Książki Neila Gaimana zawsze czytam w jednym posiedzeniu. Choćbym miał nie wiadomo co zrobić, nie jestem w stanie się oderwać. Mają w sobie pewną magię, szczególną atmosferę, z której ciężko się wyrwać.
Księga Cmentarna jest najsłabszą pozycją Gaimana, którą czytałem, co jednak nie znaczy, że jest złą książką - po prostu blednie przy "Amerykańskich Bogach" i "Nigdziebądź". Jej atmosfera, choć równie dziwna i zaskakująca, różni się, gdyż główny bohater od samego początku ma niewiele wspólnego ze zwykłymi ludźmi i ich światem. Świat cmentarza nie jest zły ani straszny, wręcz przeciwnie, jest wyjątkowo spokojny i poukładany. Zmarli opiekujący się Niktem są ciekawi na tyle, na ile ciekawi mogliby być interesujący starsi ludzie, którzy swoje przeżyli i mogą podzielić się niejedną historią, jednak nie na tyle, na ile można by się spodziewać myśląc "duchy!". Wraz z chłopcem poznajemy historię mieszkańców cmentarza, jego opiekuna Silasa, który nie jest ani żywy, ani martwy, panny Lupescu, pochodzącej ze Starego Kraju wilkołaczycy, Swija, który od paru tysięcy lat czeka na Mistrza, a nawet paru ghuli. I jakimś cudem nie jesteśmy tym wszystkim zdziwieni, bo wszystko to wydaje się być takie... na miejscu. Poznawanie świata zewnętrznego również ciekawi, jako że przy pierwszych kontaktach z nim już mentalnie żyjemy na cmentarzu razem z Niktem i jego zmarłymi rodzicami.
Główny wątek - morderca szukający młodego Nikta, przewija się jakby gdzieś w tle, schodząc na dalszy plan, gdy poznajemy ten tak dziwny i tak zwyczajny świat, który wykreował Gaiman. Bardzo ciekawa i bardzo dziwna książka, w której najważniejsza dla mnie była atmosfera.

Książki Neila Gaimana zawsze czytam w jednym posiedzeniu. Choćbym miał nie wiadomo co zrobić, nie jestem w stanie się oderwać. Mają w sobie pewną magię, szczególną atmosferę, z której ciężko się wyrwać.
Księga Cmentarna jest najsłabszą pozycją Gaimana, którą czytałem, co jednak nie znaczy, że jest złą książką - po prostu blednie przy "Amerykańskich Bogach" i...