Nie czytało mi się łatwo. Z realnymi zwierzętami ma mało wspólnego. Bardzo metaforyczna, filozoficzna.

Nie czytało mi się łatwo. Z realnymi zwierzętami ma mało wspólnego. Bardzo metaforyczna, filozoficzna.

na tyle ciekawa proza, ze nawet da się wytrzymać te "kreacjonistyczne skuchy" ....

na tyle ciekawa proza, ze nawet da się wytrzymać te "kreacjonistyczne skuchy" ....

Może miejscami przeintelektualizowane, ale za to często ironiczne i zabawne przemyślenia na temat otaczającego nas (bezpośrednio oraz w nieco szerszej perspektywie) świata, tak zwierząt, jak i ludzi. Ogólnie kawałek dobrej literatury.

Może miejscami przeintelektualizowane, ale za to często ironiczne i zabawne przemyślenia na temat otaczającego nas (bezpośrednio oraz w nieco szerszej perspektywie) świata, tak zwierząt, jak i ludzi. Ogólnie kawałek dobrej literatury.

"...Jest w ślimaku zapisany pewien paradoks. Choć wciąż gdzieś podąża, nie sposób nazwać go nomadą, albowiem w pewnym sensie nigdy nie opuszcza swojego domu. Równie trudno jednak nazwać go domatorem, bo przecież nieustannie wędruje, taszcząc ze sobą ów dom, niczym Mongoł jurtę. Na domiar komplikacji jest to dom, do którego nie może nikogo zaprosić, czyli … opowieść o ślimaku jest opowieścią o samotności doskonałej..."

Już ten fragment napawa mnie miłosną wręcz wdzięcznością do kogoś, kto tak pisze. Wpadłem po uszy, bo zawsze przepadałem za wysokiej klasy eseistyką na tematy antropologiczno-przyrodnicze, osadzone w najważniejszych tekstach kultury.

Pucek spełnia te kryteria niemal w 100 proc., choć prezentuje skrajnie osobisty nurt takiej twórczości. Ale czy coś w tym złego? To przecież ciekawe czytać ciekawie uzasadnione twierdzenia erudyty, nawet gdy się z nim nie zgadzamy w szczegółach. A może zwłaszcza wtedy….?

A tu i Arystoteles, i Bacon, i Basho, i Borges, i Eco, i Maeterlinck, i Orygenes, i Platon, i Rumi, i R.W.Emerson, i Thoreau, i oczywiście Jan Swammerdam (jak ktoś nie wie: 17-wieczny największy badacz owadów i nieziemskiego fenomenu przeobrażenia zupełnego - czym upajam się w nie mniejszym stopniu niż Autor). Ale są tu i prości ludzie-sąsiedzi Autora ze wsi.

A o czym jeszcze Pucek pisze, oprócz samotności ślimaka, ale i paradoksach jego kopulacji, bo jak wiadomo, to obojnaki, same sobie wybierające role płciowe podczas złączenia (słyszysz dobrze, "panie marszałku kochany”?) Równie oryginalnie przedstawia miejsce w ludzkiej kulturze oraz w naturze – co najczęściej jest wszak rozbieżne - słonia, krokodyla, wilka, ptaków, pszczół.

Acha, jest także jego fenomenalna rosyjska prababcia, której powodów opisania nie ujawnię, bo to trzeba samemu przeczytać i się zachwycić. Zdradzę tylko, że łączy się to z opisem wieloryba, gdzie i wzruszająca historia Soszonki Sekwoi (uczestniczki słynnej wyprawy Lewisa i Clarka),co to bardzo chciała zobaczyć martwego wieloryba na amerykańskim zachodnim wybrzeżu.

Mowa też o zwierzęcej, a także i ludzkiej pożądliwości, „która obdziera nas z boskości”.. A nad wszystkim unosi się duch – bo wszak nie ciało - „istot wiekuistych i szczęśliwych”

Lektura Pucka obdarza czytelnika nie tylko intelektualną, ale i wręcz zmysłową przyjemnością. Czy muszę jeszcze dodawać, jak bardzo zazdroszczę Autorowi tej jego prymitywnej chatki (żadna to tzw. wiejska posiadłość) gdzieś w środku Polski, gdzie i myszy, i węże, i ważki, i nocne motyle, i ptaki…

"...Jest w ślimaku zapisany pewien paradoks. Choć wciąż gdzieś podąża, nie sposób nazwać go nomadą, albowiem w pewnym sensie nigdy nie opuszcza swojego domu. Równie trudno jednak nazwać go domatorem, bo przecież nieustannie wędruje, taszcząc ze sobą ów dom, niczym Mongoł jurtę. Na domiar komplikacji jest to dom, do którego nie może nikogo zaprosić, czyli … opowieść o...

Świetnie napisana książka erudyty i miłośnika wszelkich zwierząt. Każdy rozdział niby poświęcony jest jakiemuś stworzeniu, ale tak naprawdę jest pretekstem dla autora do rozważań z pogranicza wszelkich nauk, szczególnie filozofii, zoologii, teologii, a nawet matematyki i astronomii. Często autor zahacza też o poezję i przytacza różne ezoteryczne pomysły mniej lub bardziej światłych i sławnych ludzi z przeszłości. W każdym z tych dłuższych lub krótszych tekstów widac wielka miłość autora do każdego z opisywanych stworzeń, uważność i czułość na co dzień nawet dla najmniejszego żyjątka.

Świetnie napisana książka erudyty i miłośnika wszelkich zwierząt. Każdy rozdział niby poświęcony jest jakiemuś stworzeniu, ale tak naprawdę jest pretekstem dla autora do rozważań z pogranicza wszelkich nauk, szczególnie filozofii, zoologii, teologii, a nawet matematyki i astronomii. Często autor zahacza też o poezję i przytacza różne ezoteryczne pomysły mniej lub bardziej...

Po "Pająkach" liczyłem na coś równie wzruszającego, tkliwego, czułego... A tutaj złośliwe wymądrzanie się i kompletnie nietrafna polemika z "Profesorem Muchomorem", który ośmielił się wytknąć Panu Robertowi oczywiste luki w wykształceniu...

Popatrzmy na taki fragment: "[...] sekwencja wygląda u mnie odwrotnie: bogowie stwarzają Praczłowieka, z którego praciała w pewien sposób rodzą się zwierzęta, z ich zaś szczątków z kolei powstają kamyki". W sensie, że ciało Pana Roberta nie powstało z kamyków (ot, choćby, nie składa się z chlorku sodu)?

Po "Pająkach" liczyłem na coś równie wzruszającego, tkliwego, czułego... A tutaj złośliwe wymądrzanie się i kompletnie nietrafna polemika z "Profesorem Muchomorem", który ośmielił się wytknąć Panu Robertowi oczywiste luki w wykształceniu...

Popatrzmy na taki fragment: "[...] sekwencja wygląda u mnie odwrotnie: bogowie stwarzają Praczłowieka, z którego praciała w pewien...

Pod płaszczykiem koronkowej formy opisów i gawędziarsko-erudycyjnego bajdurzenia, mamy tu skostniałego radykała własnych racji, który tych racji za żadne skarby zmieniać nie zamierza, a wszystkich którzy te racje zmienić spróbują wykpi i wyśmieje... czasem łaskawie podając jakiś bardzo kiepsko spreparowany przykład, czy alegorię, mającą rzekomo utwierdzić swoje stanowisko... no cóż.
Szkoda, że Pan Pucek tak często powołuje się na Eco, bo choć bardzo próbuję nim być, brakuje tu zarówno dowcipu, jak i otwartości.
Ale żeby nie było tylko niemiło, zdania potrafią być napisane naprawdę przepięknie.

Pod płaszczykiem koronkowej formy opisów i gawędziarsko-erudycyjnego bajdurzenia, mamy tu skostniałego radykała własnych racji, który tych racji za żadne skarby zmieniać nie zamierza, a wszystkich którzy te racje zmienić spróbują wykpi i wyśmieje... czasem łaskawie podając jakiś bardzo kiepsko spreparowany przykład, czy alegorię, mającą rzekomo utwierdzić swoje...

Początek mnie zachwycił. Miałem momentami skojarzenia z Sebaldem w krainie zwierząt. Potem jednak, kiedy autor porzuca świat natury, swoich przeżyć i intelektualnych skojarzeń, a zaczyna głosić swoje poglądy, zamieniając się w doktrynera i ideologa (choć podobną postawę wyrzuca mykologowi, z którym polemizuje) całość zaczyna irytować, słowa nadymają się jak purchawki, i książka traci na wartości. Argumenty autora nie przekonują, a ton z jakim je wypowiada odstręcza. I czar pryska. Szkoda. Być może zabrakło dobrego redaktora...

Początek mnie zachwycił. Miałem momentami skojarzenia z Sebaldem w krainie zwierząt. Potem jednak, kiedy autor porzuca świat natury, swoich przeżyć i intelektualnych skojarzeń, a zaczyna głosić swoje poglądy, zamieniając się w doktrynera i ideologa (choć podobną postawę wyrzuca mykologowi, z którym polemizuje) całość zaczyna irytować, słowa nadymają się jak purchawki, i...

"Pająkami pana Roberta"R.Pucek zachwycił mnie.
Ta książka utrzymała zainteresowanie aczkolwiek mój odbiór był spokojniejszy. Rozważania filozoficzne wiodą prym.Taki market,z którego każdy może wyjść z pełnym wózkiem.Jednak czy zakupy będą udane?
Tutaj metafora goni metaforę!Podoba mi się to,wraz z językiem poetyckim!
Specyficzna literatura. Nie dla każdego!

"Pająkami pana Roberta"R.Pucek zachwycił mnie.
Ta książka utrzymała zainteresowanie aczkolwiek mój odbiór był spokojniejszy. Rozważania filozoficzne wiodą prym.Taki market,z którego każdy może wyjść z pełnym wózkiem.Jednak czy zakupy będą udane?
Tutaj metafora goni metaforę!Podoba mi się to,wraz z językiem poetyckim!
Specyficzna literatura. Nie dla każdego!

Niestety, ale w moim odbiorze ta książka nie jest o zwierzętach, tak jak się spodziewałam kupując ją. Zapamiętałam z niej tylko taki w ogóle nie interesujący mnie i w ogóle mało atrakcyjny naukowy bełkocik o neodarwiniźmie oraz kreacjoniźmie, będący - o ile dobrze pamiętam - polemiką z jakimś profesorem, który śmiał skrytykować coś z poprzedniej książki autora. Więc ta książka to taki długi list polemiczny skierowany do profesora. Tak ja ją zapamiętam.
Ale, ale, ale! Na szczęście trafił się jeden piękny fragment i rozmarzyłam się: jakby to było pięknie, jakże by to była piękna książka, gdyby autor pisał o swoim dzieciństwie i swojej babci. No zachwycające!
"Wróćmy zatem do wielorybów. Otóż jako radośni poganie, którzy co prawda słyszeli Dobrą Nowinę, ale raczej jednym uchem, mieliśmy wraz z babcią do ciała stosunek - że się tak wyrażę - grecki, co między innymi powodowało, że gdy Aleksandra Antonowna zażywała kąpieli w wannie, ja szorowałem jej plecy. Owe ablucje odbywały się potajemnie, pod nieobecność moich rodziców, którzy w odróżnieniu od nas, Greków zagubionych na skraju Warszawy, stosunek do nagości mieli raczej drobnomieszczański. I właśnie z owych ablucji prababki zapamiętałem jej piersi, ogromne, wyrzucone na brzeg spracowanego brzucha - piersi, które do złudzenia przypominały wieloryby z książkowych rycin".

P.S piękna okładka!

Niestety, ale w moim odbiorze ta książka nie jest o zwierzętach, tak jak się spodziewałam kupując ją. Zapamiętałam z niej tylko taki w ogóle nie interesujący mnie i w ogóle mało atrakcyjny naukowy bełkocik o neodarwiniźmie oraz kreacjoniźmie, będący - o ile dobrze pamiętam - polemiką z jakimś profesorem, który śmiał skrytykować coś z poprzedniej książki autora. Więc ta...