Clare – przeciętna amerykańska dziewczyna, artystka. Henry – chłopak cierpiący na chorobę genetyczną, skutkującą nagłym przenoszeniem się w czasie. Po raz pierwszy spotkali się, gdy ona miał sześc lat, a on 36 i nagi (w czasie podróży Henry zawsze gubi ubranie) wylądował na polanie przed jej domem.
Później jest jak w typowym romansie. Ona się w nim zakochuje, on kocha ją od zawsze, bo bywa też w przyszłości, gdzie są już małżeństwem. A potem żyją razem, szczęśliwie i tragicznie.
Lubię fantastykę, bajki i wszystkie nierzeczywiste historie. Do przeczytania tej książki wydawało mi się też, że jestem dość romantyczna :) jednak coś mi w tej opowieści nie pasuje. Narracja jest prowadzona dwutorowo – przez Clare i przez Henry'ego, ale to nawet nie jest takie złe, bo i nie gubi się wątku, choć skoki w czasie – przynajmniej na początku – były dla mnie dość problematyczne. Drażnią mnie przede wszystkim przydługie opisy. Co jedzą, jaki seks uprawiają, co ona lepi z papieru, co myślą. Gdy są razem nie prowadzą rozmów, jak przeciętni ludzie. Dyskutują o sztuce, muzyce, literaturze. Nie mają typowych ludzkich problemów, choć żyją obok przeciętnych obywateli. Są tak nierzeczywiści, że aż kompletnie obcy.
Uczucie, które ich łączy jest ponadczasowe, niebywale silne. Ale nawet jeśli ocenię to książkę tylko poprzez miłość... Cóż. Można się zachwycić, ale nie uwierzyć...

Clare – przeciętna amerykańska dziewczyna, artystka. Henry – chłopak cierpiący na chorobę genetyczną, skutkującą nagłym przenoszeniem się w czasie. Po raz pierwszy spotkali się, gdy ona miał sześc lat, a on 36 i nagi (w czasie podróży Henry zawsze gubi ubranie) wylądował na polanie przed jej domem.
Później jest jak w typowym romansie. Ona się w nim zakochuje, on kocha ją...