Odnaleźć się w nieznanym

Dobre przyjęcie pierwszego tomu danej serii stanowi wyzwanie dla kolejnych, w pewien sposób wymuszając na nich utrzymanie a nawet przekroczenie odpowiedniego poziomu. Owszem nie zawsze się to udaje, ale i tak początkowy zachwyt sprawia, że czytelnicy śmiało sięgają po kolejne tomy. Debiut Siri Pettersen w dziedzinie fantasy został ochoczo przyjęty, aż dziw brał, że to były pierwsze kroki autorki w tymże gatunku. Pokazała ona, że potrafi czerpać garściami z mitów i podań skandynawskich, jednocześnie nadając swemu uniwersum niepowtarzalny, indywidualny wydźwięk. Stworzyła historię nie pozbawioną błędów, lecz pełną zachwycającej fabuły, która w miarę zbliżania się do finału co raz bardziej wciągała czytelnika. Pewnikiem świetnie napisanych powieści jest sam moment kulminacyjny, który nie tylko wywoła niedowierzanie na twarzy czytelnika, ale również zaostrzy jego apetyt na więcej.

Niewątpliwie nie łatwa sztuka zachwycenia czytelnika, Siri Pettersen w „Dziecku Odyna” jak najbardziej się udała. Epickość scen finałowych mogła łapać za serca i wzbudzać wzruszenie, więc jedynie kwestią czasu było powstanie kontynuacji, bo przecież każda historia wymaga dopowiedzenia. Umieszczenie fabuły w nowym świecie, jakoby odcinając się w dużej mierze od świata skonstruowanego w „Dziecku Odyna” mogła wywołać obawy co do sensowności takiego działania, a nawet możliwości jego realizacji. Obawy okazały się płonne, gdyż autorka umiejętnie poszerzyła historię opisaną w pierwszym tomie nie tracąc z jej niezwykłości mimo odmienności prezentowanego świata. Wrażenia po przeczytaniu drugiego tomu są raczej pozytywne, aczkolwiek książka pozostawia pewien niedosyt. Cóż, drodzy współczytelnicy, niby mamy nowy świat, niby także po części nowych bohaterów, niby nowe spojrzenie na wcześniej poznaną historię, lecz w miarę zbliżania się do końca szybko orientujemy się, że autorka przez większość tego tomu przygotowuje nas do znaczących wydarzeń w trzecim i ostatnim tomie. Jednym słowem Siri Pettersen próbowała walczyć z „chorobą” środkowych tomów, czyli gruntem pod trzeci tom, lecz ta walka nie do końca jej się udała.

„Zgnilizna” bezpośrednio kontynuuje wątki z zakończenia „Dziecka Odyna”. Hirka przenosi się do świata ludzi, chcąc ocalić tych, których kocha. Zagubiona, mając jedynie swego kruka jako towarzysza, snuje się po nieznanym miejscu, nieświadoma tego, w jakim niebezpieczeństwie się znajduje. W tym samym czasie Rime, już jako Powiernik Kruka, usiłuje dojść ze sobą do ładu po ostatnich wydarzeniach oraz zadecydować o przyszłości swojej oraz ludu, który prowadzi.

Nie można na pewno zarzucić autorce, że próbowała w głównej mierze opierać się na pomysłach znanych z pierwszej części, co w przypadku debiutantów nie jest łatwe. Oparcie drugiego tomu na wydarzeniach w naszym świecie dało nowy wygląd dla wcześniej znanej historii, jednocześnie stanowiąc wyzwanie dla logicznego wyjaśnienia i połączenia obu opowieści. Co więcej, kraina Ym, w której rozgrywała się akcja „Dziecka Odyna”, zostaje zepchnięta na pobocze fabuły, pełniąc rolę niemalże samych przerywników pomiędzy właściwą intrygą. Przez w zasadzie całą pierwszą część książki nie tylko to nie przeszkadza, ale stanowi dość istotną zaletę. Bez wątpienia mamy tu do czynienia ze zwiększeniem dynamiki historii. „Dziecko Odyna” najdelikatniej pisząc cechowało się początkowo dosyć leniwą fabułą, która dopiero w miarę zbliżania się do finału nabrała szybszego tempa. Ponowne zwolnienie akcji nie miałoby większego sensu, więc nie powinno nas dziwić, że znów zostajemy wrzuceni w środek wydarzeń. Jednak tym razem szybciej odnajdujemy się w opowiadanej historii, ponieważ, raz - akcja dzieje się w naszym świecie, dwa – znamy początek tej historii.

Największą zaletą „Zgnilizny” jest to, w jaki sposób książka rozwija historię przedstawioną w „Dziecku Odyna”. Po lekturze pierwszego tomu mogliśmy mieć wrażenie, że wiemy praktycznie wszystko o świecie Ym, jednakże jesteśmy w błędzie. Kontynuacja w zaskakujący sposób dodaje drugie dno do historii i nagle okazuje się, że jednak ta seria skrywa jeszcze wiele tajemnic. Cóż, autorka zastosowała starą jak świat zasadę, a mimo to nadal skuteczną, czyli fakt, że to zwycięzcy piszą historię, czasami odbiegając od prawdy.

Jednym z ciekawszych elementów powieści jest sposób w jaki został ukazany świat ludzi. Hirka do tej pory żyjąca w zgodzie z przyrodniczą naturą krainy Ym, widzi rzeczywistość ludzi jak wyjałowioną, wręcz umierającą Ziemię. Nowa kultura, z którą się mierzy jest dla niej niezrozumiała, a zwyczaje ludzi wydają się momentami wręcz odrażające. Poruszone są tutaj najbardziej negatywne cechy natury ludzkiej, czyli pycha, brutalność i brak sumienia. Warto pochylić się również nad sposobem w jaki Hirka postrzega betonową dżunglę stworzoną przez ludzi, uświadamia ona czytelnikowi, że człowiek dąży do samozagłady.

Siri Pettersen w „Zgniliźnie” utraciła bodajże swój największy atut znany z „Dziecka Odyna”, czyli świetnie wykreowanego uniwersum na bazie własnej mitologii, pozbywając się jednocześnie oryginalnego klimatu. Owszem zmiana historię na bardziej tzw. miejską fantasy niesie w sobie nowe możliwości i wprowadza pewną różnorodność, lecz ceną zawsze będzie wyzbycie się oryginalnych cech. Akcja jest wartka i powinna wciągnąć bez reszty większą część fanów poprzedniego tomu. Szkoda tylko, że autorka nie zobrazowała bardziej momentu przybycia do naszego świata Hirki, jej pierwszych prób odnalezienia się w nieznanym świecie. Również kwestia zetknięcia się naszego świata z nieznanym nie została jakoś zbytnio rozbudowana. Co do zakończenia, być może nie ma ono takich cech epickości jak finał wydarzeń w „Dziecku Odyna”, lecz na pewno zachęca do sięgnięcia po ostatni tom.

Podsumowując, pomimo tych kilku uwag, drugi tom „Kruczych Pierścieni” prezentuje się nadal solidnie, potrafi wciągnąć czytelnika, może nie co ustępując pierwszemu tomowi. Lektura jest zdecydowanie warta polecenia, zarówno osobom, które przeczytały „Dziecko Odyna”, jak i tym, które dopiero zamierzają sięgnąć po trylogię „Kruczych pierścieni”. Obiecujące zakończenie drugiego tomu sugeruje nam niezwykłe wydarzenia zawarte w tomie trzecim, a nie sposób po niego sięgnąć bez poznania tajemnic ujawnionych w „Zgniliźnie”.

Odnaleźć się w nieznanym

Dobre przyjęcie pierwszego tomu danej serii stanowi wyzwanie dla kolejnych, w pewien sposób wymuszając na nich utrzymanie a nawet przekroczenie odpowiedniego poziomu. Owszem nie zawsze się to udaje, ale i tak początkowy zachwyt sprawia, że czytelnicy śmiało sięgają po kolejne tomy. Debiut Siri Pettersen w dziedzinie fantasy został ochoczo...