Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Aby podsumować w sposób jak najkrótszy - książka jest bardzo dobra, zdecydowanie mógłbym ją polecić do przeczytania znajomym. Ciekawy, tajemniczy świat, klimat post-apo, rozważania filozoficzne prowadzone przez bohaterów, wszystko to wciąga, sprawia że ciężko się oderwać i że człowiek naprawdę nasiąka światem stworzonym przez Glukhowsky'ego.
Są jednak minusy. Pierwszym i najważniejszym jest główny bohater, który jest zwyczajnie bezbarwny. Może nie byłoby to tak oczywiste w innej książce, jednak postawiony w otoczeniu tak ciekawych bohaterów drugoplanowych, Artem nie tylko się nie wyróżnia, co wręcz staje się nieco zbędnym elementem. Jednak to nie o niego, a o tytułowe metro chodzi w książce, więc jestem skłonny to wybaczyć autorowi. Boli też niewykorzystany potencjał, wiele historii i legend rosyjskiego metra jest jedynie niewyraźnie zarysowane, choć jest to być może związane z dalszymi planami rozwoju uniwersum.
Pomijając jednak te dwie główne kwestie, jest to bardzo dobry kawałek prozy, który wciąga i nie pozwala się oderwać. Książka zostawiła u mnie "dobry" niedosyt - od razu po jej skończeniu mam ochotę dalej eksplorować świat metra i dowiedzieć się o nim więcej.

Aby podsumować w sposób jak najkrótszy - książka jest bardzo dobra, zdecydowanie mógłbym ją polecić do przeczytania znajomym. Ciekawy, tajemniczy świat, klimat post-apo, rozważania filozoficzne prowadzone przez bohaterów, wszystko to wciąga, sprawia że ciężko się oderwać i że człowiek naprawdę nasiąka światem stworzonym przez Glukhowsky'ego.
Są jednak minusy. Pierwszym i...

Książki Neila Gaimana zawsze czytam w jednym posiedzeniu. Choćbym miał nie wiadomo co zrobić, nie jestem w stanie się oderwać. Mają w sobie pewną magię, szczególną atmosferę, z której ciężko się wyrwać.
Księga Cmentarna jest najsłabszą pozycją Gaimana, którą czytałem, co jednak nie znaczy, że jest złą książką - po prostu blednie przy "Amerykańskich Bogach" i "Nigdziebądź". Jej atmosfera, choć równie dziwna i zaskakująca, różni się, gdyż główny bohater od samego początku ma niewiele wspólnego ze zwykłymi ludźmi i ich światem. Świat cmentarza nie jest zły ani straszny, wręcz przeciwnie, jest wyjątkowo spokojny i poukładany. Zmarli opiekujący się Niktem są ciekawi na tyle, na ile ciekawi mogliby być interesujący starsi ludzie, którzy swoje przeżyli i mogą podzielić się niejedną historią, jednak nie na tyle, na ile można by się spodziewać myśląc "duchy!". Wraz z chłopcem poznajemy historię mieszkańców cmentarza, jego opiekuna Silasa, który nie jest ani żywy, ani martwy, panny Lupescu, pochodzącej ze Starego Kraju wilkołaczycy, Swija, który od paru tysięcy lat czeka na Mistrza, a nawet paru ghuli. I jakimś cudem nie jesteśmy tym wszystkim zdziwieni, bo wszystko to wydaje się być takie... na miejscu. Poznawanie świata zewnętrznego również ciekawi, jako że przy pierwszych kontaktach z nim już mentalnie żyjemy na cmentarzu razem z Niktem i jego zmarłymi rodzicami.
Główny wątek - morderca szukający młodego Nikta, przewija się jakby gdzieś w tle, schodząc na dalszy plan, gdy poznajemy ten tak dziwny i tak zwyczajny świat, który wykreował Gaiman. Bardzo ciekawa i bardzo dziwna książka, w której najważniejsza dla mnie była atmosfera.

Książki Neila Gaimana zawsze czytam w jednym posiedzeniu. Choćbym miał nie wiadomo co zrobić, nie jestem w stanie się oderwać. Mają w sobie pewną magię, szczególną atmosferę, z której ciężko się wyrwać.
Księga Cmentarna jest najsłabszą pozycją Gaimana, którą czytałem, co jednak nie znaczy, że jest złą książką - po prostu blednie przy "Amerykańskich Bogach" i...

Świetna książka, Brent Weeks jak zawsze w formie. Po skończeniu Trylogii Nocnego Anioła zamówiłem ją w ciemno, jednakże opis początkowo zniechęcił mnie do rozpoczęcia lektury, w związku z czym książka zebrała troszkę kurzu na półce, co jednak ucieszyło mnie po ukończeniu lektury, gdyż w związku z tym fantem nie musiałem długo czekać na wyjście trzeciej części sagi Powiernika Światła (po błyskawicznym połknięciu drugiej).
Świat stworzony przez Weeksa błyskawicznie wciąga. Autor wrzuca nas na głęboką wodę, nie tłumacząc mechanizmów rządzących stworzoną przez niego rzeczywistością, a powoli pozwalając nam odkrywać jej kolejne fragmenty. Gavin momentalnie robi wrażenie i tak jak chromeryjska arystokracja, pozostajemy pod jego czarem przez całą książkę, podczas gdy Kip, ze swoją nadwagą, sarkazmem, typowymi młodzieńczymi problemami i rozterkami tworzy figurę, z którą czytelnik śmiało może się utożsamiać - czyż sami nie czulibyśmy się kompletnymi niezdarami przy najpotężniejszym człowieku na świecie?
Jedyny zarzut, jaki mogę postawić książce, to zbyt szybkie przeskakiwanie pomiędzy wątkami i częste przerywanie porywającej akcji w niewłaściwym momencie, a być może także pewien pośpiech autora - niektóre wątki można by rozbudować, rozwinąć, tymczasem Weeks pędzi, rzucając bohaterami po świecie i odhaczając kolejne zwroty fabularne.
Podsumowując - świetny tytuł, pełen akcji, magii, intryg... nie, to brzmi tak sztampowo, a książka sztampowa zdecydowanie nie jest. Nagromadzenie wątków, poziom rozbudowania i refleksji postaci, które obserwują i opisują się nawzajem, do tego wątek tożsamości Gavina, jego relacji z Kipem i Karris, wszystko to tłumaczy długość, ale również błyskawiczne tempo i przyjemność, z jaką się tę książkę czyta. Polecam!

Świetna książka, Brent Weeks jak zawsze w formie. Po skończeniu Trylogii Nocnego Anioła zamówiłem ją w ciemno, jednakże opis początkowo zniechęcił mnie do rozpoczęcia lektury, w związku z czym książka zebrała troszkę kurzu na półce, co jednak ucieszyło mnie po ukończeniu lektury, gdyż w związku z tym fantem nie musiałem długo czekać na wyjście trzeciej części sagi...