Smakowanie tych rozmów, wypowiedzi wielkiego aktora, ale i jakże wielkiego kalibru człowieka, intelektualisty było dla mnie prawdziwą ucztą. To lektura, którą rozpocząłem w leniwe, niedzielne przedpołudnie, a skończyłem dzień później. Piękna odskocznia od bezmyślnej, pochłanianej zwłaszcza za pomocą mediów społecznościowych codzienności, której (zwłaszcza po takiej dozie po prostu mądrości) jest za dużo. Dużo za dużo.

Smakowanie tych rozmów, wypowiedzi wielkiego aktora, ale i jakże wielkiego kalibru człowieka, intelektualisty było dla mnie prawdziwą ucztą. To lektura, którą rozpocząłem w leniwe, niedzielne przedpołudnie, a skończyłem dzień później. Piękna odskocznia od bezmyślnej, pochłanianej zwłaszcza za pomocą mediów społecznościowych codzienności, której (zwłaszcza po takiej dozie po...

Bardzo dobra książka, skupiająca się na kwintesencji teatru polskiego w XX wieku. Zgadzam się z panem Holoubkiem, że tego teatru, tych artystów, tej kultury i profesjonalizmu już nie ma i nigdy nie będzie, czasy zmieniły się na awangardowo-surrealistyczną papkę.

Bardzo dobra książka, skupiająca się na kwintesencji teatru polskiego w XX wieku. Zgadzam się z panem Holoubkiem, że tego teatru, tych artystów, tej kultury i profesjonalizmu już nie ma i nigdy nie będzie, czasy zmieniły się na awangardowo-surrealistyczną papkę.

Kolejna rozmowa z wielkim Aktorem, którego już nie ma, intelektualistą klasy, której się już nie spotyka. Gustaw Holoubek przejdzie do historii jako Gustaw-Konrad z pamiętnych „Dziadów” Dejmka. Opowiada o tym przedstawieniu i o wielu innych, pamiętnych w historii polskiego teatru. O aktorach, reżyserach. O pojmowaniu sztuki i teatru, o estetyce, roli słowa, o swoim ukochanym Słowackim. Ciekawe są również jego wojenne wspomnienia.
Holoubek, w przeciwieństwie do Zapasiewicza miał nadzieję, że moda na obrzydliwość i fizjologię w polskim teatrze szybko się skończy. Że teatr będzie nadal siedzibą wzniosłości, wzruszeń i piękna. Obawiam się, że był zbytnim optymistą. Dla tych, którzy pamietają jego role- pozycja obowiązkowa.

Kolejna rozmowa z wielkim Aktorem, którego już nie ma, intelektualistą klasy, której się już nie spotyka. Gustaw Holoubek przejdzie do historii jako Gustaw-Konrad z pamiętnych „Dziadów” Dejmka. Opowiada o tym przedstawieniu i o wielu innych, pamiętnych w historii polskiego teatru. O aktorach, reżyserach. O pojmowaniu sztuki i teatru, o estetyce, roli słowa, o swoim...

Rozmowa ta to tyko namiastka opowieści o nietuzinkowej osobie Gustawa Holoubka. Wczytując się w jego słowa odnosiłem wrażenie, że ani jedno z nich nie jest przypadkowe. Sam artysta jest jakby postacią kompletną, w tym sensie, że wszystko czego doświadcza ma uzasadnienie. Ogromnie brak jest takich autorytetów, którzy swoją porządnością, mądrością, dystansem mogliby poszerzyć horyzonty poznawania. Coraz mniej jest takich osób, o których możemy powiedzieć, że znajdują się na właściwym miejscu. Pan Gustaw Holoubek taki był.

Rozmowa ta to tyko namiastka opowieści o nietuzinkowej osobie Gustawa Holoubka. Wczytując się w jego słowa odnosiłem wrażenie, że ani jedno z nich nie jest przypadkowe. Sam artysta jest jakby postacią kompletną, w tym sensie, że wszystko czego doświadcza ma uzasadnienie. Ogromnie brak jest takich autorytetów, którzy swoją porządnością, mądrością, dystansem mogliby poszerzyć...

"Jestem niezmiernie wzruszony i ogromnie zaszczycony faktem, że mogę przebywać w tak zacnym gronie z okazji tak wspaniałego jubileuszu, jakim jest stulecie mojej Cracovii. Dlaczego powiadam mojej? Ponieważ urodziłem się tuż przy boisku Cracovii, na Zwierzyńcu przy ulicy Kraszewskiego. Cracovia była moim nauczycielem, pierwszą instancją edukacyjną. Właściwie mam takie dziwne wrażenie, że urodziłem się na boisku Cracovii, a w każdym razie wychowałem. Na pewno wychowałem."

Wydawać by się mogło, że autora tych słów próżno szukać pośród ludzi kultury i sztuki, a jednak...
Słowa te padły podczas Gali 100-lecia Cracovii w 2006 roku z ust wielkiego mistrza teatru i jednego z najwybitniejszych polskich aktorów, Gustawa Holoubka. Są one dowodem - jednym spośród wielu przedstawionych w niniejszej książce - na niezwykle bogatą osobowość i wielowymiarowość człowieka, którego zwykliśmy utożsamiać jedynie z deskami teatru.

Książka Małgorzaty Terleckiej-Reksnis to wspaniały zbiór rozmów z mistrzem. Stanowi bezcenny dokument, zapis utrwalający ulotne słowa wypowiedziane w różnych miejscach i okolicznościach na przestrzeni lat.

Wraz ze śmiercią Gustawa Holoubka, te żywe jeszcze do niedawna opowieści stały się wyjątkowym podsumowaniem jego życia i twórczości, niezwykłym świadectwem ostatnich dekad i wreszcie testamentem mistrza. Dziś po wielu latach od dziejowego spektaklu "Dziadów" w inscenizacji Kazimierza Dejmka z 1967 roku, "Fantazego", "Króla Lear'a" czy "Rzeźni" na deskach teatrów w Katowicach i Warszawie, od "Kordiana", "Hamleta" i "Króla Edypa" w Teatrze Telewizji oraz dokonań pedagogicznych, jego życie zdaje się mówić w jego imieniu "Ja, syn chwały nieśmiertelnej...".

"Jestem niezmiernie wzruszony i ogromnie zaszczycony faktem, że mogę przebywać w tak zacnym gronie z okazji tak wspaniałego jubileuszu, jakim jest stulecie mojej Cracovii. Dlaczego powiadam mojej? Ponieważ urodziłem się tuż przy boisku Cracovii, na Zwierzyńcu przy ulicy Kraszewskiego. Cracovia była moim nauczycielem, pierwszą instancją edukacyjną. Właściwie mam takie dziwne...

Wywiad-rzeka z wielkim aktorem, wydany w 10 lat po jego śmierci, pokazuje go jako wielkiego filozofa teatru, konserwatystę, dla którego najważniejsze jest słowo i iluzja, jaką teatr tworzy. Ksiązka pełna jest głębokich myśli na temat teatru, sztuki aktorskiej i reżyserskiej, jest Holoubek nieprzejednanym wrogiem tzw. nowego teatru. Wspaniałe świadectwo świata już minionego.

Ten wywiad-rzeka Gustawem Holoubkiem, wznowiony i uzupełniony po 10 latach od jego śmierci, jest jak łyk świeżej wody, ożywczy i inspirujący. W czasach, gdy jesteśmy zalewani wywiadami z aktorami serialowymi, którzy plotą bez sensu na każdy możliwy temat i raczą ploteczkami ze swojego celebryckiego życia, Holoubek jawi się jako uosobienie taktu, jako kolos myśli i intelektu.

Największą wartością książki są rozważania Holoubka o teatrze, o sztuce aktorskiej, o sztukach Szekspira, Mickiewicza, Witkacego i wielu innych. To niezwykle bogata, wielowątkowa głęboka opowieść, moim zdaniem lektura obowiązkowa dla każdego miłośnika teatru.

Po pierwsze Holoubek był konserwatystą w teatrze. Jego koncepcja aktorstwa oparta jest na słowie: „po tylu latach pracy na scenie, wydaje mi się, że zdobyłem wtedy wiedzę, jak dotknąć tej sfery języka, która wyraża się poprzez interpretację słowa. Jak posługiwać się mową tak, aby porozumieć się z widzem.” Mówi dalej: „teatr nie może kopiować ani naśladować rzeczywistości. Że wprost przeciwnie, powinien ją przetwarzać. I to w taki sposób, aby przenosić widzów w inny wymiar, niedostępny naszej codziennej egzystencji. Innymi słowy, że teatr musi być bajką.”

Jest wielkim wrogiem nowego teatru, w którym „pojawiła się fizjologia z wnikliwą obserwacją biologii człowieka, jego odruchów, ograniczeń i potrzeb.” Mówi: „To, co ostatnio obserwuję, opisowo nazwałbym przenoszeniem natury szpitala, terapii, psychoanalizy do natury teatru. Skąd to się bierze? Na pewno nie z potrzeby widzów.” Taki teatr „zamienia oglądanie w podglądanie. Widz staje się podglądaczem.” I jeszcze: „Dziś w teatrze często słyszy się żądanie, aby aktorzy wydatkowali z siebie maksymalną szczerość. Zwłaszcza teraz obowiązuje moda, żeby wszystko było prawdziwe i szczere. Nic bardziej mylnego.”

Fascynująca jest jego opinia o Witkacym: „Jego sztuki to referaty kawiarniane rzucone na papier i opatrzone pełnym repertuarem absurdów, z których śmieszny jest jedynie spis postaci. Jan Karol Wścieklica, Księżna Zbereźnicka, Prokurator Scurvy, Pafnucy Fizdejko. Określenia charakterologiczne tych postaci są zabawne, potem jednak, kiedy ci ludzie zaczynają się poruszać na scenie, gdzieś ulatnia się sens, pozostaje jedynie sztuczność i grafomania.” I dalej „Witkacy nie miał talentu, bo w przedrzeźnianiu, robieniu min, krzywieniu się – jak to we wszelkiej parodii – nie dochodzi do głosu talent, tylko zręczność”

Jest tam masę innych ciekawych rzeczy, opinia o Konwickim, analiza 'Dziadów' Mickiewicza, itd., itp., zainteresowanych odsyłam do lektury.

To bardzo mądra, głęboka książka, bo Holoubek jak mało kto potrafi opowiadać o aktorstwie i teatrze, jeszcze był drugi taki: Zbigniew Zapasiewicz. Starzy mistrzowie bezpowrotnie odchodzą... No właśnie, książka jest świadectwem minionego czasu, ma charakter nostalgiczny, teatr Holoubka jest w odwrocie, króluje nowy teatr, mam nadzieję, że nie na długo...

Książka jest pięknie wydana, z wieloma przypisami, i ciekawymi fotografiami.

Wywiad-rzeka z wielkim aktorem, wydany w 10 lat po jego śmierci, pokazuje go jako wielkiego filozofa teatru, konserwatystę, dla którego najważniejsze jest słowo i iluzja, jaką teatr tworzy. Ksiązka pełna jest głębokich myśli na temat teatru, sztuki aktorskiej i reżyserskiej, jest Holoubek nieprzejednanym wrogiem tzw. nowego teatru. Wspaniałe świadectwo świata już...

Warto sięgnąć po Rozmowy, jest to jeden z nielicznych wywiadów, który nie koncentruje się jedynie na pokazaniu biegu życia sławnej osoby, ale również na przekazaniu jego komentarzy odnośnie obecnego stanu kultury. To wartościowa lektura nie tylko dla fanów Gustawa Holoubka, ale również dla wszystkich entuzjastów kina i teatru. To fascynująca podróż śladami odradzającej się po wojnie polskiej scenie teatralnej, która cały czas musiała zmagać się z nastrojami politycznymi. Książka, którą czyta się z przyjemnością i z której wiele można się dowiedzieć.

Więcej na: https://literatkakawy.wordpress.com/2018/03/14/holoubek-rozmowy/

Warto sięgnąć po Rozmowy, jest to jeden z nielicznych wywiadów, który nie koncentruje się jedynie na pokazaniu biegu życia sławnej osoby, ale również na przekazaniu jego komentarzy odnośnie obecnego stanu kultury. To wartościowa lektura nie tylko dla fanów Gustawa Holoubka, ale również dla wszystkich entuzjastów kina i teatru. To fascynująca podróż śladami odradzającej się...

Wczoraj miałem trudny dzień. Od dwóch dni w podróży i do tego spotkania które niczego nie wnoszą z ludźmi za wszelką cenę przykutymi do foteli. "Rozmowy" wziąłem ze sobą. Bo "Dziady", bo sztuka i kunszt, bo wyjątkowa zdolność odróżniania urody o brzydoty. Bo przyjaciel Konwicki. Bo rozmowa pani Małgorzaty nie jest moralizowaniem. Każdy kto choć trochę tęskni za sztuką i słowem wyniesie tutaj wiele dobrego. Pomogło, nawet bardzo, że wziąłem i przeczytałem. Wydaje mi się że jednak popełniłem błąd, zbyt nachalnie i w pośpiechu czytając. Ale wynoszę także inny wniosek, do wielu fragmentów tekstu powrócę. Gustaw Holoubek jest niezastąpiony. Bo on ciągle jest. Czytając słyszysz znajomy głos. To jest także wyjątkowe w trakcie lektury. Dobrze że książka została wznowiona w rocznicę Marca 68.

Wczoraj miałem trudny dzień. Od dwóch dni w podróży i do tego spotkania które niczego nie wnoszą z ludźmi za wszelką cenę przykutymi do foteli. "Rozmowy" wziąłem ze sobą. Bo "Dziady", bo sztuka i kunszt, bo wyjątkowa zdolność odróżniania urody o brzydoty. Bo przyjaciel Konwicki. Bo rozmowa pani Małgorzaty nie jest moralizowaniem. Każdy kto choć trochę tęskni za sztuką i...

Wspaniałe rozmowy, prowadzone na przestrzeni lat. Bez plotek, tylko sztuka i teatr, teatr i sztuka :)

Wspaniałe rozmowy, prowadzone na przestrzeni lat. Bez plotek, tylko sztuka i teatr, teatr i sztuka :)

Mądry człowiek, to i mądrze mówi

Mądry człowiek, to i mądrze mówi