także swoimi emocjami i refleksjami. Książka jest napisana w przystępny i interesujący sposób, a jednocześnie porusza ważne i aktualne kwestie.

Książka jest napisana w formie esejów, które poruszają różne aspekty życia w Japonii, takie jak architektura, sztuka, religia, edukacja, polityka, ekologia i turystyka. Kerr pisze z pasją i zaangażowaniem, ale także z krytycyzmem i ironią. Nie boi się wyrażać swoich opinii i kontrowersyjnych tez, nawet jeśli mogą one być niepopularne lub niepoprawne politycznie. Kerr nie...

Prywatne, ale bardzo ciekawe spojrzenie na Japonię. Autor wcale nie narzeka, że nie jest tak jak było. To nie jest narzekanie, to obserwacja, że Japonia się zmienia i nie zawsze idzie ta zmiana w dobrym kierunku. Pewne rzeczy zanikają, a on miał to szczęście jeszcze zobaczyć. Momentami książka przytłacza ilością faktów i szczegółów, które są nie do zapamiętania.

Prywatne, ale bardzo ciekawe spojrzenie na Japonię. Autor wcale nie narzeka, że nie jest tak jak było. To nie jest narzekanie, to obserwacja, że Japonia się zmienia i nie zawsze idzie ta zmiana w dobrym kierunku. Pewne rzeczy zanikają, a on miał to szczęście jeszcze zobaczyć. Momentami książka przytłacza ilością faktów i szczegółów, które są nie do zapamiętania.

DNF. Za duzo prywaty biednego Amerykanina, który przylatuje do Japonii samolotem, dalej dojezdza samochodem, a potem krytykuje, że po co te wszystkie drogi i lotniska xD

DNF. Za duzo prywaty biednego Amerykanina, który przylatuje do Japonii samolotem, dalej dojezdza samochodem, a potem krytykuje, że po co te wszystkie drogi i lotniska xD