Jestem po lekturze pierwszego tomu i muszę przyznać, że początkowo nie było łatwo. Do stylu Dickensa musiałam się przyzwyczajać przez prawie 200 stron.
Pamiętam, że kiedyś (a było to dawno temu) uwielbiałam Jego powieści i styl mi jakoś nie przeszkadzał. Pewnie to ciężar naszych czasów obciąża mózg :)
Wstyd się przyznać ale Samotnia to powieść, której nie znałam zupełnie, nawet z licznych ponoć adaptacji filmowych.
Powieść powstała w 1827 lub 1830 roku. Język jakim posługiwał się pisarz jest w swojej finezji trudny dla obecnego "czytacza". Jednak bardzo namawiam do zmierzenia się z Samotnią bo to dzieło ponadczasowe. Myślę, że za 100 lat też będzie miało się dobrze wśród czytelniczej braci. Trzeba się tylko przyzwyczaić i nie poddawać po pierwszych stronicach.
Akcja Samotni krąży wokół fikcyjnej sprawy Jarndyce i Jarndyce. W tej kwestii ispiracją dla Dickensa były dwie głośne wówczas i największe, długoletnie sprawy sądowe, które rozpoczęły się i trwały za życia pisarza. Jedna z nich trwała przez niemal 30 a druga prawie 130 lat. Oba procesy sądowe dotyczyły wielkich fortun, które w wyniku niezwykle długich procesów przed angielskim sądem kanclerskim zostały "zjedzone" przez koszty sądowe. Dramat stron zainteresowanych w procesach nie mających końca trwał kilkadziesiąt lat. Wielu, czekając na spadek, nie doczekało rozwiązania, wielu splajtowało lub zwariowało, wielu nowych, potencjalnych spadkobierców się rodziło a wielu innych dziedziczyło same długi wynikające z kosztów sądowych. Dickens w swej wrażliwości społecznej i z poczucia niesprawiedliwości sądownictwa opisał bezsens tych wydarzeń, bezprawie prawa w czasach w jakich przyszło mu żyć i tworzyć. Bohaterami Samotni uczynił ludzi mających bezpośredni lub pośredni związek z wymyśloną przez siebie sprawią Jarndyce i Jarndyce (rozważania nt. procesu-pierwowzoru Jarndyce i Jarndyce trwają ponoć do dziś). Moim zdaniem pierwowzorem dickensowskigo procesu Jarndyce i Jarndyce był proces o spadek po śmierci przemysłowca Charlesa Daya, który pozostawił kolosalną fortunę i firmę o nazwie Day and Martin. Być może w tej właśnie firmie produkującej pastę do butów pracował niegdyś młody Dickens, który potem wpadł na pomysł wykorzystania sprawy spadkowej po Charlesie Day w swojej Samotni. Kto wie?
Ale do rzeczy. Mamy w powieści dobrze urodzonych arystokratów, zwykłych urzędników i przedsiębiorców, sędziów, adwokatów, lekarzy, wreszcie prostych i biednych ludzi, mamy ludzi dobrych i złych, barwnych i nijakich. Oprócz 4 głównych bohaterów jest liczna grupa bohaterów pomniejszych. Ktoś powie, że jest ich zbyt wielu. A przecież dickensowska sprawa Jarndyce przeciwko Jarndyce trwająca dobrych kilkadziesiąt lat dotknęła wiele istnień i ten absurd Dickens chciał dobrze pokazać tworząc taką mnogość postaci. Krytykę sądowniczą znakomicie przykrył interesującą fabułą i wyrazistymi charakterami.
O tym, źe zrobił to doskonale niech świadczy wprowadzona w latach 70-tych XIX reforma sądownictwa w Anglii (źródło ang. wikipedia). Nie wiem czy zmiany te dokonały się za sprawą Jego szerokiej i publicznej krytyki angieelskiego sądownictwa w Samotni. Chcę wierzyć, że po części tak było bo chcę odkryć Dickensa na nowo szanując go nie tylko jako pisarza ale i wspaniałego człowieka.

Jestem po lekturze pierwszego tomu i muszę przyznać, że początkowo nie było łatwo. Do stylu Dickensa musiałam się przyzwyczajać przez prawie 200 stron.
Pamiętam, że kiedyś (a było to dawno temu) uwielbiałam Jego powieści i styl mi jakoś nie przeszkadzał. Pewnie to ciężar naszych czasów obciąża mózg :)
Wstyd się przyznać ale Samotnia to powieść, której nie znałam zupełnie,...