„Patrzę na siebie… patrzącego na siebie… patrzącego na siebie…
Którym jestem naprawdę? Kim jestem?”

Przejmujące studium psychologiczne człowieka, niepełnosprawnego umysłowo Charlie’go Gordona , a co najciekawsze, najbardziej dla mnie wyjątkowe, analizy samego siebie tak naprawdę dokonuje bohater książki. Dowiadujemy się o tym z dziennika, który prowadzi.

„Inteligencja i wykształcenie nie wzbogacone ludzkimi uczuciami nie mają żadnego znaczenia.”

Czy są jakieś granice w tym jak daleko można się posunąć badając ludzki rozum? W jakim stopniu ingerencja tu przedstawiona jest zasadna, właściwa, etyczna? Czy warta jest tego, ile będzie trzeba za nią zapłacić?

„Dlaczego pragnę kary? Nóg czepiają mi się cienie przeszłości, cienie przeszłości ściągają mnie w dół. Otwieram usta do krzyku, lecz nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Drżą mi dłonie. Zimno mi, a w uszach słyszę cichy szum...”

Ja widziałam Charlie’go walczącego przede wszystkim z samotnością. Jak w książce, którą przeczytał, o Robinsonie Crusoe, dla którego pragnie, aby nie był sam.

„Patrzę w siebie, w swe własne niewidzące oko, na czerwony punkt, który zmienia się w kwiat o wielu płatkach, lśniący, wirujący, świecący kwiat, leżący pośrodku mej nieświadomości.”

Lektura ZMUSZA DO MYŚLENIA i głęboko WSZYWA SIĘ W MÓZG.

„Patrzę na siebie… patrzącego na siebie… patrzącego na siebie…
Którym jestem naprawdę? Kim jestem?”

Przejmujące studium psychologiczne człowieka, niepełnosprawnego umysłowo Charlie’go Gordona , a co najciekawsze, najbardziej dla mnie wyjątkowe, analizy samego siebie tak naprawdę dokonuje bohater książki. Dowiadujemy się o tym z dziennika, który prowadzi.

„Inteligencja i...