Czy zadaliście sobie kiedykolwiek pytanie, co by było gdybym mógł cofnąć się do przeszłości?? Ilu z nas chciałoby się teraz przenieść o kilka lat w tył by naprawić swoje błędy? Albo skoczyć do średniowiecza by dowiedzieć się jak wyglądał zamek w Ciechanowie lub jak żyło się, gdy za sąsiada miało się Krzyżaków. A może by poznać swoich przodków zobaczyć, jacy oni byli w młodości?

W literaturze temat podróży w czasie istnieje już długo. Wykorzystał go w literaturze, jako pierwszy Herbert George Wells w powieści „Wehikuł czasu”, która to ukazała się pierwszy raz w sprzedaży w roku 1895. W książce tej główny bohater ogłasza znajomym podczas obiadu, że wynalazł wehikuł pozwalający podróżować w czasie. Przenosi się do roku 802 701 gdzie spotyka Elojów, rasę żyjącą w małych grupach i żywiącą się tylko owocami. Którzy przez wieki w wyniku ewolucji przystosowali się do życia w świecie gdzie siła i intelekt nie są potrzebne.

Ale Elojowie nie są jedynymi mieszkańcami planety. Zamieszkują ją jeszcze Morlokowie. Są to postacie z wyglądu przypominające małpy i zamieszkujące podziemia planety. Dzięki poznaniu tych 2 ras nasz bohater wysuwa teorie, że nasza cywilizacja zmieniła się w dwie rasy, osoby żyjące bez pośpiechu stały się mało zaradnymi Elojami, a klasa robotnicza stała się brutalnymi Morlokami. Odkrywa on z czasem też, że Morlokowie żywią się Elojami.

Podróżnik następnie przenosi się o kolejne 30 milionów lat gdzie na ziemi widzi osobniki podobne do krabów. Chodzą one po czerwonej planecie by złapać motyle. Podróżnik podróżuje dalej widzi jak powoli ziemia zaczyna zwalniać, a za razem powoli umiera na niej wszystko.

Po powrocie do swoich czasów podróżnik opowiada o tym, co widział, a na potwierdzenie swoich słów pokazuje im dwa kwiaty, które dostał od Weendy. Właśnie tą książką w literaturze zaczęła się przygoda z podróżami w czasie, które cały czas są tematem wielu książek SF.

Ale nie tylko w literaturze ten motyw jest tak popularny. Również wiele filmów powstało na temat. Z tego, co wiem „Wehikuł czasu” doczekał się 2 adaptacji filmowych w roku 1960 i 2002. Ale w Polsce najbardziej znana jest seria filmów „Powrót do przyszłości” Roberta Zameckisa. Gdzie w komediowy sposób pokazane są przygody nastolatka Marty McFly i doktora Emmetta Browna, którzy to za pomocą przerobionego przez doktora, DeLoreanem podróżują w czasie.

We wszystkich częściach mamy możliwość oglądania tego jak łatwo można zmienić historie. Jak kilka złych decyzji podczas podróży w przeszłość, zmienia naszą teraźniejszość i jak trudno potem to odkręcić.

Polskim autorom temat ten obcy nie jest. Jednym z takich pisarzy ku mojemu ogromnemu zdziwieniu jest Andrzej Pilipiuk. Tak dobrze sobie przypominasz to ten od Jakuba Wędrowycza. Pilipiuk nazywany „Wielkim Grafomanem” nie tylko z przygód bimbrownika znany jest. Jest on także twórcą czterech bez Jakubowych serii książek „Norweski dziennik”, „Kuzynki”, „Oko jelenia” i „Wampir z M3” oraz 5 książek, które są zbiorami opowiadań autora, miedzy innymi o przygodach doktora Pawła Skórzewskiego.

Więc ogromne było moje zdziwienie, gdy zobaczyłem książkę autorstwa Wielkiego Grafomana, która nie wchodziła w skład żadnego cyklu, ani nie była zbiorem opowiadań, tylko jedną oddzielną i tak inna od wszystkiego, co wcześniej tworzył ten autor. Dla mnie osobiście ta książka też jest wyjątkowa gdyż przygodę z nią zaczynałem dokładnie 4 razy i dopiero 4 okazał się szczęśliwy i do końca doczytany.

Co do książki zaskoczyła mnie tematyka, która podejmuje w niej autor. Jakoś nigdy nie połączyłbym Pilipiuka z podróżami w czasie no, ale widać w polskiej literaturze wszystko jest możliwe. A ten autor po prostu nie boi się żadnego tematu i jak widać po jego innych książkach na każdy pisze ciekawie, interesująco i z duża dawka świetnego humoru.

Książka zaczyna się niespodziewanym atakiem terrorystycznym na bazę z rakietami taktycznymi, oczywiście nielegalnie zbudowaną przez Polaków, dodatkowo rakiety uzbrojone są w broń atomowa. Ten atak a raczej jego następstwa wywołują 3 wojnę światową, cały świat jest zniszczony, przeżył mały procent ludzi, a do tego nad Polska dalej są rejony bardzo napromieniowane i nienadające się do zamieszkania. I co warto wspomnieć akcja książki zaczyna się w lipcu 2012 roku. (Książka pierwszy raz została wydana w 2006 r.)

I już na samym początku autor przenosi nas w czasie o 2 lata mamy rok, 2014 gdy wojny już nie ma. Tutaj w zrujnowanej Polsce, a dokładnie gdzieś ukryta w Warszawie jest tajna baza, o której wie tylko wąskie grono ludzi mających władzę w kraju. Prace w instytucie nadzoruje i jest ojcem całego przedsięwzięcia Profesor Rawicz. A nasi bohaterowie to uczniowie szkół ponadgimnazjalnych lub studenci, czyli ludzie w bardzo młodym wieku gdyż jedynie oni nadają się do wykonania tytułowej „Operacji Dzień Wskrzeszenia”. Naszymi głównymi bohaterami jest właśnie 5 młodych ludzi, którzy po wielu testach zostali wytypowani, jako najlepsi z obecnie żyjących.

Zadaniem tej małej grupy nastolatków jest pozbawienie płodności jednego z przodków poprzedniego prezydenta Polski Pawła Citko. Lecz to zadanie nie jest proste, jedną z przyczyn jest to, że wehikuł czasu, który stworzył profesor Rawicz nie jest precyzyjny i czasem zdarza się, że podróżnik jest przenoszony gdzie indziej niż planowano. Drugą stanowi to, że Polska w roku 1886 roku była pod okupacją Rosyjska a po ulicach Warszawy grasowały patrole kozackie i Ochrana.

Osobiście w tej książce najbardziej podoba mi się obraz Warszawy, która jest pokazana w 3 momentach: w roku 1624 gdy panuje w niej dżuma, 2014 gdy już wojna się skończyła i pod zaborem Rosyjskim w 1886 roku. Pilipiuk bardzo dokładnie oddał rozkład ulic i tego jak wyglądała dawna Warszawa. Już dla samych tych opisów warto sięgnąć po tą książkę. Pozytywnie odbieram to jak autor poprzez swoich bohaterów opowiada nam, co było kiedyś, miedzy innymi tam gdzie teraz stoi dworzec Warszawa Gdańska. Też ciekawostka jest to jak dzięki temu, co robią nasi bohaterowie w przeszłości zmienia się przyszłość.

Książka już od samego początku ma dobrą akcje, dużo historii i ciekawą wizje losów naszego kraju. Wiec uważam, że „Operacja Dzień Wskrzeszenia” to bardzo dobra intrygująca rozrywka.

Wiec, jeśli cie zainteresowało to jak wyglądała Warszawa naszych przodków zapraszam do:
Operacja Dzień Wskrzeszenia

Recenzje i inne moje teksty znajdziecie również na moim blogu:
http://ksiazkiwpajeczynie.blogspot.com/2013/08/zapraszam-na-podroze-w-czasie.html

Czy zadaliście sobie kiedykolwiek pytanie, co by było gdybym mógł cofnąć się do przeszłości?? Ilu z nas chciałoby się teraz przenieść o kilka lat w tył by naprawić swoje błędy? Albo skoczyć do średniowiecza by dowiedzieć się jak wyglądał zamek w Ciechanowie lub jak żyło się, gdy za sąsiada miało się Krzyżaków. A może by poznać swoich przodków zobaczyć, jacy oni byli w...