Los Audrey Carlan ciągnął mnie do siebie do tego stopnia że zaczęłam czytać jednego popołudnia a skończyłam go rankiem następnego dnia. Odrywałam się tylko po to żeby zrobić świeżą kawę.
I tu bez bicia przyznam się szczerze, że moje odczucia są bardzo mieszane.
Z jednej strony ulga, że to już za mną, że wiem co chciałam wiedzieć. Z drugiej jednak lekkie rozczarowanie że to już? Tylko tyle?
Spodziewałam się wielkiej namiętności, ognia, żaru, kłębowiska uczuć i zmysłów. Spodziewałam się długiej drogi do odnalezienia swojego nowego ja.

Niestety po raz kolejny spodziewałam się po głównej bohaterce dużo więcej niż ona była w stanie z siebie wykrzesać.

My wiemy że miłość nie trwa wiecznie. Zaniedbana gaśnie i nie lubi wracać. O uczucie trzeba dbać i to musi być wzajemne.
Kobiety często zapominają że ukochany kocha nas nie tylko w pełnym makijażu w pełnej glorii i chwale. Kocha nas również gdy mamy katar, jesteśmy złe, wstałyśmy dopiero z łóżka i nasz wygląd pozostawia wiele do życzenia. Takie przykłady można mnożyć.
W tej książce został doskonale pokazany schemat jak kobiety tracąc część swojej urody odrzucają wszystko co dobre na rzecz użalania się nad sobą.

Ogólnie lektura tej książki sprawiła mi przyjemność i daje jej wysoką ocenę. Sam fakt że czytałam ją nieprzerwanie mówi sam za siebie.
Nadzieja, odbudowanie zaufania, powracająca namiętność, przebaczenie. Ta opowieść jest naszpikowana tymi emocjami.
Jedyne co mnie w niej irytowało to niepotrzebne tutaj akurat moim zdaniem sceny łóżkowe, które po raz pierwszy chyba omijałam i rozemłanie głównej bohaterki.

https://www.instagram.com/p/Bt0p03nAfdG/

Los Audrey Carlan ciągnął mnie do siebie do tego stopnia że zaczęłam czytać jednego popołudnia a skończyłam go rankiem następnego dnia. Odrywałam się tylko po to żeby zrobić świeżą kawę.
I tu bez bicia przyznam się szczerze, że moje odczucia są bardzo mieszane.
Z jednej strony ulga, że to już za mną, że wiem co chciałam wiedzieć. Z drugiej jednak lekkie rozczarowanie że to...