Zgnilizna

Świetna kontynuacja debiutanckiej serii Siri Pettersen. Książka bardzo wciągająca, muszę przyznać, że historia Hirki i Rimego zjadła mnie w całości.
Powiem więcej. Zasługuje na order serduszka:

<3.

Pierwszy aspekt który uderzył we mnie w drugim tomie ze zdwojoną siłą jest emocjonalność całej historii. To jak bardzo przejęłam się historią każdego z bohaterów jest czymś czego zupełnie się nie spodziewałam. Zarówno postacie pierwszo jak i drugoplanowe mają bardzo dużo do zaoferowania czytelnikom.
Widoczne jest dorastanie bohaterów i nabywanie przez nich nowych doświadczeń. Odczuwałam z nimi radość, smutek, nostalgię, tęsknotę, rządzę zemsty i wiele wiele innych emocji.
Naprawdę dawno żadna książka nie poruszyła mnie tak bardzo pod kątem emocjonalnym.

Książka przekazuje bardzo ważne wartości, pokazuje. Czytanie "Zgnilisny" to świetna rozrywka, a oprócz tego książka jets pouczająca i skłania do przemyśleń.

W 'Zgniliźnie' mamy do czynienia z światem ludzi. Szczerze mówiąc bałam się tego kontrastu. Zdecydowanie preferuję starsze i mniej ucywilizowane klimaty, lecz Pettersen poradziła sobie naprawdę świetnie.
Nie przepadam za czytaniem o realiach XXI wieku. Większość autorów poruszających ten wątek bardzo go spłyca, przedstawiając nasz świat jako pizza i galerie handlowe.
W tej książce świat ludzi został opisany bardzo szczegółowo i realistycznie, autorka porusza problem przeludnieni, zanieczyszczenia powietrza, zaśmiecenia, produkcji coraz to nowych śmieci i nie wykorzystywanie starych oraz przetworzonej żywności. Uniwersum ludzi jest zdecydowaną dystopią, podczas czytania kolejnych kartek orientujemy się, że nie jest to wymyślona fantastyka, lecz smutny realizm.

Kolejny tom serii jest napisany w formie typowo opisowej. Nie znajdziemy w nim wiele dialogów, lecz mnie osobiście w ogóle to nie przeszkadza.

Fantastyczna literatura, jestem zachwycona.

Świetna kontynuacja debiutanckiej serii Siri Pettersen. Książka bardzo wciągająca, muszę przyznać, że historia Hirki i Rimego zjadła mnie w całości.
Powiem więcej. Zasługuje na order serduszka:

<3.

Pierwszy aspekt który uderzył we mnie w drugim tomie ze zdwojoną siłą jest emocjonalność całej historii. To jak bardzo przejęłam się historią każdego z bohaterów jest czymś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O dziwo odbieram tę książkę jako coś pozytywnego, jako skromny, ale mimo wszystko udany krok w dobrym kierunku. Na większe pochwały „Zgnilizna” wprawdzie nie zasługuje, ale druga część cyklu jest lepsza od pierwszej.

Styl Siri Pettersen nadal mnie irytuje. Autorka bardzo powoli odchodzi jednak od przekonania, że stosowanie pełnych zdań z podmiotem i orzeczeniem oraz okazyjnie zastosowanymi innymi częściami zdania jest grzechem śmiertelnym. Mam wręcz wrażenie, że Pettersen odważa się czasami na szalone eksperymenty ze zdaniami złożonymi. Łał!

Główną przyczyną lepszej oceny tego tomu jest jednak przeniesienie akcji do świata ludzi. Główna protagonistka zostaje tym samym skonfrontowana z czymś naprawdę obcym. Z tego zderzenia światów powstaje fajny kontrast. Równocześnie autorka ograniczyła ilość scen ze świata aetlingów. W to mi graj, bo świat ten średnio przypadł mi do gustu w pierwszym tomie.

Gdyby nie nieco rozwleczony koniec „Zgnilizna” byłaby całkiem porządną mieszanką fantasy i urban fantasy. Mam nadzieję, że ten pozytywny trend będzie cechował również ostatnią część tej opowieści.

O dziwo odbieram tę książkę jako coś pozytywnego, jako skromny, ale mimo wszystko udany krok w dobrym kierunku. Na większe pochwały „Zgnilizna” wprawdzie nie zasługuje, ale druga część cyklu jest lepsza od pierwszej.

Styl Siri Pettersen nadal mnie irytuje. Autorka bardzo powoli odchodzi jednak od przekonania, że stosowanie pełnych zdań z podmiotem i orzeczeniem oraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

fantazy pomysłowe, nienużące, dowcipne

fantazy pomysłowe, nienużące, dowcipne

Pokaż mimo to

W tej części dzieje się o wiele więcej. Początek mnie wciągnął, byłam mega ciekawa, ale im dalej, tym gubię zainteresowanie. Nie wiem, na ile jest to spowodowane samą książką, bo ostatnio często mi się to zdarza. Hirka zmuszona przez radę opuszcza Ym, by trafić do swojego świata, świata ludzi, który jest... współczesną Wielkę Brytanią. Jakkolwiek szalone i niepokojące się to wydaje, ma jednak sens, nie jest naciągane i nawet nie kole w oczy, a zazwyczaj takie skakanie między światami kończy się źle.

Więcej na https://kasikowykurz.blogspot.com/2018/06/siri-pettersen-zgnilizna-kruczych.html

W tej części dzieje się o wiele więcej. Początek mnie wciągnął, byłam mega ciekawa, ale im dalej, tym gubię zainteresowanie. Nie wiem, na ile jest to spowodowane samą książką, bo ostatnio często mi się to zdarza. Hirka zmuszona przez radę opuszcza Ym, by trafić do swojego świata, świata ludzi, który jest... współczesną Wielkę Brytanią. Jakkolwiek szalone i niepokojące się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lepsze od już bardzo dobrej pierwszej części...

Lepsze od już bardzo dobrej pierwszej części...

Pokaż mimo to

Świetna historia, prawdziwe fantasy. Przeczytałam ją już dawno ale do dzisiaj pamiętam jak mnie pochłonęła i jaką przyjemność mi sprawiła podczas czytania. Pierwsze moje fantasy i świetnie się spisało. Wciągnęła mnie bez końca, dobrze, że są trzy części. Serdecznie polecam

Świetna historia, prawdziwe fantasy. Przeczytałam ją już dawno ale do dzisiaj pamiętam jak mnie pochłonęła i jaką przyjemność mi sprawiła podczas czytania. Pierwsze moje fantasy i świetnie się spisało. Wciągnęła mnie bez końca, dobrze, że są trzy części. Serdecznie polecam

Pokaż mimo to

‎Akcja książki z Ym, świata Atlingów przenosi się do naszej codzienności. Tutaj Hirka będzie usiłowała najpierw przeżyć, a potem odnaleźć swojego biologicznego ojca. Jak jej się powiedzie? Co w tym czasie będzie robić jej ukochany, Rime? Czy uda mu się za nią podążyć przez kamienny krąg? Co będzie musiał poświęcić? Powieść napisana dość dobrze, ale akcja, pomimo swojej dynamiki, porwie raczej nastoletnich czytelników, niż tych dorosłych. Ach, te miłosne uniesienia, te rozterki młodych ludzi. Oddane są doskonale, lecz tym samym dalekie pełnoletniemu odbiorcy. Wersja audio poprawna. Nie ma się do czego przyczepić, ale i zachwytów specjalnych nie było.

‎Akcja książki z Ym, świata Atlingów przenosi się do naszej codzienności. Tutaj Hirka będzie usiłowała najpierw przeżyć, a potem odnaleźć swojego biologicznego ojca. Jak jej się powiedzie? Co w tym czasie będzie robić jej ukochany, Rime? Czy uda mu się za nią podążyć przez kamienny krąg? Co będzie musiał poświęcić? Powieść napisana dość dobrze, ale akcja, pomimo swojej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstęp
„Zgnilizna” to drugi tom sagi fantasy „Krucze pierścienie”, norweskiej pisarki Siri Pettersen. Po przeczytaniu pierwszych stron byłam rozczarowana, jednak z każdą kolejną stroną było lepiej. Hirka przekroczyła krucze pierścienie pewna, że w ten sposób uratuje Ym i tych, na których jej zależy. Trafiła do umierającego świata – naszej współczesności, zupełnie pozbawionej magii. To właśnie wywołało we mnie poczucie, że ten tom nie spełni moich oczekiwań. W końcu dalej chciałam czytać o magicznych miejscach, a nie o naszej szarej rzeczywistości. Bohaterka trafiła do Wielkiej Brytanii. Jak na osobę z innego świata i innego czasu, dość szybko się w nim odnalazła. Po pół roku była w stanie rozmawiać z tymi, który jej pomogli, a nawet zaczęła pracować… Trochę to mało wiarygodne i realne. Jak dla mnie to dziewczyna przypominała mi tutaj „wilcze dziecko”. Nie zna techniki, jest przerażona pojazdami, hałasem, zapachami, brakiem zwierząt, lasów. Oczami Hirki autorka poddaje krytyce świat współczesny – w ciągłym biegu, pełen technologii, tak bardzo oderwany od natury. Dla dziewczyny ten nowy świat jest pełen chaosu i zupełnie dla niej niepojęty:

„Panował tu taki chaos, że można by brać pieniądze za jego pokazywanie.”

Gdy jej kruk Kuro jest chory, dziewczyna nie jest w stanie mu pomóc, bo w tym świecie nie może wykorzystać swoich umiejętności leczenia – rośliny tu rosnące są zupełnie inne niż te, które zna. Szuka pomocy i jest zszokowana, że tutaj kruk, bóstwo w Ym, uważany jest za szkodnika. Kuro, na oczach przerażonej dziewczyny przemienia się w umpiri, martwo urodzonego. Kim jest Naiell, który wyłonił się z kruka? I dlaczego tak długo towarzyszył bohaterce w postaci czczonego w jej świecie ptaka? Hirka pokonuje strach i zaczyna stopniowo odkrywać prawdę o swoim świecie i jego historię. Poznaje także pewne fakty z życia Naiella i zaprzyjaźnia się z nim. Jakie są jego zamiary w stosunku do rudowłosej i bezogoniastej dziewczyny?

Poznaje Stefana, chłopaka, który poluje na „zapomnianych”, ludzi żyjących bardzo długo, dzięki krwi Graala. Stefan wyrywa im kły. Dlaczego to robi? Co się w nich kryje? Kim jest Graal, który pozwalał ludziom pić własną krew, tworząc z nich swoich wyznawców. Dlaczego później ich odtracał? Ten wątek bardzo przypomina tworzenie wampirów, ale nie do końca tak jest. Dzięki „zapomnianym” Hirka uświadamia sobie, że wcale nie jest zgnilizną. Tylko ona może im pomóc, czy jednak to zrobi? Aby znaleźć odpowiedzi, poznać własne pochodzenie, musi odnaleźć Graala. Pomaga jej w tym Stefan. Wraz z nim i Naiellem, przemierzy pół Europy, by poznać prawdę o sobie. Musi także odkryć sposób powrotu do swojego świata.

A tymczasem w Ym…
Rime zostaje Powiernikiem Kruka. Rezygnuje z bycia Ciemnym Cieniem. Chce wprowadzić zmiany w Radzie i dotychczasowym rządzeniu. Ma jednak licznych przeciwników. Próbuje też przekonać mieszkańców Mannfalli, że umpiri – martwo urodzeni – stanowią realne zagrożenie dla ich świata. Jedynymi jego sojusznikami są mieszkańcy Kruczego Dworu, którzy stoczyli już walkę z umpiri. Rime jednak nie może zapomnieć o Hirce. Nie wierzy, że zginęła. Postanawia udać się do tego samego świata, co ona. Dopiero po jej utracie uświadomił sobie, ile dla niego znaczyła. Poświęca całe swoje dotychczasowe życie, nawet własną wolność, by tylko dostać się tam, gdzie jest dziewczyna. Czy ją odnajdzie? Tymczasem Hirka odnajduje Graala, który jest umpiri uwięzionym w świecie ludzi i potrzebuje dziewczyny, by poprowadziła jego lud do walki o Evnę. Walki z krainą Ym… Poznaje także prawdę o swoim pochodzeniu. Już wie, z którego świata pochodzi.

Podsumowanie
Choć pierwsze strony książki mnie rozczarowały, to jednak całość była dobra, ale nie tak jak tom pierwszy. Dialogi prowadzone przez Hirkę, Naiella i Stefana były niesamowite. Pokonywanie barier językowych i rasowych było chwilami zabawne. Dużo wątków poruszonych w „Dziecku Odyna” znalazło tutaj wyjaśnionych. Czytając o historii Noeilla i Graala miałam wrażenie, że czytam po części o biblijnym Kainie i Ablu… Hirka to bardzo silna i wyjątkowa dziewczyna, nie wiem, czy ktoś będący na jej miejscu tak szybko zaakceptowałby pewne prawdy o sobie i o świecie, w którym się wychowała… Najpierw wychowywała się w Ym i bez ogona, i umiejętności czerpania evny czuła się jak odmieniec, później trafiła do świata zupełnie innego niż ten, który znała. Z trudem się w nim odnalazła i starała się go poznać i zrozumieć. Teraz znów udaje się w nieznane, do świata istot, których lęka się całe Ym. Czas na trzeci tom!

Wstęp
„Zgnilizna” to drugi tom sagi fantasy „Krucze pierścienie”, norweskiej pisarki Siri Pettersen. Po przeczytaniu pierwszych stron byłam rozczarowana, jednak z każdą kolejną stroną było lepiej. Hirka przekroczyła krucze pierścienie pewna, że w ten sposób uratuje Ym i tych, na których jej zależy. Trafiła do umierającego świata – naszej współczesności, zupełnie pozbawionej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie tak dawno temu, miałam okazję zapoznać się z debiutancką powieścią Siri Pettersen pod tytułem „Dziecko Odyna”. W przeciwieństwie do „Dziecka Odyna” akcja „Zgnilizny” rozgrywa się nie tylko w dobrze już znanym Ym, zamieszkanym przez ætlingów. Dodatkowo fabuła przenosi się częściowo do świata emblingów, czyli ludzi. Dokładnie tego samego, który widzimy za oknem – z rozwiniętą technologią, transportem i komunikacją, za to – co istotne dla bohaterów – bez Evny.

W taką rzeczywistość zostaje rzucona nieprzygotowana Hirka. Znajduje się ona w zupełnie nowym, nieznanym świecie, za jedyne towarzystwo mając swojego wiernego kruka Kuro. Na pierwszy rzut oka, wszystko wydaje się w porządku. W końcu dziewczyna znalazła się wśród swoich, bezogoniastych dzieci Odyna, ludzi, ale ta kraina w niczym nie przypomina Ym. Odnalezienie się w odmiennych realiach, bez znajomości języka, praw panujących na tej ziemi, jest trudnym zadaniem, a zdobycie przyjaciół, którym można zaufać, wydaje się praktycznie niemożliwe. Oprócz starych, dobrze znanych bohaterów pojawiają się nowi, Graal i Naiell – dwaj nieśmiertelni bracia, żyjący w konflikcie od przeszło tysiąca lat. Ich spór nie jest typową braterską niesnaską powstałą z byle powodu. Graal został zdradzony, nie tylko przez swój gatunek, ale także przez najbliższą rodzinę i to z powodu ambicji i głodu władzy Naiella. Są oni ślepymi, pierwszymi, chociaż sami mówią o sobie Umpiri.

W „Zgniliźnie” dalej śledzimy losy Rimego An-Elderina, który zajmuje swoje miejsce jako Powiernik Kruka i przewodniczy Radzie. W jego rękach spoczywa wielka władza i odpowiedzialność. Pomimo tego jest tym samym młodym chłopakiem o wilczym sercu, który próbuje jak najlepiej kierować Mannfallą. Niestety pomimo nadmiaru zajęć i obowiązków odczuwa utratę Hirki. Powoli nieobecność jej coraz bardziej na niego wpływa. Zaczyna wręcz obsesyjnie szukać sposobu na sprowadzenie jej do domu. Rime jest gotów posunąć się naprawdę daleko, żeby zrealizować to pragnienie.

Największą zaletą „Zgnilizny” jest to, w jaki sposób książka rozwija historię przedstawioną w „Dziecku Odyna”. Po lekturze pierwszego tomu cyklu „Krucze pierścienie” miałam wrażenie, że wiem praktycznie wszystko o Ym, jednakże byłam w błędzie. Kontynuacja w zaskakujący sposób dodaje drugie dno do historii i nagle okazuje się, że jednak ta seria skrywa jeszcze wiele tajemnic, a zagłębianie się w treść „Zgnilizny” wymusza poukładanie sobie wszystkiego od nowa. Kolejnym plusem jest zderzenie się dwóch różnych światów. Z jednej strony przedstawiona zostaje dobrze znana Mannfalla i jedenaście krain, a z drugiej zagadkowa kraina ludzi. Obserwowanie, jak Hirka odnajdzie się w nowej rzeczywistości, jest ciekawą przygodą. Dużym plusem jest to, iż autorka nie nie odkrywa kart od razu, lecz stopniowo wdrąża nas w swoją opowieść.

Uwielbiam dłuższe serie, zwłaszcza dlatego, że po raz któryś mogę powrócić do dobrze znanego świata oraz poznać kolejne perypetie ulubionych bohaterów. Ważne dla mnie również jest, żeby dalsze tomy cyklu były lepsze od poprzednich lub chociaż trzymały ten sam poziom. W przypadku tych powieści „Zgnilizna” pod wieloma względami robi zdecydowanie lepsze wrażenie niż „Dziecko Odyna”. Choćby dlatego, że w tej książce naprawdę dzieje się wiele i to już od pierwszej strony. Dodatkowo ta surowa i zimna niczym kraje skandynawskie opowieść, w końcu nabiera rumieńców. Dlatego „Zgniliznę” uważam za świetną kontynuację, więc jeśli czytaliście „Dziecko Odyna” musicie obowiązkowo sięgnąć po nowy tom serii „Krucze pierścienie”. Natomiast jeśli są wśród was osoby, które jeszcze nie znają tego cyklu, to zdecydowanie macie co nadrobić, ponieważ twórczość Siri Pettersen jest warta uwagi.

Nie tak dawno temu, miałam okazję zapoznać się z debiutancką powieścią Siri Pettersen pod tytułem „Dziecko Odyna”. W przeciwieństwie do „Dziecka Odyna” akcja „Zgnilizny” rozgrywa się nie tylko w dobrze już znanym Ym, zamieszkanym przez ætlingów. Dodatkowo fabuła przenosi się częściowo do świata emblingów, czyli ludzi. Dokładnie tego samego, który widzimy za oknem – z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka niestety gorsza od poprzedniej. Poprzednia była pełna magii i nowości. Nowy fantastyczny świat, co tracimy na rzecz powrotu do dobrze znanego nam świata ludzi. I choć przygody bohaterów są niczego sobie, opowieść traci swój urok.
Oceńcie sami,
Adrian Jeżak

Książka niestety gorsza od poprzedniej. Poprzednia była pełna magii i nowości. Nowy fantastyczny świat, co tracimy na rzecz powrotu do dobrze znanego nam świata ludzi. I choć przygody bohaterów są niczego sobie, opowieść traci swój urok.
Oceńcie sami,
Adrian Jeżak

Pokaż mimo to