Książka przedstawiana jako polemika z Płcią mózgu tak naprawdę jest niewiele lepsza pod względem merytorycznym. Rozczarowuje tym mocniej, że autorka jest psychologiem i badaczką, a nie pierwszym lepszym z brzegu pismakiem. Niestety - książka cierpi na "z góry założoną tezę" i przez to trudno było mi ją czytać, bo ciągle przerywałam sobie "fejspalmami" na zmianę z wygłaszanymi z rozpaczą "jak możesz wysuwać takie wnioski z tego co napisałaś dwie strony wcześniej", "przecież są na to badania" itp. Tak najogólniej autorka skupia się na udowodnieniu tezy, że kobiety tak naprawdę nie chcą robić kariery, a jak chcą to tylko udają, bo głębi swojej kobiecej duszy cierpią. Przypomina wam to konserwatywne pierdololo? Bo mi mocno. Oczywiście - pojawiają się też trafne uwagi (np. że nie uwzględnianie oczywistości pt. kobiety rodzą dzieci prowadzi do zachowań wykluczających płeć żeńską z życia publicznego), ale już szukanie przyczyn takiego a nie innego podziału stanowisk częstości karier itp. sprowadza się do opisywanie historyjek tej i innej kobiety (dowody anegdotyczne bardzo), która tak naprawdę nie chciała, ale czuła się zmuszona. Plus dodanie, że spotkało się wiele takich kobiet. Niestety nie starczyło pani Pinker energii na poszukanie jakieś kobiety, która robi karierę i nie ma z tego powodu wyrzutów sumienia. No, ale to pewnie dlatego, że takie nie istnieją...taa...
Jeśli zaś chodzi o empatię, to Pinker powołuje się na kontrowersyjną (a nie przyjętą i zamkniętą sprawę) teorię Baron-Cohena o autyzmie jako skrajnie "męskim" mózgu (ju noł. Trochę boli brak polemiki (taką jedną na ten temat podaje NeuroBigos, jakby ktoś chciał). W całej książce mnóstwo ogólników nt. co zwykle kobieta chce i robi - autorka odjeżdża od czegoś takiego jak w miarę obiektywne przedstawienie rzeczywistości. Skupia się na biologicznych podstawach zachowań i zapomina dodać coś o tym, że te badania to korelacje, że elastyczność, że wpływ środowiska. Brakuje tutaj analitycznego podejścia. Bardzo.

Oczywiście możemy książkę traktować jako pop psychologiczne przemyślenia psychologicznej badaczki (i tylko w takim obszarze może się sprawdzać), ale trochę żal zmarnowanego tematu.

Wadą (lub zaletą - co kto lubi) jest też "amerykański styl" pisania, polegający na rzewnym "kiedy siedziała w jeansach na podłodze pokoju dziecięcego" albo "kiedy w deszczowy dzień spotkałam..." -dobre w powieściach, irytujące we wszystkim innym

Książka przedstawiana jako polemika z Płcią mózgu tak naprawdę jest niewiele lepsza pod względem merytorycznym. Rozczarowuje tym mocniej, że autorka jest psychologiem i badaczką, a nie pierwszym lepszym z brzegu pismakiem. Niestety - książka cierpi na "z góry założoną tezę" i przez to trudno było mi ją czytać, bo ciągle przerywałam sobie "fejspalmami" na zmianę z...