Zgromadziwszy ogromny kapitał sceptycyzmu, ubranego w pesymistyczną ocenę wszystkiego o czymkolwiek można by pomyśleć, Emil Cioran poszedł dalej. Omiatając swoim krytycznym "okiem poznania" wszelkie przejawy życia, zaczął eksportować wątpliwości w świat. Pod jego wpływem zapewne niejeden z nas uległ pokusie niefascynowania się z pozoru nierzeczywistymi błahostkami egzystencji. Być może wielu odbiorców jego literatury spojrzy przychylniejszym okiem na nicość lub zatęskni za brakiem pragnień. Jednak czy te abstrakcyjne rozważania powinny być przeznaczone dla współczesnego człowieka, pragnącego cieszyć się pełnią życia? Czy pomagają one w rozwiązaniu jego problemów egzystencjalnych? Z pewnością warto zastanowić się nad jego filozofią aby nie być obojętnym wobec skomplikowanych aspektów życia. Jednak nie wolno nadwyrężać możliwości poznawczych ludzkiego rozumu bo cytując Ciorana: "Najtrudniejszą w świecie rzeczą jest dostrojenie się do melodii bytu, uchwycenie jego tonu". Już Horacy wspominał o "Aurea mediocritas" - Złotym środku, który powinien znaleźć każdy z nas aby żyć tak, żeby zaznać szczęścia.

Po lekturze rumuńskiego filozofa mam wrażenie, że człowiek nie jest niczym nadzwyczajnym. Stwierdziłbym nawet, że bycie człowiekiem to coś fatalnego. Jesteśmy stworzeniami, które musząc się ciągle mierzyć z istotą swojego człowieczeństwa, nie panują nad wręcz obsesyjnym analizowaniem swoich stosunków ze światem. Nosimy w sobie pokusę śmierci a pojawiająca się od czasu do czasu niesamowita jasność umysłu doprowadza nad do samobójstwa. Ta wykraczająca daleko poza ramy naszego rozumu chciwość absolutu, wydała na światło dzienne "Złego demiurga". Za jego pomocą Emil Cioran oprowadza czytelnika po ślepych zaułkach "ja", gdzie zjada nas własne "ego" a pragnienia są nieuleczalne. Cioran jak zwykle burzy i buduje. Tam gdzie zmąci spokój, to jednocześnie zasieje ziarno zrozumienia dla złożonej ludzkiej egzystencji do której jego zdaniem przywiązujemy zbyt wielką wagę.

"Zły demiurg" został wpisany przez Kościół katolicki do indeksu ksiąg zakazanych. Nie ma się czemu dziwić, ponieważ Cioran w ekskomunice nałożonej na stwórcę poszedł bardzo daleko i stwierdził, że ludzie wyszli spod ręki boga nieszczęśliwego i złego. Nadająca kształt celnym dywagacjom filozofa anatomia dobra i zła, wygląda jak kuglarstwo maskowane teologicznymi akrobacjami. Jednak zjadliwe poglądy Ciorana na cielesność i prokreację wcale nie muszą być pozbawione rozsądku. Wszystko zależy od tego, do kogo są skierowane i jak mocno osadzony w wierze będzie ich odbiorca.

Odkrycie faktu że nic nie ma trwałych podstaw, może się wydać zbyt drastyczne dla wielu ludzi. Emil Cioran jest bardzo bezpośredni w swojej emanacji pesymizmem i nie ukrywa tego. Sam przyznaje, że "w rewirach demona, stajemy się ponurzy. Jak ja...". Momentami miałem wrażenie, że wypowiada swoje osądy z mieszaniną obojętności i pogardy. Ten filozof nawet szczęście i nieszczęście uznaje za ten sam dopust. Więc czemu się mielibyśmy dziwić, że te poglądy wywołują skrajne emocje. Jego koncepcje mogą posłużyć do utemperowania zbyt wybujałych aspiracji. Są korzeniem wszystkiego, co dotyczy ucieczki do środka własnej jaźni. To właśnie jest głównym powodem dla którego zdecydowałem się na poznanie dzieł Emila Ciorana.

Zgromadziwszy ogromny kapitał sceptycyzmu, ubranego w pesymistyczną ocenę wszystkiego o czymkolwiek można by pomyśleć, Emil Cioran poszedł dalej. Omiatając swoim krytycznym "okiem poznania" wszelkie przejawy życia, zaczął eksportować wątpliwości w świat. Pod jego wpływem zapewne niejeden z nas uległ pokusie niefascynowania się z pozoru nierzeczywistymi błahostkami...