Biegniesz, gnasz przed siebie, z nadzieją jako jedynym sprzymierzeńcem. Wokół Ciebie panują egipskie ciemności, w których słychać złowieszcze krakanie. Przyspieszasz; są coraz bliżej. Zaraz Cię dopadną… Musisz im uciec, to Twoja jedyna szansa. Nie zmarnuj jej. Czas ucieka. O północy wszystko przepadnie.

Czym są sny? A czym jest rzeczywistość? Jak je od siebie odróżnić? Śniąc, nie zdajemy sobie sprawy, że to nie jawa. Dopiero po przebudzeniu dociera do nas, jak niedorzeczne były widziane przed chwilą obrazy. W krainie snów wszystko wydaje się takie normalne i realne; tam wszystko jest możliwe. Co jednak, jeśli nocne iluzje staną się rzeczywistością?...

„Wyczuł ich ponowną obecność. Demony. Wróciły. Zawsze wracały. Aby przeciągnąć go z tego świata do innego.”

Isobel to szesnastoletnia czirliderka, jedna z najpopularniejszych dziewczyn w szkole. Ma wspaniałą paczkę, z którą spędza wolny czas, a podczas szkolnych meczów z uśmiechem na twarzy dopinguje swojego chłopaka, Brada. Jej życie jest pozbawione większych trosk i zmartwień. Już niedługo dostanie wymarzony samochód, pójdzie na bal kończący szkołę… Słowem, scenariusz jak z bajki. Wszystko jednak może ulec zmianie o 180 stopni w ciągu zaledwie kilku sekund.

Varen ubiera się na czarno, jest gotem, a na jego temat krąży masa plotek. Budzi on powszechną antypatię. Tajemniczy, małomówny, inny – to wszystko złożyło się na tytuł dziwaka. Kiedy Izzy dowiaduje się, że ma wykonywać razem z nim projekt z literatury, odczuwa złość, lęk i niechęć. Chce zrobić wszystko, by znaleźć się w parze z kimś innym. W pewnym momencie wszystko się zmienia; tych dwoje na pozór różnych od siebie ludzi zbliża się do siebie. Łączy ich więcej, niż mogli kiedykolwiek przypuszczać. Znikają pozory i niedomówienia; zostają dwie darzące się uczuciem osoby. Czy uda im się przezwyciężyć przeciwności losu i tylko czekające na ich błędny krok siły, których nie ma nawet w najgorszych koszmarach?

„Jesienią wszystko umierało.”

Sny stanowią dużą część tej historii. Kelly Creagh dała prawdziwy popis wyobraźni, stwarzając świat, w którym to, co nierealne staje się prawdą, a te najbardziej autentyczne rzeczy w istocie są iluzją. Ta nowa rzeczywistość wzbudza lęk, a zarazem fascynuje; jest przerażająca w swoim pięknie. Nigdy nie można być pewnym, komu zaufać, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. Wszystkie granice zacierają się, wywołując niesamowity obraz. Są sytuacje, gdy nie wiadomo, czy dane wydarzenie jest jawą, czy też nocnym majakiem.

Atmosfera panująca w „Nevermore” jest magiczna. Autorka wspaniale połączyła ze sobą horror, romans i humor, serwując mieszankę idealną. W trakcie lektury nie raz i nie dwa przejdzie Was dreszcz, serce zabije szybciej, na twarzy pojawi się uśmiech, a w oczach łzy. To prawdziwa huśtawka emocji, wznosząca się coraz wyżej i wyżej. Nie brakuje tu barwnych, iście poetyckich opisów; jednocześnie pojawiają się typowo młodzieżowe słowa zwroty. Całość komponuje się w zachwycającą całość. W jaki sposób? Nie mam pojęcia. Rzadko zdarza się, by taki zabieg zdał egzamin. W tym wypadku wyszło to celująco.

W opowieści pojawia się również Edgar Allan Poe – amerykański przedstawiciel romantyzmu. Jego utwory po dziś dzień budzą niepokój, intrygują i inspirują. Kelly Creagh wplata co jakiś czas wiersze i opowiadania spod jego pióra, zachęcając tym samym do sięgnięcia po któreś z jego dzieł. I, przynajmniej jeśli chodzi o mnie, robi to bardzo umiejętnie.

Akcja powieści toczy się szybko i płynnie, dużo się dzieje, a czytelnik nie ma ani chwili na wytchnienie. Równocześnie nie brak tu rozbudowanych opisów, które jednakże ani trochę nie „psują” tej ciągłości w fabule. Naprawdę nie wiem, jak autorce udało się dokonać tych wszystkich rzeczy, które – zamiast ze sobą kolidować – naprawdę wzorowo się łączą.

Ogromnie spodobał mi się sposób, w jaki został przedstawiony wątek romantyczny. W ukazujących się obecnie książkach związki dwojga młodych ludzi coraz częściej przedstawiane są tak, że dane osoby od razu padają sobie w ramiona. Tutaj uczucie rodzące się między Varenem a Isobel rozwija się powoli, w sposób całkowicie naturalny i niewymuszony.

Motyw paranormalny pojawia się tak naprawdę dopiero pod koniec historii, i to również stanowi plus. Jest on poprowadzony w sposób wiarygodny; nie ma tu żadnych istot zmieniających postać w świetle księżyca czy innych tego typu stworzeń. W „Nevermore” znajdziemy potęgę snów i siłę podświadomości, a także budzące grozę wytwory wyobraźni.

Im bliżej było do końca tej opowieści, tym większy rósł we mnie niepokój. Miałam pewne podejrzenia co do zakończenia, i niestety część z nich się sprawdziła. Do ostatniej strony miałam nadzieję, że wszystko potoczy się inaczej. Kelly Creagh pozostawiła we mnie niedosyt i pustkę, którą da się zapełnić jedynie drugim tomem serii.

Jedynym podobieństwem do innych lektur, które udało mi się odnaleźć, to szkolny projekt, który zbliża do siebie dwie na pierwszy rzut oka różne od siebie osoby. Na tym jednak wszystko się kończy, bo z każdą kolejną stroną historia ta coraz bardziej oddala się od pozostałych pozycji. To nie jest powieść, którą się czyta; nią można się jedynie delektować. Mogę śmiało stwierdzić, że „Nevermore” to jedna z najlepszych książek, które ukazały się w tym roku.

Uwielbiam oglądać okładki zdobiące czytane przeze mnie historie. Jeżeli chodzi o stronę graficzną tej pozycji, jestem nią urzeczona. Jest o niebo lepsza niż oryginalna. Mimo, że jestem już po lekturze, nie mogę się powstrzymać do zerkania na nią co jakiś czas.

Wciąż pędzisz w mroku, opędzając się od wielkich kruków, które są tuż-tuż. Nagle słyszysz bicie zegara; gwałtownie się zatrzymujesz. Północ. To już koniec. Wyciągasz ręce przed siebie, szukając tak dobrze znanej Ci dłoni – na próżno. Nikogo tam nie ma. Wtem pojawia się światło. Może nie wszystko jeszcze stracone? Zaczynasz biec…

Biegniesz, gnasz przed siebie, z nadzieją jako jedynym sprzymierzeńcem. Wokół Ciebie panują egipskie ciemności, w których słychać złowieszcze krakanie. Przyspieszasz; są coraz bliżej. Zaraz Cię dopadną… Musisz im uciec, to Twoja jedyna szansa. Nie zmarnuj jej. Czas ucieka. O północy wszystko przepadnie.

Czym są sny? A czym jest rzeczywistość? Jak je od siebie odróżnić?...