Interesujący pomysł na świat I bohaterów. Książka jest naprawdę dobra.

Interesujący pomysł na świat I bohaterów. Książka jest naprawdę dobra.

Czytanie tej powieści jest bardzo wymagające i na pewno nie polecam czytać jej bardzo szybko. Wynika to z rozbudowanego, stworzonego z wielką pieczołowitością świata, mnogości bohaterów i wielu wydarzeń. Autor potrafi opisać na kilku stronach coś, na co inny poświęciłby o wiele więcej stron i przez to rozdziały w wielu momentach przypominają swoją formą mity. Jest to bardzo ciekawą koncepcją, która niestety męczyła mnie po kilkuset przeczytanych stronach.
Ogólnie powieść jest ogromna, rozbudowana, więc jej skończenie daje dużo satysfakcji. Podobały mi się szczególnie opisy bitew - praktycznie każda miała w sobie coś zaskakującego i niecodziennego. Również aspekty polityczne, ogólnie rzecz biorąc pojęcia władzy, były interesujące i skłaniające do przemyśleń. Fajne jest też to, że w ciągu akcji przemieszczamy się praktycznie po całym stworzonym świecie.
Polecam szczególnie czytelnikom fantastyki, ponieważ autor ma talent do kreacji niesamowitego świata, do którego na pewno niebawem wrócę w drugim tomie.

Czytanie tej powieści jest bardzo wymagające i na pewno nie polecam czytać jej bardzo szybko. Wynika to z rozbudowanego, stworzonego z wielką pieczołowitością świata, mnogości bohaterów i wielu wydarzeń. Autor potrafi opisać na kilku stronach coś, na co inny poświęciłby o wiele więcej stron i przez to rozdziały w wielu momentach przypominają swoją formą mity. Jest to bardzo...

Ebook. Dobry klimat

Ebook. Dobry klimat

Książka ma mało w sobie fantastyki, jest bardziej wojenna i polityczna. Mimo to, czyta się z zaciekawieniem. Bohaterzy są dobrze skonstruowani tak samo jak fabuła

Książka ma mało w sobie fantastyki, jest bardziej wojenna i polityczna. Mimo to, czyta się z zaciekawieniem. Bohaterzy są dobrze skonstruowani tak samo jak fabuła

To jest potężna książka, którą warto doczytać do końca. Na początku kompletnie mnie nie zachwyciła. Posiada wszystkie niezbędne elementy fantasy - mapkę, zjawiska nadprzyrodzone, nietuzinkowych bohaterów i walkę dobra ze złem. Dla mnie "Królowie Dary" składają się z trzech części, w których dominuje pewien element. Na początku miałem wrażenie, że czytam uwspółcześniony epos; patetyczność wylewała się z kartek, ciągnące się opisy, legendy, fatum. Potem dominowała akcja, czyli przygody Maty i Kuniego. Moim zdanie najwartościowsza jest końcówka, w której autor odkrywa karty i pokazuje, że poszczególne wątki można odczytać w sposób niedosłowny. Tym samym sprawdza czego czytelnik się nauczył, a czego nie zauważył! Genialne. Oczywiście refleksyjność jest dobrze wpleciona w akcje, a bogowie nieustannie czuwają nad całą Darą.

To jest potężna książka, którą warto doczytać do końca. Na początku kompletnie mnie nie zachwyciła. Posiada wszystkie niezbędne elementy fantasy - mapkę, zjawiska nadprzyrodzone, nietuzinkowych bohaterów i walkę dobra ze złem. Dla mnie "Królowie Dary" składają się z trzech części, w których dominuje pewien element. Na początku miałem wrażenie, że czytam uwspółcześniony...

Ta książka kojarzy mi się czymś co mogłoby być udaną kolaboracją pomiędzy Ursulą K. Le Guin, Tolkienem i Martinem. Bardzo mi się podoba zarys świata, ułomności ludzi i to jak niewielkie zmiany mają wpływ na losy świata. Przedstawieni bogowie raczej się bawią swoją rolą i sprawdzają w praktyce efekt motyla. Ciekawe i chętnie do tego wrócę w przyszłości.

Ta książka kojarzy mi się czymś co mogłoby być udaną kolaboracją pomiędzy Ursulą K. Le Guin, Tolkienem i Martinem. Bardzo mi się podoba zarys świata, ułomności ludzi i to jak niewielkie zmiany mają wpływ na losy świata. Przedstawieni bogowie raczej się bawią swoją rolą i sprawdzają w praktyce efekt motyla. Ciekawe i chętnie do tego wrócę w przyszłości.

"Królowie Dary" pod względem struktury przypominali mi trochę "Diunę" Franka Herberta, a pod względem kreowania postaci i prowadzenia wątków - powieści George'a R.R. Martina i Wiery Szkolnikowej. Okazuje się, że połączenie to nie było do końca udane. Książka Kena Liu nie zadziałała tak dobrze, jak "Diuna", ponieważ była w mniejszym stopniu skupiona na głównej linii fabularnej. Nie była też tak porywająca jak "Gra o Tron" czy "Namiestniczka", jako że nie dało się w stosownym czasie zbudować więzi emocjonalnej z bohaterami.

Akcja "Królów Dary" biegnie na złamanie karku praktycznie od pierwszych stron aż do samego końca. Nim zdążymy poczuć cokolwiek do jakiegoś bohatera, jego sytuacja, charakter i system wartości zmieniają się diametralnie. Niektóre postaci poznajemy zaś dopiero w momencie, w którym już powinny były dla nas coś znaczyć. Z tego powodu podczas lektury towarzyszyło mi nieustanne poczucie, że nie jestem w stanie ustosunkować się emocjonalnie do najbardziej przełomowych momentów i tym samym tracę sporo pozytywnych doświadczeń i bardziej gorzkich refleksji.

Jest to tym bardziej dojmujące jeśli weźmie się pod uwagę to, że w powieści Kena Liu tkwi ogromny potencjał. Rozwój głównych postaci oraz relacji pomiędzy nimi został bardzo dobrze przemyślany, jest przekonujący i oryginalny. Również cała rzesza bohaterów drugoplanowych otrzymała interesujące wątki - nawet jeśli zostały przez autora tylko z grubsza zarysowane. Z "Królów Dary" byłaby moim zdaniem znakomita trylogia, jeśliby tylko rozbudować każdy z trzech aktów* do poziomu osobnej, kilkusetstronicowej powieści. Wówczas może znalazłoby się miejsce na to, by dobrze zarysować sylwetki Gothy Tonyetiego, Jizu i Kikomi, czyniąc tym samym kluczowe dla nich momenty (przypadające w tym układzie na koniec tomu pierwszego lub połowę tomu drugiego) wydarzeniami oddziałującymi na wyobraźnię czytelnika. Może nawet udałoby się nadać indywidualny charakter każdemu z bogów i każdemu z towarzyszy Kuniego Garu - tak by nie zlewali się oni ze sobą nawet na ostatnim etapie opowieści.

Nawet biorąc pod uwagę to poczucie zmarnowanego potencjału, nie jestem jednak w stanie źle myśleć o "Królach Dary". Fabuła w wielu miejscach jest bardzo przerysowana, a sceny akcji nie zawsze są wiarygodne - ale to wszystko przestaje mieć znaczenie z uwagi na nietypowy styl prowadzenia opowieści, upodabniający ją w wielu miejscach do czegoś na kształt paraboli. Luźne rozważania na temat władzy, polityki, oporu czy honoru potrafią skłonić do refleksji, niecodzienne rozwiązania fabularne zachęcają do dalszej lektury, a moralna niejednoznaczność działań w zasadzie każdego z bohaterów zasługuje na uznanie. Z początku moje poważne wątpliwości budziło zaangażowanie w całą sprawę istot nadprzyrodzonych, ale z czasem okazało się, że Ken Liu miał na to świetny pomysł i umiejętnie go zrealizował.

Podsumowując, "Królowie Dary" to książka warta przeczytania, nawet jeśli nie zaspokaja wszystkich oczekiwań czytelnika.

------
* "Królowie Dary" podzieleni są na pięć części. Ja jednak stoję na stanowisku, że akcja składa się z trzech aktów, z których pierwszy - najkrótszy - kończy się na rozdziale jedenastym, a drugi - najdłuższy - na rozdziale trzydziestym piątym.

"Królowie Dary" pod względem struktury przypominali mi trochę "Diunę" Franka Herberta, a pod względem kreowania postaci i prowadzenia wątków - powieści George'a R.R. Martina i Wiery Szkolnikowej. Okazuje się, że połączenie to nie było do końca udane. Książka Kena Liu nie zadziałała tak dobrze, jak "Diuna", ponieważ była w mniejszym stopniu skupiona na głównej linii...

Bardzo trudno było mi się połapać w tym świecie. Mnogość bohaterów na początku książki bardzo mnie przytłoczyła. Jednakże było warto brnąć dalej. Książka wciągnęła mnie niesamowicie. Świat intryg i wojen, ludzi którzy chcą osiągnąć sukces i zapisać się na kartach historii. Bardzo ciekawe fantasy i polecam je każdemu.

Bardzo trudno było mi się połapać w tym świecie. Mnogość bohaterów na początku książki bardzo mnie przytłoczyła. Jednakże było warto brnąć dalej. Książka wciągnęła mnie niesamowicie. Świat intryg i wojen, ludzi którzy chcą osiągnąć sukces i zapisać się na kartach historii. Bardzo ciekawe fantasy i polecam je każdemu.

Książka bardzo nierówna. O ile niektóre fragmenty czyta się naprawdę z przyjemnością, o tyle natłok nazw, historii i przede wszystkim postaci - zwala z nóg. Nie byłam w stanie ogarnąć całej tej zawiłej historii wysp i mój mózg wyłączał się po trzecim zdaniu każdego z takich wielostronicowych opisów. Nie dałam rady zmęczyć całej książki.

Książka bardzo nierówna. O ile niektóre fragmenty czyta się naprawdę z przyjemnością, o tyle natłok nazw, historii i przede wszystkim postaci - zwala z nóg. Nie byłam w stanie ogarnąć całej tej zawiłej historii wysp i mój mózg wyłączał się po trzecim zdaniu każdego z takich wielostronicowych opisów. Nie dałam rady zmęczyć całej książki.

Monotonna na początku. Później się rozkręca i efektem kuli śnieżnej mknie aż do satysfakcjonującego finału.

Ciekawi, dobrze zbudowani bohaterowie, zwłaszcza dwaj główni protagoniści.

Intrygi trzymają poziom, zdarza się im zaskoczyć.

Lektura momentami uderza w trudne i głębokie tematy. Robi się poważnie, ale to na duży plus.

Wada - specyficzny język i układ tekstu używany przez autora do opisu świata. Trzeba za tym przepadać. (Ale zaletą są pojawiające się orientalne nazwy!)

Generalnie fajna książka jak ma się trochę wolnego czasu, aby przez nią przebrnąć.

Monotonna na początku. Później się rozkręca i efektem kuli śnieżnej mknie aż do satysfakcjonującego finału.

Ciekawi, dobrze zbudowani bohaterowie, zwłaszcza dwaj główni protagoniści.

Intrygi trzymają poziom, zdarza się im zaskoczyć.

Lektura momentami uderza w trudne i głębokie tematy. Robi się poważnie, ale to na duży plus.

Wada - specyficzny język i układ tekstu...