Chociaż bohater ma starogreckie imię, a tłem dramatu są miasta (i morza) greckie, to jednak utwór nie jest sztuka antyczną. I cóż z tego, że jest chór pod postacią Gowera, że jak w starożytnym teatrze greckim są też tancerze, że dzieło opiewa czasy hellenistyczne, skoro ani tu jedności miejsca (co oczywiste), ani czasu (bo są między aktami nawet kilkunastoletnie luki), ani akcji. Szekspir zafundował dzieło, w którym chyba zbyt wiele chciał zawrzeć. Niewątpliwie dramat ma charakter nie tylko rozrywkowy, ale także dydaktyczny. Gower podsumowując wydarzenia daje jednoznaczną ocenę ludziom i wydarzeniom. Chwali cnotliwe życie, nie poddawanie się przeciwnościom losu, honor, prawość, mądrość, wiedzę, gani występek, zdradę, niedotrzymanie przyrzeczeń, kazirodztwo… Widz nie może mieć wątpliwości, choć cała sztuka i tak do tego zmierza, co jest dobrem, a co złem, co należy traktować jako dobry przykład, a czego się wystrzegać.
Szekspir zbudował sztukę na dwóch wątkach przewodnich: czynach Antiocha i ich konsekwencjach i żywocie Peryklesa i jego najbliższych. Mogły z tego wyjść dwa odrębne dzieła i pewnie byłoby to rozwiązanie lepsze. Mamy jednak pięcioaktową opowieść, w której oba wątki dość luźno ze sobą są połączone i to daje się odczuć. Zdecydowanie ciekawiej rysuje się wątek Antiocha, ale został on dość szybko porzucony. A Perykles? Cóż, ciągle mierzy się w przeciwnościami świata, lecz jest tak bez skazy, tak idealny, że nikt nie wątpi w jego pomyślność. Także o inne, bliskie Peryklesowi osoby, nie musimy się martwić, bo są tak cnotliwe, tak idealne, że wszystko musi skończyć się dobrze.
W przeciwieństwie do innych dramatów niewiele tu wątków komicznych. Nawet w tragediach Szekspir potrafił rozładować atmosferę humorystyczną sceną. Tu co najwyżej za takie możemy uznać rozmowy rybaków lub rajfurów, ale gdzież im do np. grabarzy z „Hamleta”.
„Perykles, książę Tyru” to jedno z późniejszych dzieł Szekspira i dlatego nieco dziwi cukierkowatość, nierealność wielu postaci. Może jednak chodziło o potrzeby i oczekiwania publiczności? Wszak mistrz nie tylko pisał, ale też utrzymywał teatr, a to wymagało publiczności. Może trzeba było jej dać taki, utwór, jakiego oczekiwała.
Nieco niedoróbek edytorskich obniża wartość książki. Spośród nich trzeba wymienić:
s. 37 – w didaskaliach „wychodzi jeden pan”, ale z tekstu angielskiego wynika, że jest to Pierwszy Pan, kilka wersów wcześniej zabierający głos.
s. 46 – w didaskaliach Melikanus, chociaż chodzi o Helikanusa.
s. 55 – w żywej paginie scena V, a to dopiero scena I aktu trzeciego.
s. 60 jest niejednąm, powinno być niejednom (błędna końcówka, błąd gramatyczny).
s. 74 i następne (także w spisie osób) – pojawiają się na scenie Korsarze, ale w oryginale (i z kontekstu też tak wynika) powinni być piraci.
To tylko wybrane niedoróbki, ale wystarczają, by także obniżyć wartość dzieła do 8.

Chociaż bohater ma starogreckie imię, a tłem dramatu są miasta (i morza) greckie, to jednak utwór nie jest sztuka antyczną. I cóż z tego, że jest chór pod postacią Gowera, że jak w starożytnym teatrze greckim są też tancerze, że dzieło opiewa czasy hellenistyczne, skoro ani tu jedności miejsca (co oczywiste), ani czasu (bo są między aktami nawet kilkunastoletnie luki), ani...