Zahipnotyzował mnie po prostu Mons Kallentoft „Ofiarą w środku zimy”. Ta jego neurotyczna, chaotyczna narracja, ta komisarz Fors, te wątki poboczne i wtrącenia jakby bez ładu i składu, te opisy rzeczy bez znaczenia, ta oszczędność przy pisaniu o tym, co naprawdę ważne. I ta najważniejsza ofiara w środku zimy i wszystko, co z nią związane. Za każdym razem, gdy przekraczałam granice literackiego Linköping, wszystko dookoła mnie przestawało istnieć. Byłam tylko ja i to, co Kallentoft napisał. Fakt, pod koniec pisarz wystawił moją cierpliwość na próbę – akcja, która była porwana i powolna, zwolniła jeszcze bardziej. Myślałam, że normalnie wyjdę z siebie. Ale w pewnym sensie i tak zakończenie przyszło za szybko. Gdy doszłam do ostatnich słów, mogłam tylko patrzeć przed siebie zdziwiona, że jak to? To już koniec?

Podoba mi się sposób, w jaki autor przedstawił Malin – nieperfekcyjna kobieta zmagająca się z mnóstwem problemów osobistych, zaangażowana w swoją pracę, które zdaje się być jedynym obszarem życia, nad którym pani komisarz w pełni panuje. Jej współpracownicy i bliscy to zbiór problemów, które pisarz enigmatycznie przybliża. I może właśnie to sprawiło, że łatwo było mi uwierzyć w ten zamarznięty świat.

Zaprezentowana przez Kallentrofa zagadka kryminalna jest z gatunku grzechów przeszłości, które rzucają bardzo długie cienie. Poraża okrucieństwo i ilość kłamstw, które w trakcie dochodzenia wychodzą na jaw. Co prawda nie wszystkie interesujące mnie sprawy zostały do końca wyjaśniona, ale to tylko zaostrza mi apetyt na kolejną wyprawę do Linköping.

Zahipnotyzował mnie po prostu Mons Kallentoft „Ofiarą w środku zimy”. Ta jego neurotyczna, chaotyczna narracja, ta komisarz Fors, te wątki poboczne i wtrącenia jakby bez ładu i składu, te opisy rzeczy bez znaczenia, ta oszczędność przy pisaniu o tym, co naprawdę ważne. I ta najważniejsza ofiara w środku zimy i wszystko, co z nią związane. Za każdym razem, gdy przekraczałam...