Specjalnym fanem tzw. rozmów - rzek nie jestem. Często są one bowiem zwyczajnie nudne, naciągane, banalne. Dziś o jednym z wyjątków od tej reguły.

Małgorzata Terlecka - Reksnis swój pierwszy wywiad z Gustawem Holoubkiem przeprowadziła w 1987 roku (!). Zaufanie między dziennikarką a aktorem budowane było latami. I to w "Holoubek. Rozmowy" widać. Genialny aktor traktuje rozmówczynię jak równą sobie partnerkę. Dzięki temu mówi więcej i więcej siebie odkrywa. Sięga głębiej. Dlatego autorom książki (bo Holoubek też przecież jest autorem tej publikacji) udało się nie wpaść w pułapkę powierzchowności. To walor nie do przecenienia.

Gustaw Holoubek opowiada Terleckiej - Reksnis o swoim życiu: domu rodzinnym, klimacie przedwojennego Krakowa, udziale w kampanii wrześniowej, studiom aktorskim, wieloletnim zmaganiu z gruźlicą, początkach kariery, jej rozwoju i szczycie.

W tej biograficznej części książki najbardziej urzekł mnie opis okupacji w Krakowie, a szczególnie dwa wątki: wizyty w willi przyjaciół i pełne egzaltacji deklamacje przez domowy radiowęzeł. I drugi, okupacyjny epizod Holoubka - przyjęcia u ekscentrycznego pastora metodystów i jego przepięknej - wg. relacji aktora - rudowłosej żony. "[...] wędrowało się więc [w czasie owych przyjęć - przyp. Bolek] od konieczności myślenia i intelektualnej aktywności do pogrążenia się w zmysłach. Suma tych wrażeń dla mnie, wówczas dziewiętnastolatka, była oszałamiająca."
Zderzenie wojennych realiów: grozy, nieustannego zagrożenia, balansowania na granicy życia i śmierci, z zanurzeniem się w sztuce, poezji, zmysłowości, ma w sobie coś absolutnie wyjątkowego.

Na osobną uwagę w warstwie biograficznej opowieści aktora zasługuje część poświęcona pamiętnej inscenizacji "Dziadów" w reżyserii Dejmka. Z tego wydarzenia Holoubek daje czytelnikom relację z pierwszej ręki. Dowiadujemy się o atmosferze za kulisami, o tym, co czuli aktorzy. Zdradza też - z rozbrajającą szczerością - na czym polegała tajemnica jego wykonania "Wielkiej Improwizacji": "Starałem się powiedzieć ten tekst tak, jak został on napisany".

Drugi - obok biograficznego - wątek rozmów z aktorem, to jego refleksje nt. aktorstwa, specyfiki tego zawodu, warsztatu, pracy nad rolą, tekstem, wreszcie - istoty, sedna, rdzenia bycia aktorem. Ta część sprawia, że "Holoubek. Rozmowy" powinny stać się lekturą obowiązkową we wszystkich uczelniach kształcących aktorów.

W książce jest też sporo anegdot. Na koniec - jedna z nich - jej bohaterem jest Juliusz Osterwa (którego zresztą Holoubek nazywa największym człowiekiem teatru, z którym się kiedykolwiek zetknął). Oddajmy głos aktorowi:
"Podczas pogrzebu jego [J. Osterwy - przyp. Bolek] pierwszej żony, Wandy Osterwiny, po zakończeniu ceremonii Osterwa, nie zważając na deszcz, długo jeszcze klęczał przed jej grobem. Jego zachowanie wzbudziło ogólne współczucie, zwłaszcza wśród dam, które nie mogły oderwać od niego oczu. W końcu jedna z nich podeszła i szepnęła: "Panie Juliuszu, jest pan taki wstrząsający w swoim bólu". Na to mistrz, odwracając ku niej twarz, spytał: "A widziała mnie pani w kaplicy?"

Specjalnym fanem tzw. rozmów - rzek nie jestem. Często są one bowiem zwyczajnie nudne, naciągane, banalne. Dziś o jednym z wyjątków od tej reguły.

Małgorzata Terlecka - Reksnis swój pierwszy wywiad z Gustawem Holoubkiem przeprowadziła w 1987 roku (!). Zaufanie między dziennikarką a aktorem budowane było latami. I to w "Holoubek. Rozmowy" widać. Genialny aktor traktuje...